Geachte,
Hij staart de dood in de ogen. Hij heeft gehoord dat zijn leven een houdbaarheid had van plus minus een maand. Het leven had hij min of meer lief gehad, maar nooit zelf bezat, daarmee nooit geluk kunnen geven. Het was een man in een doktersjas die hem moest vertellen dat hij het leven anders moest leven en lief moest hebben. Liefhebben, niet min of meer, maar elke dag en elke keer. De doktersjas zei: “Je ziekte is terminaal en je hebt nog een maand te leven. Dit is, of het witte vlaggetje hijsen of alles nogmaals een kans geven”. Hij nam de kans. Met blijdschap gaat hij het leven door, elke stap dichterbij de laatste adem. Desondanks bij elke stap een bredere lach, want steeds minder tijd om de waarde ervan in te zien, maar het gewoon in te zien elke dag.
Echter sta ik hier te kijken naar deze man, zonder zelf gehoord te hebben dat ik terminaal ben. Individuen zoals ik denken dat als we het niet horen, het niet bestaat, maar iedereen staat de dood in de ogen te kijken, misschien niet bewust, soms te laat. De dood is het enige zekere in het leven en we doen alsof het zijn bestaansrecht nooit heeft ontvangen. Gek genoeg is dat het enige wat ons bestaansrecht daadwerkelijk afneemt. Dit gaat moeilijk door de keel, ook door die van mij. Het bestaat en staat vóór ieders deur. Leg zo nu en dan je werk, de technologie en vooral de oppervlakte een keer opzij en begin met consistent de aandacht richten op je omgeving. Aandacht aan je soortgenoten en aandacht aan jezelf.
He stares at death. He has heard that his life has a shelf life of plus minus a month. He had more or less loved life, but never owned it, could never have given it happiness. It was a man in a doctor's coat who had to tell him to live and love life differently. Love, not more or less, but every day and every time. The doctor's coat said: “Your illness is terminal and you have a month to live. This is whether to hoist the white flag or give everything another chance ”. He took the chance. He continues life with joy, every step closer to the last breath. Nevertheless, with every step a wider smile, because less and less time to see the value of it, but just to see it every day.
However, I am standing here looking at this man, without having heard that I am terminal. Individuals like me think that if we don't hear it, it doesn't exist, but everyone faces death, perhaps not consciously, sometimes too late. Death is the only certain thing in life and we pretend that it has never received its right to exist. Strangely enough, that is the only thing that actually diminishes our right to exist. This is hard through the throat, including mine. It exists and stands before everyone's door. Every now and then put your work, the technology and especially the surface aside and start by focusing your attention consistently on your environment. Attention to your peers and attention to yourself.
Naichingeru Hano
