In the course of the latest HxH refresh (and probably the final one ever, I don't want to be even more disappointed, especially since HxH will never end), I had to change my opinion about CA so far. Of course, I heard Karol and some of my colleagues complaining, but I was too stupid + too fixated on Togashi's work at the time. I used to look at HxH like a teenager who would like to have a friend 10 years older than me with whom he could do a lot of mutually agreeable activities. I didn't see any flaws, I ignored the signals of my friends, it seemed to me that "if they happen to exaggerate, they probably exaggerate here" (forgetting that this rule also applies to me). Now I see HxH as a former partner with whom I was in a happy relationship for years, but I had to break it off because it was no longer possible to deceive others and, above all, myself, that our paths parted a long time ago. Colleagues had told me so long ago, and I was stuck in my own deception... But I had his reasons for it. As I wrote in previous parts, Togashi is able to invent and present certain ideas in such a way that even today it is fresh and outstanding (thereby showing that BnHA is too thin to be its worthy successor). He can also, which happens to him no less often, spoil something, present a very shallow or cut off a given thread. Both duels that I want to discuss here belong to the first group. They have their minor oversights (especially the one in which Gon participated), but they are completely irrelevant to its quality, climate, idea, dialogues, context. Of course, Netero is not the only epic grandpa - Sarutobi in "Naruto" also had an epic death scene and he fought Orochimaru nicely. In turn, Yamamoto from "Bleach" (I don't know if I remember well, it's about the Gotei 13 captain) recently showed that he can also fuck on the head hard. Or Roshi, who had a few episodes where he was featured as Chad. Togashi, however, in this aspect, IMO, is indisputably superior to these three and all the grandparents in anime I know.
What it comes from? Because of their fight. Meruem doesn't want to fight and it's up to his adversary to motivate him to do so. It doesn't surprise me at all, Netero, who devoted most of his life to training and developing his power, being probably the most powerful man on Earth, was a fucking nobody next to Meruem. Even if the Archangel's breath restored him to the state when he had 100% power and current experience (because something for something - strength and stamina without experience and a trained body, or a trained body and experience, but without strength and stamina), and as a gift from the Angel would get two new levels of power, like Piccolo in the latest movie from the DB universe, then Meruem would massacre him. At worst, he'd be more injured from Zero's attack, but without the atomic bomb, Netero could at best tickle him with his Nen. Since Meruem is also intellectually superior to humans (which was evident from this fight and countless attempts to defeat Komugi), he knew he didn't have to fight. Netero had no choice - he rightly noted that it would not take much for Meruem to become the Superman known from "Injustice". Defeating him would also be much more difficult if he had the King's Guard with him (not to mention that he could expand it - after all, what's the problem with taking another queen as a concubine and spending time with the true love of your heart?). The normal Hitler was easy to kill because he was only human (and not too big), in the case of Meruem... Well, look at what he looked like after being hit by Zero. Nor would he die of natural causes because he has Pitou with him, and even if he lost her, he could force Pouf to create a replacement. And most of all, their philosophical thoughts, conversations, right remarks. When I listened to Meruem, who talked about overthrowing the unjust system and creating a new, honest one that would not exploit poor people and would not promote bad behavior, I saw a liberal whose support oscillates around 1-5%. So what if he has honest intentions, guarantees with his life that it will be fair and has a ready repair program if no force follows him? Maybe it's my subjective conclusion and this fight is not as good as I think - even if it is, I don't think there is much to criticize.
Originally, I didn't plan this paragraph, but Krystian and Kamil commented on my post about the duel of Netero and Meruem. Their statements and insights were so good that I couldn't resist adding my own comment. Meruem is the pinnacle of what Gaia aka. Mother Nature can create - a superman that will not be destroyed by anything that occurs naturally in nature or Nature has known for tens of thousands of years (this is a bit at odds with the fact that Ants have become a global threat in 1 generation, but it's a minor detail.. Don't spoil the narrative!!!). However, as noted by Sapkowski, Isaac Netero, and thousands of people before them, the human potential to evolve and adapt to nature (and then, given the appropriate capabilities, muzzle nature's face, adapting it to itself) is infinite. Especially when you add selfishness, the will to survive and achieve what you want. Then there is no bestiality or destructive movement that does not pass through the human head, and any action is allowed. To make it clearer to you, because some (not to say most) people don't know what it really means, let me give you two simple examples. It's quite crude, but you'll fully understand it. Imagine you are an ugly and toxic man who is 50 years old and still a virgin. Even a calm person who doesn't have too much violent tendencies can do something that crosses the line significantly. Or another example - a man was born thin, he is ridiculed for several years of his life. Eventually, he gets fed up with the constant spitting and decides to change it - e.g. by pumping steroids into himself and working out at the gym. I don't know about you, but there was one such case with me, in my friends' cities as well... Well, we even talked about it once with my father and he said that it was the same for him - the smallest man in the class, within a few months he became the most muscular lanky man, thus destroying his body in the long term, but in the short term - "every" girl had wet dreams and naughty thoughts about him.
Coming back - I mentioned that Meruem can defend itself against everything that is known to nature (it wasn't said directly, don't take it too literally)... Well, these elements do not occur naturally in nature, and even if I'm wrong, humans made them a weapon capable of destroying all life on the planet. This is thanks to our brain, which (in this context) is our weapon. Animals have more developed muscles, claws, are more durable and even a small dog weighing 12 kg can surprise with its strength (not to mention Ants, whose features are even more admirable). Ironically, we didn't even need to use a Tzar-powered bomb - a cheap bomb enhanced with radioactive poisons was enough (if you read the original War of the Worlds, you'll probably remember how the Aliens died, who had a similar advantage over us as Meruem over the world's strongest man). No matter how strong you are, everyone has a weak spot that reminds everyone alive how fragile life is and how little it would take to destroy it. Especially when you fight people who are like cockroaches - they survive everything and adapt to the prevailing conditions. We also have another feature - we can look for this point, a small crack that is weaker and thanks to it you can make a breach in the wall. As long as we drill long and hard enough, and we can do that with great efficiency.
Okay, enough of this philosophical talk. When it comes to visual aspects, line, animation, atmosphere, editing, direction, etc. I'm not going to break this fight down. I don't know much about it and I wouldn't tell you anything wise and revealing - I wouldn't be surprised if some of you could tell more about these (or at least some of them) aspects than me. In terms of animation and lines, it was generally very good. There wasn't much opportunity to show the choreography of the fights (and even what they showed was not above very good) and as I've written several times, MH is just a good craftsman in this respect, sometimes touching a higher level. On the other hand, the execution of the whole episode was IMO perfect from A to Z, and I can turn a blind eye to it, because Togashi focused on other aspects that are IMO no less important, so I can increase the rating from 8/10 to 9/10. When it comes to climate, direction and editing, in my opinion this is one of those few episodes in the history of the ENTIRE GENRE that deserves 10/10. I've seen it more than 30 times and still rave about it for the same reasons. Fact, we had to wait a long time for this duel and I remember that when the anime came out, I waited with my friends for 2 months for THIS episode. We thought "well, now they'll finally show it", but there was either a Palm, Youpi, Welfin or Ikalgo thread... And when we finally did, I was wiped off the board. In the past, we often complained that the Japanese do not focus on one duel, but interrupt it with some conversations. Today I know what it is and as long as it is not abused, I have no major complaints about it. However, it's nice once in a while to watch an episode that is almost entirely combat-focused (like "Naruto Shippuuden" episode 26, if I'm not mistaken, where Sasori used his strongest technique against Grandma Chiyo and Sakura) and ends in a satisfactory way. In this case, the impression was literally bombshell.
Netero wasn't stupid and knew his power was just a fart compared to Meruem. Instead, he is definitely self-confident and extremely selfish. Once we talked with friends (among them were Bufalo, Karol, Dahaka and all the friends I mentioned in the texts about HxH) and we came to the conclusion that, in fact, they didn't have to fight them. For example, Netero could drop into the palace alone with Zeno, the boss of the Hunters could give a friend 5 minutes free time, and Grandpa Zoldyck could arm a few bombs - assuming they are not coming directly under him, wanting to have a secured frag. He could also just hit the Royal Guards like Pitou and run to the King, giving him a surprise Allah Akbar. He could have, and he didn't, instead he risked to pursue his dream of fighting someone who is much more powerful. Athletes and warriors like him are addicted to adrenaline, they crave the hunger that every challenger feels. This hunger can be a decisive factor in victory, because the man on whom no one (or very few people) is betting, is ready to make greater sacrifices. This is brilliantly presented in the "Rocky" movie series or in the anime "Kaiji: Ultimate Survivor" (I highly recommend it, although the pacing is too slow, but the plot is much better than DN). So, since a beast like Netero couldn't find a worthy opponent, he couldn't resist the temptation.
Netero, due to the difference in strength, had no chance of winning, but he could force his body to commit suicide, because what else do you call a man who sacrificed ALL the energy from every cell of his body, leaving himself only a per mille per mille to see the effects of the attack, tell the King what's his name and then bury him alive underground? A rival doesn't make such sacrifices (unless unknowingly or knows it's his personal magnum opus, like sick people - like that contestant with a sick heart from "Captain Tsubasa"), but he's willing to sacrifice some things to achieve his goal objective. The director perfectly presented this aspect, as well as the others I mentioned earlier. Maybe it's my fanaticism, but I see absolutely no objections from the script. I can complain about Togashi's laziness (narrator, economical drawing) or the visuals by MH studio, but in terms of the original script and its adaptation to the small screen, I have no objections. It seems to me that Togashi announced such a finale from the beginning of the arc (or at least he had this concept in his head and refined it) - it looks like it's the culmination of various thoughts and conclusions that we've heard since the first CA episode from Kite, and then the rest of the characters. Or in other words, I see the idea, politics is more important in CA, there are many and different calculations of what can be sacrificed and what can't be sacrificed, philosophical conversations, but I feel like something is missing that would bring these elements together. Maybe it's an oversight on the author's part, or maybe it's one of those things we can't understand because of cultural differences. For things that are more universal, I liked the fact that the King was confused after the fight. It was difficult for him to pinpoint the exact time and place, and he became much more subdued, suppressing his instinctive reactions. He also didn't remember the pain he experienced as a result of the bomb detonating - this is also normal (if the brain gets and sends too many impulses of intense pain, it shuts down or something. I'm not a doctor, so I won't give details.).
What else did I like about this fight? The idea for her. A long time ago, I talked about this with Moon (another colleague from op.com.pl) and we both noticed something that I always wanted to write about, which I often forget. It's about how you fight. I'm not going to defend the choreography here, because I've already spoken about it - Togashi is not only sick, but above all lazy (proof - "Bakuman" and rumors about him, which were long ago, before we were even delighted with the 2011 adaptation And by the way, I'm talking about rumors from foreign sources, translated reprints from Japan, that strongly implied this.). I mean the very concept of confrontation between the absolute defense (and the offensive) and Superman, who cannot be killed by ordinary physical force, even combined with Nen. Superman, who intellectually exceeds the capabilities of humans and only a few individuals can compete with him (those who are experts in a very narrow field, such as Komugi and Netero, or warriors with gigantic experience, thanks to which they act subconsciously, like Goku in Ultra Instinct mode. If you are interested this topic, I recommend watching "Kengan Ashura" on Netflix, this MMA anime explained it perfectly - both in terms of content and simplicity of the message.). I don't think anyone would be able to defend against Netero's attack unless they possessed similar Nen to Killua's and/or were strong enough and watched Isaac for several fights. And even if there are such people, I don't think there are more than 5 of them in the world (it's no coincidence that Togashi mentioned only one person Netero was weaker around - Zeno's grandfather. It's about the words "Netero was the only one who survived the fight with my grandfather".). Even if that were the case, I don't believe they would have won without knowing his power very well. Well, what if you notice the attack, and maybe even defend yourself? Even suppose that you are able to minimize the damage to a minimum - how on earth are you going to get there? Even Meruem couldn't do it most of the time - the chance came only after he saw most of the punches and their setups and Netero got tired. I don't think anyone can make it to this stage. He couldn't have done it without his stats. It was beautiful to see how with every minute he was getting closer and closer to his opponent, until finally he was able to touch him with a painful effect for the old man. And that's what I wanted to write about - something I haven't seen in shounen before. It's like watching a fight in an RPG where I've developed my character so much that all hits are as painful as tickling for me, but I won't defeat my opponent until I hit him several times with 100% accuracy. No other (known to us) opponent would be able to do that. And you know what? It turned out perfectly. Especially with such a finale, when Netero with a nasty face announces to his opponent that he will not enjoy knowing his name for too long. The fear in his eyes... A minimalist, memorable scene.
Eh, I wanted to write about two fights in this text, but I will probably limit myself to this one ... I wrote too much xD. Gon is unlikely to get such material (possibly it will be the most important topic of part 9). I like this matchup, it's very cool and well thought out. It's also bloody and we feel, as in the best moments of DB, the power of these hits (as I've written several times, I think only Toriyama and Togashi can do it so "juicy" to feel super-strong blows as if we were watching them with our own eyes, and didn't read and imagined the movements of the warriors, which both anime translated really well into the language of animation), but I don't think I would be able to write even half of it. Forgive me, but for me their duel (although equally beautiful) has always been such an addition. Kind of like Genthru vs Gon vs Razor, but at an INCREDIBLY higher level. And finally, I wonder how strong Meruem would be if he waited patiently for the Queen to give birth to him at the right moment...
W trakcie najnowszego odświeżania sobie HxH (jak i zapewne ostatecznego kiedykolwiek, nie chcę się jeszcze bardziej rozczarować, zwłaszcza że HxH nigdy się nie skończy), musiałem zmienić swoją dotychczasową opinię na temat CA. Oczywiście słyszałem narzekania Karola i kilku moich kolegów, ale byłem wówczas zbyt głupi + nadmiernie zapatrzony w dzieło Togashiego. Dawniej patrzyłem na HxH jak nastolatek, który chciałby mieć o 10 lat starszą koleżankę, z którą mógłby zrobić wiele miłych dla obu stron aktywności. Nie dostrzegałem wad, ignorowałem sygnały kolegów, wydawało mi się, że "skoro zdarza im się przesadzić, to pewnie i tu przesadzają" (zapominając o tym, że mnie również dotyczy ta zasada). Teraz postrzegam HxH jak dawną partnerkę, z którą byłem przez lata w szczęśliwym związku, ale musiałem go przerwać, bo nie dało się już dłużej oszukiwać innych i przede wszystkim siebie, że nasze drogi rozeszły się już dawno temu. Koledzy już dawno temu mi to mówili, a ja tkwiłem w swoim własnym oszustwie... Miałem jednak mu temu powody. Jak napisałem w poprzednich częściach, Togashi potrafi tak wymyślić i przedstawić pewne pomysły, że nawet dzisiaj jest to świeże i wybitne (pokazując tym samym, że BnHA jest za cienkie, by być jego godnym następcą). Potrafi też, co zdarza mu się niemniej często, coś popsuć, przedstawić bardzo płytko lub uciąć dany wątek. Oba pojedynki, które chcę tu omówić, należą do tej pierwszej grupy. Mają swoje drobne niedopatrzenia (zwłaszcza ten w którym brał udział Gon), ale są one kompletnie nieistotne wobec jego jakości, klimatu, pomysłu, dialogów, kontekstu. Oczywiście, Netero nie jest jedynym epickim dziadkiem - Sarutobi w "Naruto" też miał epicką scenę śmierci oraz ładnie walczył z Orochimaru. Z kolei Yamamoto z "Bleacha" (nie wiem, czy dobre zapamiętałem, chodzi o kapitana Gotei 13) niedawno temu pokazał, że on też potrafi mocno pierdolnąć po głowie. Albo Roshi, który miał kilka odcinków, w których został pokazany jako Chad. Togashi jednak w tym aspekcie IMO bezdyskusyjnie góruje nad tą trójką i wszystkimi znanymi mi dziadkami w anime.
Z czego to wynika? Z powodów ich walki. Meruem nie chce walczyć i to jego adwersarz musi go do tego zmotywować. Zupełnie mnie to nie dziwi, Netero który podporządkował większość lat życia treningowi i rozwijaniu swojej mocy, będąc prawdopodobnie najpotężniejszym człowiekiem na Ziemi, był jebanym nikim przy Meruemie. Nawet gdyby oddech Archanioła przywrócił go do stanu, gdy miał 100% mocy oraz aktualne doświadczenie (no bo coś za coś - siła i stamina bez doświadczenia i wyćwiczonego ciała, czy wyćwiczone ciało i doświadczenie, ale bez siły i staminy), a w prezencie od Anioła dostałby dwa nowe poziomy mocy, jak Piccolo w najnowszym filmie z uniwersum DB, to Meruem zmasakrował by go. W najgorszym razie byłby bardziej ranny po ataku Zero, ale bez bomby atomowej Netero mógłby go co najwyżej połaskotać swoim Nen. Skoro Meruem dominuje również intelektualnie nad ludźmi (co widać było po tej walce oraz niezliczonych próbach pokonania Komugi), to wiedział że nie musi walczyć. Netero nie miał wyjścia - słusznie zauważył, że niewiele by było trzeba, by Meruem stał się Supermanem znanym z "Injustice". Jego pokonanie byłoby również znacznie bardziej utrudnione, gdyby miał przy sobie Straż Królewską (nie wspominając o tym, że mógłby ją rozbudować - w końcu co to za problem wziąć sobie inną królową za konkubinę, spędzając przy tym czas z prawdziwą wybranką serca?). Normalnego Hitlera można było łatwo zabić, bo był tylko człowiekiem (na dodatek niezbyt dużym), w przypadku Meruema... Cóż, patrzcie jak wyglądał po dostaniu ręką Zero. Nie umarłby też z naturalnych powodów, bo ma przy sobie Pitou, a nawet gdyby ją stracił, to mógłby zmusić Poufa do stworzenia zamiennika. No i przede wszystkim, te ich filozoficzne przemyślenia, rozmowy, słuszne uwagi. Gdy słuchałem Meruema, który mówił o obaleniu niesprawiedliwego systemu i stworzenia nowego, uczciwego, który by nie wykorzystywał biednych ludzi oraz nie promował złych zachowań, to widziałem przed sobą liberała, którego poparcie oscyluje w okolicach 1-5%. Co z tego że ma uczciwe intencje, gwarantuje swoim życiem, że będzie sprawiedliwie oraz ma gotowy program napraw, jeżeli nie idzie za nim jakakolwiek siła? Może to moje subiektywne wnioski i ta walka nie jest aż tak dobra jak mi się wydaje - nawet jeśli tak jest, to nie wydaje mi się, by było zbyt wiele powodów do krytyki.
Pierwotnie nie planowałem tego akapitu, ale Krystian i Kamil skomentowali mój wpis dotyczący pojedynku Netero i Meruema. Ich wypowiedzi i spostrzeżenia były tak dobre, że nie mogłem się powstrzymać przed dodaniem własnego komentarza. Meruem stanowi szczyt tego, co Gaia vel. Matka Natura może stworzyć - nadczłowieka, którego nie zniszczy nic, co naturalnie występuje w przyrodzie lub Natura zdążyła poznać przez dziesiątki tysięcy lat (trochę się to kłóci z faktem, że Mrówki stały się globalnym zagrożeniem w ciągu 1 pokolenia, ale to drobny detal... Nie psujcie narracji!!!). Jednakże jak to zauważył Sapkowski, Isaac Netero, czy tysiące ludzi przed nimi, ludzki potencjał do ewolucji i dostosowywania się do natury (a potem, mając już odpowiednie możliwości, nakładając kaganiec na twarz natury, dostosowując ją do siebie), jest nieskończony. Zwłaszcza jak doda się do tego egoizm, chęć przetrwania i osiągnięcie tego, czego pragniemy. Wtedy nie istnieje takie bestialstwo lub destrukcyjny ruch, który by nie przeszło przez ludzką głowę i każde działanie jest dozwolone. Żeby Wam to lepiej uzmysłowić, bo niektórzy (by nie powiedzieć większość) ludzie nie wiedzą, co to naprawdę znaczy, to podam dwa proste przykłady. Prostackie wręcz, ale przez to w pełni je zrozumiecie. Wyobraźcie sobie, że jesteście brzydkim i toksycznym człowiekiem, który ma 50 lat i nadal jest prawiczkiem. Nawet spokojna osoba, która ma nie ma zbyt dużych przemocowych tendencji, może zrobić coś, co znacząco przekroczy granicę. Albo inny przykład - człowiek urodził się chudy, jest wyśmiewany przez kilkanaście lat życia. W końcu ma dość ciągłego opluwania i postanawia to zmienić - np. poprzez pompowanie w siebie sterydów i ćwiczenie na siłowni. Nie wiem, jak u Was, ale u mnie był taki jeden przypadek, w miastach moich kolegów również... Ba, nawet kiedyś z ojcem gadaliśmy o tym i powiedział, że u niego było to samo - najmniejszy człowiek w klasie, w ciągu kilku miesięcy stał się najbardziej umięśnionym dryblasem, niszcząc tym samym swoje ciało długoterminowo, ale krótkoterminowo - "każda" dziewczyna miała o nim mokre sny i niegrzeczne myśli.
Wracając - wspomniałem o tym, że Meruem może się obronić przed wszystkim, co jest znane naturze (nie zostało to powiedziane wprost, nie traktujcie też tego zbyt dosłownie)... No i właśnie, te pierwiastki nie występują naturalnie w przyrodzie, a nawet jeżeli się mylę, to ludzie zrobili z nich broń, która jest zdolna zniszczyć całe życie na planecie. To zasługa naszego mózgu, który (w tym kontekście) jest naszą bronią. Zwierzęta mają bardziej rozwinięte mięśnie, pazury, są bardziej wytrzymałe i nawet mały pies, który waży 12kg może zaskoczyć swoją siłą (nie wspominając o Mrówkach, których cechy budzą jeszcze większy podziw). Jak na ironię, nie musieliśmy nawet użyć bomby o mocy bomby Tzar - wystarczyła tania bomba, którą wzmocniono radioaktywnymi truciznami (jeżeli czytaliście oryginalne "War of the Worlds", to pewnie pamiętacie, jak zginęli Obcy, którzy mieli nad nami podobną przewagę, co Meruem nad najsilniejszym człowiekiem świata). Nie ważne jak jesteś silny, każdy ma słaby punkt, który przypomina wszystkim żyjącym, jak bardzo kruche jest życie i jak niewiele trzeba by je zniszczyć. Zwłaszcza, gdy walczy się z ludźmi, którzy są jak karaluchy - przetrwają wszystko i dostosują się do panujących warunków. Posiadamy też inną cechę - potrafimy szukać tego punktu, drobnej szczeliny, która jest słabsza i dzięki niej można zrobić wyłom w murze. O ile będziemy drążyć odpowiednio długo i zaciekle, a to również potrafimy robić z dużą skutecznością.
Ok, dość już tego filozoficznego gadania. Jeśli chodzi o aspekty wizualne, kreskę, animację, klimat, montaż reżyserię etc. to nie będę rozkładał tego pojedynku na czynniki pierwsze. Nie znam się na tym i nie powiedziałbym Wam nic mądrego i odkrywczego - nie zdziwiłbym się, gdyby część z Was mogłaby powiedzieć o tych (lub przynajmniej niektórych z nich) aspektach więcej niż ja. Pod względem animacji i kreski, było generalnie bardzo dobrze. Nie było zbyt wielu okazji do pokazania wymagającej choreografii walk (a nawet to, co pokazali, nie wychodziło ponad poziom bardzo dobry) i jak już kilka razy pisałem, MH jest pod tym względem tylko dobrym rzemieślnikiem, który czasem dotyka wyższego poziomu. Z drugiej strony, realizacja całego odcinka była IMO perfekcyjna od A do Z i mogę przymknąć na to oko, bo Togashi skupił się na innych aspektach, które są IMO niemniej istotne, więc mogę podwyższyć ocenę z 8/10 do 9/10. Jeżeli chodzi o klimat, reżyserię i montaż, to moim zdaniem jest to jeden z tych kilku odcinków w historii CAŁEGO GATUNKU, który zasługuje na 10/10. Widziałem go ponad 30 razy i nadal zachwycam się nim z tych samych powodów. Fakt, długo musieliśmy czekać na ten pojedynek i pamiętam, że jak anime wychodziło, to przez 2 miesiące czekałem z kolegami na TEN odcinek. Myśleliśmy, że "no, teraz w końcu go pokażą", ale był albo wątek z Palm, Youpim, Welfinem albo Ikalgo... No i jak się w końcu doczekaliśmy, to zostałem zmieciony z planszy. Dawniej często narzekaliśmy, że Japończycy nie skupiają się na jednym pojedynku, tylko przerywają go jakimiś rozmowami. Dziś wiem z czego to wynika i dopóki nie jest to nadużywane, to nie mam wobec tego większych zarzutów. Fajnie jednak raz na jakiś czas, obejrzeć jakiś odcinek, który niemal całkowicie skupia się na walce (jak np. 26 odcinek "Naruto Shippuuden", o ile nie pomyliłem odcinków, w którym Sasori włączył swoją najsilniejszą technikę przeciw babci Chiyo i Sakurze) i kończy się w satysfakcjonujący sposób. W tym przypadku, wrażenie było dosłownie bombowe.
Netero nie był głupi i wiedział, że jego moc jest zaledwie pierdnięciem przy Meruemie. Jest za to zdecydowanie pewny siebie i wybitnie egoistyczny. Kiedyś rozmawialiśmy ze znajomymi (wśród nich byli Bufalo, Karol, Dahaka i wszyscy koledzy, o których wspominałem przy tekstach dotyczących HxH) i doszliśmy do wniosku, że tak na dobrą sprawę, to nie musieli z nimi walczyć. Netero mógł np. wpaść do pałacu sam z Zeno, szef Łowców mógłby dać przyjacielowi 5 minut wolnego czasu, a dziadek Zoldyck mógłby uzbroić kilka bomb - zakładając, że nie zbliżają się bezpośrednio pod niego, chcąc mieć zabezpieczonego fraga. Mógł też po prostu uderzyć Royal Guards tak, jak Pitou i wbiec do Króla, robiąc mu niespodziewane Allah Akbar. Mógł, a nie zrobił, zamiast tego zaryzykował by zrealizować swoje marzenia o walce z kimś, kto jest znacznie potężniejszy. Sportowcy i wojownicy jego pokroju, są uzależnieni od adrenaliny, pożądają głodu, który czuje każdy challenger. Ten głód może być czynnikiem decydującym o zwycięstwie, bo człowiek na którego nikt nie stawia (lub robi to bardzo mało osób), jest gotów do większych poświęceń. Genialnie to przedstawiono w serii filmów "Rocky" lub w anime "Kaiji: Ultimate Survivor" (bardzo polecam, co prawda pacing jest zbyt wolny, ale fabularnie jest znacznie lepsze niż DN). Zatem, skoro taka bestia jak Netero, nie mógł znaleźć godnego przeciwnika, to nie mógł się oprzeć pokusie.
Netero z uwagi na różnice w sile, nie miał szans na zwycięstwo, ale mógł zmusić swoje ciało do samobójstwa, bo jak inaczej nazwać człowieka, który poświęcił CAŁĄ energię z każdej komórki ciała, zostawiając sobie tylko promil promila, by zobaczyć skutki ataku, powiedzieć Królowi jak się nazywa, by potem zasypać go żywcem pod ziemią? Rywal nie idzie na takie poświęcenia (chyba że nieświadomie lub wie, że to jego osobiste opus-magnum, jak chorzy ludzie - jak np. ten zawodnik z chorym sercem z "Captain Tsubasa"), ale jest gotów poświęcić część rzeczy, by osiągnąć swój cel. Reżyser doskonale przedstawił ten aspekt, jak i pozostałe, o których wcześniej wspomniałem. Może to mój fanatyzm, ale nie widzę absolutnie żadnych zastrzeżeń od strony scenariusza. Mogę narzekać na lenistwo Togashiego (narrator, oszczędne rysowanie), czy oprawę wizualną autorstwa studia MH, ale w kwestii scenariusza pierwowzoru i jego adaptacji na mały ekran, nie mam żadnych zastrzeżeń. Wydaje mi się, że Togashi zapowiadał taki finał już od początku arcu (lub przynajmniej miał ten koncept w głowie i go dopracowywał) - wygląda tak, jakby to było zwieńczenie różnych przemyśleń i wniosków, które słyszeliśmy od pierwszego odcinka CA z ust Kite'a, a później pozostałych postaci. Albo inaczej, dostrzegam pewien zamysł, polityka ma większe znaczenie w CA, są liczne i różne kalkulacje "co można poświęcić, a czego nie możemy poświęcić", rozmowy filozoficzne, ale wydaje mi się, że brakuje czegoś, co by połączyło te elementy. Może to niedopatrzenie ze strony autora, a może jest to jedna z tych rzeczy, których nie jesteśmy w stanie zrozumieć z uwagi na różnice kulturowe. Jeśli chodzi o rzeczy, które są bardziej uniwersalne, to podobało mi się to, że Król był zakłopotany po walce. Trudno mu było określić dokładnie czas i miejsce, stał się również zdecydowanie bardziej stonowany, tłumił swoje odruchowe reakcje. Nie pamiętał też bólu, jaki doświadczył w wyniku detonacji bomby - to również jest normalne (jak mózg dostaje i wysyła zbyt dużo impulsów o silnym bólu, to wyłącza się, czy coś w tym stylu. Nie jestem lekarzem, to nie podam szczegółów.).
Co mi się jeszcze podobało w tej walce? Pomysł na nią. Dawno temu rozmawiałem na ten temat z Moonem (kolejny kolega z op.com.pl) i obaj zwróciliśmy na coś uwagę, o czym chciałem zawsze napisać, o czym często zapominam. Chodzi o sposób walki. Nie zamierzam tu bronić choreografii, bo na jej temat już się wypowiedziałem - Togashi jest nie tylko chory, ale przede wszystkim leniwy (dowód - "Bakuman" i plotki na jego temat, które były już dawno temu, zanim jeszcze zachwycaliśmy się adaptacją z 2011 roku. I żeby nie było, mówię o plotkach z zagranicznych źródeł, przetłumaczonych przedruków z Japonii, które to mocno sugerowały.). Chodzi mi o sam koncept konfrontacji defensywy (oraz ofensywy) absolutnej i Supermana, którego nie da się zabić zwykłą siłą fizyczną, nawet połączoną z Nen. Supermana, który intelektualnie przekracza możliwości ludzi i tylko nieliczne jednostki mogą z nim rywalizować (takie które są ekspertami w bardzo wąskiej dziedzinie jak Komugi i Netero, czy wojownicy z gigantycznym doświadczeniem, dzięki czemu działają podświadomie, jak Goku w trybie Ultra Instynktu. Jeżeli ciekawi Was ten temat, to polecam obejrzeć na Netflix "Kengan Ashura", to anime o MMA doskonale to wytłumaczyło - zarówno pod względem merytoryki, jak i prostoty przekazu.). Wydaje mi się, że nikt nie byłby w stanie obronić się przed atakiem Netero, chyba że posiadałby podobne Nen, do tego które ma Killua i / lub był odpowiednio silny i obserwował Isaaca przez kilkanaście walk. A nawet jeśli są takie osoby, to się nie sądzę by było ich więcej niż 5 na świecie (nieprzypadkowo Togashi wspomniał tylko o jednej osobie, przy której Netero był słabszy - dziadek Zeno. Chodzi o słowa "Netero jako jedyny przeżył walkę z moim dziadkiem".). Nawet jeśli by tak było, to nie wierzę że wygraliby bez bardzo dobrej znajomości jego mocy. No bo co z tego, że zauważysz atak, a być może nawet się obronisz? Nawet załóżmy, że jesteś w stanie zminimalizować obrażenia do minimum - jakim cudem do niego dojdziesz? Nawet Meruem nie był w stanie tego zrobić przez większość czasu - szansa pojawiła się dopiero, jak zobaczył większość ciosów i ich konfiguracji, a Netero zdążył się zmęczyć. Nie wydaje mi się, by ktokolwiek zdołał wytrzymać do tego etapu. Nie mógłby tego zrobić, gdyby nie jego statystyki. Pięknie to było widać, jak z każdą minutą zbliżał się coraz bliżej do swojego przeciwnika, aż w końcu był w stanie go dotknąć z bolesnym dla starca skutkiem. I to właśnie o tym chciałem napisać - o czymś czego dotychczas nie widziałem w shounenach. Jakbym widział walkę w grze RPG, w którym tak rozwinąłem swoją postać, że wszystkie ciosy są dla mnie równie bolesne, co łaskotki, ale nie pokonam swojego przeciwnika, póki nie zranię go kilka razy ze 100% dokładnością. Żaden inny (znany nam) przeciwnik nie byłby w stanie tego zrobić. I wiecie co? Wyszło doskonale. Zwłaszcza z takim finałem, gdy Netero z paskudną mordą obwieszcza swojemu przeciwnikowi, że nie nacieszy się zbyt długo znajomością swego imienia. Ten strach w jego oczach... Minimalistyczna, mocno zapadająca w pamięci scena.
Ech, chciałem w tym tekście napisać o dwóch walkach, ale ograniczę się chyba do tej jednej... Za bardzo się rozpisałem xD. Gon raczej nie dostanie takiego materiału (ewentualnie będzie najważniejszym tematem 9 części). Lubię to starcie, jest bardzo fajne i przemyślane. Jest też krwawo i czujemy jak w najlepszych momentach DB, siłę tych uderzeń (jak już kilka razy pisałem, chyba tylko Toriyama i Togashi potrafią to zrobić tak "soczyście", by czuć super-silne ciosy tak, jakbyśmy obserwowali je na własne oczy, a nie czytali i wyobrażali sobie ruchy wojowników, co oba anime naprawdę dobrze przeniosły na język animacji), ale nie wydaje mi się, by byłbym w stanie się o nim rozpisać chociaż w połowie. Wybaczcie, ale dla mnie ich pojedynek (mimo, że równie piękny) od zawsze był takim dodatkiem. Coś jak Genthru vs Gon względem meczu z Razorem, ale na NIEPORÓWNYWALNIE wyższym poziomie.A tak na koniec, ciekawe jak silny byłby Meruem, gdyby ten grzecznie czekał, aż Królowa go urodzi we właściwym momencie...
Obejrzałem 9/24 odcinki Akame Ga Kill. Całkiem fajne. Post napiszę dopiero po obejrzeniu całości.
Ok, moze mnie zaciekawi do obejrzenia :).