Serseri kurşun gibidir yalnızlık, ne zaman ve kime isabet edeceği bilinmeyen.
Bir gün bakmışsın, ışıltılı dünyan karanlığa gömülmüş o kapılar peşi sıra kapanmıştır.
Kalbin tenhaya düşer daha o vakit, için kıyılır. Ruhun sessizliğe bürünürken bedenini de içten içe hırpalar.
Bir süre sonra yalnızlığına" umut "ve" hayal" adında iki arkadaş eşlik eder.
İkisi de uçsuz bucaksız okyanus. Ve ruhun pusulasız yüzer o denizlerde derinden sessizce... İkisini de yapmadan duramazsın
Yalnızlık senin kalbinde evin, hem de hapishanendir artık.
Evine en fazla “misafir" olarak gelirler hükmü verip "yalnızlık "adındaki o hapishaneye tıkarlar. Sebebi de basittir" hak etmişsindir illaki”, ellerinden gelse yapıştıracaklar müebbedi.
Kendini kaybetmektir yalnızlık. Benliğini yavaşça yitirmektir.
Kaybettiğin benliği, başka bedenlerde aramaya çalışmaktır. Sahte duygulara gerçek anlamlar yüklemeye uğraşmaktır, kendini kandırmak ve acımasızca karşındakini de.
Bilirsin de itiraf edemezsin kendine.
Bir kez düştü mü, yalnızlık adındaki bataklığa gömüldü mü ruhun, kaçarı yoktur artık. Bedenler gelir, geçer. İsimleri bile karıştırırsın yanındaki bedene, hayalindekileri yansıtmaya uğraşmaktır yalnızlık.
Sonra alışırsın işte, önce benliğini sonra hissettiklerini.
Sonra yalnızlık senin sırdaşın, yol arkadaşın en kıymetlin olur. Yerine kimseyi konduramazsın, sevgiyi yalnızlıktan kıskanırsın, kabalıkları, arkadaşları insanları da.
Ve bir kez alıştın mı yalnızlığa
Artık hep yalnızsın
Alışmayın yalnızlığa arkadaşlar. Alışınca bir daha kimseyi alamıyorsun kalbine.
En fazla misafir edebiliyorsun.
Öyle işte...
Fotoğraf