Tijdens een van mijn, voorlopig, laatste lange fietstochten kwam ik door het Valtherbos. Na Borger richting Odoorn in de provincie Drenthe, waren er allerlei omleidingen. Zo leidde deze mij richting Valthe tijdens mijn Hondsrug toer. Het is daar klimmen en dalen, maar voornamelijk omhoog bij vals plat. Emmen was mijn einddoel en ik was de Hondsrug opgegaan bij Annen, dus ik heb nog een stukje te voltooien. De uiteindelijke tocht oversteeg ruim de 130 Kilometer die ik gepland had.
Tijdens deze rit ben ik regelmatig van de pedalen gegaan. Dat maakte er een lange dag van. Als ik uiteindelijk voor de 200 Kilometer hoop te kunnen gaan, dan zal ik dat minder doen. Deze keer ook geen bulten met stenen bekijken. Al zijn deze Hunebedden vooral op de Hondsrug route in vele soorten en maten te zien, nu even niet. Toch kom ik op dergelijke tochten zomaar iets bijzonders tegen. Zonder dat ik het vooraf zo heb uitgestippeld. Op die manier kwam ik in het Valtherbos terecht.
Het was aangenaam fietsweer, dus ik had mijn schoenen inmiddels al weer aan het stuur gehangen. Iets wat mij onderweg van Gieten naar Gasselte de opmerking: "Barrevoets door de hel" opleverde van een senior die mij voorbij scheurde. Ondanks dat ik het 'bergop' zwaar had kon ik er toch wel om lachen. Dat is tenminste heel wat orgineler dan mij op mijn schaamteloze naaktheid te wijzen. Het was gedurende een groot deel van de tocht van die dag alsof iemand mijn remmen constant inkeep. Of het was de wind die mij tegen leek te zitten, welke kant ik ook op ging. Of ik nou een stuk de verkeerde richting op ging of niet.
Heel wat extra kilometers heb ik zo gemaakt en een deel daarvan bracht mij bij het 'Onderduikershol' in het Valtherbos. Daar besloot ik nogmaals van de fiets te stappen en verder het bos in te lopen. De houtsnippers voelden aangenaam onder mijn blote voeten, prettig zo van de harde pedalen af. Het zonlicht gaf een aangenaam licht donker effect door de bladeren van de bomen. Hier was geen wind, geen lawaai van alledag, alleen een enkele vogel die voor Koekoek speelde. Wat een rust ging hier van uit. Als ik ergens zou kunnen overnachten dan was dat hier.
Indrukwekkend ook, ik werd er nog stiller van dan ik al was. Las de teksten op de borden. In mijn hoofd speelde zich levendige beelden af. Onvoorstelbaar, een 'simpele' oude man die een groep onderduikers verklikte. Zo kwam een groep Joodse mensen hier in het Valtherbos terecht. Daar doken ze onder in een hol. Zo overleefden zij de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog oorlog. Dankzij helden die hen daarbij hielpen. Moedige mensen die zelfs daarvoor hun leven lieten. Het waren er toen veel te weinig, maar voor velen waren het er gelukkig net genoeg.
Deze locatie liet bij mij een diepe indruk achter, net als voormalig doorvoerkamp Westerbork. Het is voor mij haast onvoorstelbaar dat dit ooit gebeurde. En toch is het een gegeven. Met daarin een les. De geschiedenis zal zich wellicht nooit letterlijk herhalen, maar de patronen van herhaling liggen altijd op de loer.
Posted using Dapplr