Gisteren stond mijn hoofd op ontploffen. Warm eten, alleen het idee stond mij al tegen. De korte nacht, te weinig slaap, nare droom, het zal er zeker mee te maken hebben. Er was nog wat eten over van de vorige keer, dus geen ramp als ik het koken deze keer zou laten schieten.
Dan is het voor mij nodig om naar buiten te gaan. Lopen, minimaal een uur, hoofd leeg zien te krijgen, meestal gaat dat als vanzelf. Onderweg op zoek naar onder andere de Weegbree, smalle versie. Slimme mobiel ligt thuis, anders had ik aan de hand van foto's kunnen vergelijken, bij twijfel laten.
Zo ook met de eetbare bloemen. Ooit had ik al paardenbloem geprobeerd. Tijdens een van de tochten met een gezond-bewegen-maatje van weleer. Zij wees mij er op dat ik geen rekening mee had gehouden met de 'afwatering’ zone van de viervoeters. Volgens mij nadat ik de bloem en het blad gegeten had.
Wijsheid komt met de jaren en soms blijft het ook gewoon weg. Want ook bramen eet ik zo van de struiken af. Daar schijnen dan weer beestjes in te kunnen zitten. Hazelnoten vind ik ook lekker om zo rauw van de boom te eten. Wellicht is er een reden dat mannen gemiddeld korter op deze aardbol rond lopen. Vrouwen zijn wijzer, daarom praten ze denk ik ook veel meer. Ze hebben gewoon meer te vertellen.
Mannen hun aandachtspanne is dan helaas veel te kort. Die horen dan alleen dat bramen eetbaar zijn. Om vervolgens bij de vraag: "Heb je wel gehoord wat ik zei?", heel tactisch antwoorden: "Ja hoor, bramen kun je zo van de struik af eten." Waarbij ze verbaast is omdat ze toch echt dacht dat hij al lang weer in zijn eigen wereld zat.
Zaterdag was ik in de Kruidvat, om onder andere wat dames producten te kopen. Gewoon wat fees-wosj-klien dingen. Twee soorten slechts. Eerst de plek vinden waar het staat. Dit zal toch eenvoudiger zijn dan de haar verzorging producten van een vorige keer? Oh lieve vrede... Gelukkig ben ik ruim voor sluit in de winkel. Alle logica ontbreekt hier en ik doe mijn best te herinneren of ik het thuis al eens heb zien staan wat ik kan herkennen.
"Kun je het niet vinden?", vraagt een jonge dame met een olijke klank in haar stem. Waarschijnlijk heb ik inmiddels al meerdere keren wanhopig gezucht. En ik kan het alleen nog samenvatten als: "Dit is hel.” Zij vindt dat schijnbaar wel grappig en loopt verder, vult onderwijl haar mandje met gemak. Nadat ik uiteindelijk een product gevonden heb, een gel fees-klien-wosj, geef ik het voor de versie met pompje op.
En dan mag ik ook nog naar de Lidl, op een drukke tijd. Extra spanning omdat heel veel mensen op hun tenen lopen. Gezellig is anders. Het gezeur als vanouds: "Dat ze dr niet nog eemn n extra kassa bij oopn doen in deze tijd." Hm, volgens mij is dat soort gezemel van iedere tijden. Op zich vind ik dat afstand houden wel prettig, wat mij betreft houden zo. Alleen mensen die mij dierbaar zijn mogen in mijn energieveld komen.
Nadat dat ik eenkennig heb gezocht naar een kassa met een vertrouwde medewerker, ga ik netjes achter de streep staan wachten. De klant voor mij heeft een artikel. En gaat deze rustig in een tasje doen, nog voor de kassa staande. Dat gaat wat lastig schijnbaar, het ritsje doet moeilijk. De hele inpak plank bij de Lidl is ondertussen helemaal leeg. En ik wil hier graag weg. Uiteindelijk is het tasje dicht en gaat de klant voor mij verder.
De boodschappen pak ik in op de daarvoor bedoelde plank. En ik voel mij afdalen in een plek waar ik liever vandaan blijf. Afsluiting van alle indrukken, het was weer een bombardement. Langzaam wordt het geluid weer luider, ik hoor mijn naam. "Hoi Harwin!", de stem klank herken ik nu ook. Terwijl ik de rugzak rits sluit draai ik mij om en kijk naar de vrolijke glimlach van Zonnestraal en groet haar terug. Hoogste tijd om weer naar huis te gaan, als ik nou maar niks vergeten ben...
Terwijl ik het vertrouwde Winschoter bos inloop voel ik hoe de stress verdwijnt en plaats maakt voor rust. Bij de bramenstruiken zoek ik naar de Weegbree, denk de brede versie wel al te herkennen. De smalle versie ben ik nog wat onzeker over. Even verderop zie ik witte bloemetjes, naast de paardenbloemen. Waren die nou eetbaar of niet? Even vergeet ik ook weer de afwatering zone der viervoeters. (Dat ik wijsheid zou kunnen bereiken in dit leven heb ik inmiddels opgegeven en dat is ook okee.)
Het witte bloemetje dat ik pluk heeft een gele kern, donzig. Even twijfel ik of het een madeliefje is, maar de steel is veel langer en minder blaadjes volgens mij ook. De blaadjes smaken zoet, wonderbaarlijk. En de rest is in lijn er mee. Her en der blijft er wat plakken aan mijn tanden en verhemelte. Als ik links af sla het bos in zie ik volgens mij dezelfde bloemetjes, ook lange steel. Zoete smaak en daarna fris, alsof ik zojuist mijn tanden heb gepoetst.
Dat ik nog niet gegeten had is zo ook mooi opgelost. Even later eet ik nog een paardenbloem, maar de smaak valt mij nog steeds tegen. Wat gezond is smaakt meestal minder lekker, dus eet ik ook het blad op. Juist de dingen die ik lekker vind zijn ongezond, stom eigenlijk. Nadat ik het Winschoter bos uit ben loop ik richting de berg van Westerlee. Heerlijk om op skeelers bij omhoog te stoempen, om na de top super ontspannen af te dalen.
Langs de kant van de weg zie ik 'dove netels'. Die hebben honingzoete kelkjes, dat weet ik al wat langer. Van dichtbij kijk ik naar een drukke 'Hommel' die druk nectar aan het verzamelen is. Deze vind ik toch wel de mooiste bijen soort. De bloem kelkjes die ik pluk zijn wat minder zoet dan ik verwachtte, de bij was me voor.
Het is een heerlijke avond en des te verder ik loop des te beter voel ik mij. Af en toe word ik voorbij gegaan door een medemens in een stuk blik op vier wielen. Menigmaal word ik aangekeken alsof ik tijdens een avondklok illegaal buiten ben. Het zijn idiote tijden. Rondom mij heen is de ruimte. Her en der lopen (al dan niet hard) of fietsen er mensen, samen of alleen. In Westerlee vermaken de kids zich bij het skeet parkje en groet ik mensen die ik voorbij ga met het steevaste 'Moi'. Ontspannen loop ik 'de Garst' binnen.
Het zijn maar kleine stukjes bos daar in Westerlee. Leuke routes, er is wel van alles te beleven. Bij het uitkomen van het laatste stuk ga ik weer richting Winschoten. De zon is bijna ondergegaan. Op de weg terug pluk ik nog wat madeliefjes, om te eten. Ze smaken anders en er zit zand op, dat kraakt en doet. Goed voor de maag en de weerstand, dus vooruit maar weer.
Ook iets wat ik in deze tijd mis in de chaos, het vertrouwen in het menselijke immuunsysteem. Zonder dat zouden we niet eens onze eerste celdeling in de baarmoeder hebben kunnen overleven, laat staan wat er daarna nog komt. Ja, we gaan allemaal op een dag uit deze werkelijkheid en het liefst blijf ik ook zo lang het gaat. En verlies van een dierbare geeft verdriet, zoals nieuw leven vreugde brengt.
Inmiddels schemert het behoorlijk als ik bij het Maintebos aankom. In de verte donkere rookwolken, het lijkt op een paas vreugde vuur. Sommige dingen blijven bestaan. Net zoals lachen juist in tijden van onzekerheid belangrijk blijft. Tijd om te treuren heeft een eigen gepast moment. Lachen is gezond, het maakt stofjes vrij die de natuurlijke weerstand versterken. Net zoals het eten van zand door een kind juist goed is voor het immuunsysteem. Daar heeft het iets aan voor de rest van het bestaan.
Maar geef mij dan maar liever iets om te lachen. Of bloemen en kruiden van moeder natuur die boordevol vitamines en mineralen zitten. En waarvan sommige ook nog eens lekker smaken ook.
Mooi Oldambt
Foto licentie cc-by-sa @niwrah.
'Even vergeet ik ook weer de afwatering zone der viervoeters.'
Niet zo benauwd kijken man. Bij thuiskomst een biertje en alles is weer gedesinfecteerd/geneutraliseerd.
Het begint verdacht te worden als ik telkens thuis kom en meteen een biertje pak. "Ja, ik was alweer vergeten waar de afwatering route was van de viervoeters, planten gegeten, nou moet ik wel weer eentje drinken."
Waarop ik dan waarschijnlijk te horen krijg: "Hetzelfde verhaal, drie keer per dag, het lijkt er toch op dat je een excuus zoekt om de hele dag door bier te drinken."
Soepel reageer ik dan: "Tja, je mot toch wat om deze donkere kerstdagen door te komen."
Wat dan een reactie geeft als: "Het is verdomme inmiddels PASEN man...!"
Waarna ik dan mijzelf excuseer om nog wat van die witte blommetjes te gaan eten.
...
Geniet met maten @smasssh! 😁🍻