Nie, to nie będzie tekst o tęsknocie do czasów sprzed Obłędu, który teraz obserwujemy na co dzień.
Nie będzie to tekst o tęsknocie do festiwali, rave'ow czy klubowych rozmów. Nie będzie o kafejkowym szumie, ani o śmiechu przyjaciół w parkowych alejkach.
Nie i nie.
W ogóle nie o tym.
(..)
Trzy, (cztery?) miesiące temu, napisałam post na temat "Najbardziej Znienawidzonego przeze mnie dźwięku".
Nie był to wesoły tekst, oj nie; choć Dziś - w okolicznościach, jakie mamy w głównych wiadomościach, i na pierwszych stronach gazet - tekst ten brzmi jeszcze mocniej.
Pytałam Was wówczas, jakie dźwięki dolatują Was zza Waszego okna.
Czy je w ogóle dostrzegacie? Czy stanowią jedynie takie, nieistotne tło waszej codzienności?
A może jednak mają one dla Was znaczenie?
Które z nich lubicie najbardziej, a które najmniej?
Może są takie, na które wyczekujecie, (jak np. ja na pierwsze śpiewy wiosennych ptaków?)
Albo, które z nich wywołują w Was dreszcze, (np. dźwięki odśnieżania, czyli szurania szuflą po asfalcie? Lubicie?)
Były tam także Wasze śliczne, (często dojmujące) odpowiedzi 💜.
Zerknijcie proszę do tamtego wpisu, jeśli tam nie byliście.
Dziś podzielę się z Wami dźwiękami, za którymi tęsknię, ale których już od lat Nie słyszałam.
I pewnie już nie usłyszę.
Bo to dźwięki z głębokiego, półsennego dzieciństwa.
Dźwięki na styku zacierających się wspomnień..
Będzie sentymentalnie!
Od jakiegoś czasu mieszkam w Stanach.
Tęsknota ma tu wiele twarzy.
Jedną z nich jest sentyment za obrazkami, których tu nie ma - bo nie ma.
Po prostu.
Bo to inny kraj; z inną architekturą, urbanistyką, gospodarką, historią, kulturą, rozrywką i.. takimi różnymi naleciałościami :D.
Nooo, jak to się mówi, inna mentalność chłopa.
Pewnego razu, gdy byłam w pracy, zaczął dobiegać mnie przedziwny jednostajny dźwięk.
Środek dnia, środek miasta - a tu nagle taki regularny, trudny do zidentyfikowania, jakby głuchy pogłos.
Co to, co to?!
Śmieszne, ale zamarłam. Przerwałam rozmowę z klientem. Zastygłam w odczuciu i wrażeniu.
Cóż to za dźwięk? Co on mi przypomina? Czemu się miło kojarzy?
Chwilę to potrwało, zanim mój umysł przetrawił dane i wysunął z okienka odpowiedź:
Przecież to odgłos trzepanych dywanów!!
Uhuhu hu.
Wzruszyć się dźwiękiem trzepanych dywanów - no to już trzeba być chyba zboczonym 🙈.
Na swoje usprawiedliwienie powiem, że wszystkie! z tych dźwięków są dziwne, bo ja jestem dziwna 😛.
Wszystkie są dziwne, nietypowe i pochodzą ze starożytności.
Zapadły gdzieś tam w moją dziecięcą pamięć i przywołują wspomnienia sprzed wieków.
Są wytęsknione, bo dawno nie spotkane.
Nikt już dziś nie trzepie dywanów, prawda?
Tu nawet trzepaków nie ma! Krejzi, nie?
Co za kraj!
Dziś mamy czasy kosmicznych odkurzaczy, chemicznych pralni i ślicznych, drewnianych, gładkich podłóg.
No.
Innym razem, zatęskniłam za specyficznym gwarem dziecięcej wycieczki.
Maszerujących pod oknami mojego bloku, trzymających się za ręce przedszkolaków.
Odgłosem roześmianych dzieci.
W Krakowie, gdzie spędziłam całe dzieciństwo, mieszkałam na czwartym piętrze w długim bloku przy pewnych alejkach.
Nierzadko dobiegały mnie śmiechy i okrzyki dzieciaków, które w parach szły na jakąś wycieczkę, bądź po prostu - były zabierane przez nauczycielki do parku.
Kolorowa, szumiąca/szemrząca (rozłażąca się w różne strony i zagarniana do kupy) Stonoga.
Nawoływania, poszturchiwania, upominania.
Płacz, śmiech, marudzenie, ponaglanie, lament, entuzjazm i radość.
Wszystko tam było, w tych dziecięcych szeregach.
"A ja nie chcę iść z Zosią!!",
"Czy ktoś widział Andrzejka?",
"Pszepani, a ja mam nowy chlebak!"
"Madziu, nie kop Pawełka",
"Ustawcie się!",
"A Marcin pluje, ja widziałem!",
"Nie no, ja z nimi zwariuję!",
"W parach, mówiłam, w parach"!
Jeszcze przez jakiś czas dało się słyszeć za oknem podobnego typu zdania, aż powoli dźwięki te oddalały się i cichły.
Stonoga znikała za rogiem ulicy, i nastawała cisza.
No niestety, już od dawna nie widuję takich obrazków.
Dzieci pozamykane są w szkołach, z ochroną przed budynkiem; mają strzeżone przyszkolne place zabaw.
Bywają zabierane na jakiś spektakl, film czy koncert, ale jedynie szkolnym autobusem i pod czujną eskortą opiekunów i nauczycielek.
Żadne tam włóczenie się po ulicach, żadne łażenie po osiedlach i snucie się parkach.
A po szkole, wolny czas dzieci spędzają najczęściej we własnych domach, w towarzystwie kolorowej i migoczącej elektroniki.
Zwłaszcza teraz. Bo wiecie. Kwarantanna.
Ale nie o tym.
Ostatni obrazek, jaki Wam tu "naszkicuję", będzie dotyczyć wspomnienia najbardziej rozmazanego i niejasnego.
Brzdąkające o siebie butelki mleka, szuranie po ziemi całych kontenerów z mlekiem - to kolejny dźwięk, który kojarzę z głębokiego dzieciństwa.
Jako dzieciak, (który budził się bardzo wcześnie, albo późno zasypiał), mam w pamięci różne historie, które wydarzały się ciemną nocą na moim osiedlu.
Mleczarnie, piekarnie, drukarnie, transport dostawczy, pogotowie ratunkowe, służby specjalne i wiele wiele innych branż, zatrudnia pracowników, którzy zaczynają pracę bladym świtem, albo wstają wtedy, gdy inni kładą się spać.
Pamiętam jak przez mgłę te poranne dźwięki; brzdęk butelek, ruch na klatce schodowej, pierwsze otwieranie drzwi, podmianka butelek pełnych na puste, czy odwrotnie.
(Być może część z tych wspomnień to skojarzenia z filmów, ale zawsze :)
Proszę napiszcie, czy Wy też macie takie swoje pozytywne wspomnienia wywołujące dreszcze, albo chociaż jakieś miłe skojarzenia?
Dźwięki, za którymi tęsknicie?
Obrazki, do których chcielibyście chociaż na chwilkę wskoczyć?
Na pewno!
Przecież każdy ma jakieś dzieciństwo za sobą 🍭.
Ja takich obrazków mogłabym wymienić więcej, ale dziś przyszły mi do głowy właśnie te..
Czy przypominacie sobie jakąś produkcję (film, piosenkę, teatr, kabaret), w którym występowałby którykolwiek z tych trzech elementów, czyli: trzepak, mleczarz lub przedszkolaki idące w parach?
Uprzejmie proszę o wiadomości.
W mojej pamięci zachował się mleczarz z "Krótkiego filmu o miłości" (genialnego Krzysztofa Kieślowskiego).
No i, rzecz jasna Tewje Mleczarz.
(..)
ŹRÓDŁA FOTEK:
-retro.pewex.pl
-nowahistoria.interia.pl
-ilustracja z książki:
"Tola w przedszkolu", Anna Włodarkiewicz
-swiatseriali.pl
-alternatywy4.net "Alternatywy 4"
-demotywatory
Mleczarz - oczywiście. Całe korowody z niedopracowanym systemem butelek i krzyżyków. "Nie lubię poniedziałku".
Pod trzepakiem z jakimś chłopakiem (na pewno padało imię owegóż) wystawała Jagoda Karwowska w "Czterdziestolatku".
Przedszkolaki też mi gdzieś majaczą, ale nie mogę sobie przypomnieć.
Dam za to dwie inne wycieczki:
"Brunet wieczorową porą" - muzeum, nauczycielka prezentuje butelki, do których dziedzic nalewał wódkę i rozpijał nią chłopów.
"Zmiennicy" - co mamy z Puszczy Kampinoskiej? Oczywiście surowce wtórne i wzrost ludności. ;)
@rozku czy jesteś na zdjęciu ze słoniem? Jedna taka dziewczynka jest całkiem podobna do Twojego syna. :)
W "Czterdziestolatku" była też scena z Ireną Kwiatkowską (kobieta, która żadnej pracy się nie boi) w roli mleczarza, kiedy to coś tłumaczyła jak należy zawiłości aromatu koniaku inż. Karwoskiemu przy okazji malując kieliszek do koniaku mlekiem.
Z pamięci, wycieczka szkolna:
To był któryś film Barei? Miś? Zmiennicy?A może nie Bareja tylko Nie lubię poniedziałków?
Nie wiem czy to jakieś inne czasy czy inne dzieci mamy teraz, ale znajomi nauczyciele co i rusz mi opowiadają historię o dzieciach za nogi wyciąganych z fontann i studni - bo próbowały zanurkować po pieniążki.
Tak - Bareja. "Brunet wieczorową porą". Ta sama pani nauczycielka (Emilia Krakowska), wycieczki ciąg dalszy.
Moje osobiste dzieci też mają ciąg do fontann. Nie są materialistami, ale pogrzebać w wodzie pragną gorąco. "Mamo, mogę, mogę? A mogę do łokci?". :)
Tak. Ja pamietam dobrze trzepak. Akurat o tym rozmawialam z swoim synkiem wczoraj, jak to bylo najlepsza zabawa.
Calkiem inne zycie, co bardzo bardzo tesknie za nim.
Ja tak samo przeprowadzilam sie to Kanady jak mialam 13-cie lat, 30 lat temu, gdzie jest calkiem inne zycie i przez dwa lata bardzo tesknilam za Polsko ale przez jakis czas sie pszyzwyczailam. Co mnie najbardziej boli jest to ze moje dzieci, nigdy nie bedo znali tego zycia wspanialego jak ja bylam jako dziecko.
Przepraszam za bledy, ale moj Polski nie jest juz taki dobry.
ale się cieszę, że napisałaś! 💖
Twój język polski jest bardzo dobry!
mamy tu całkiem miłą polską społeczność na tagu #polish,
odwiedzaj nas czasem, zapraszamy! :)
jednak niektóre wspomnienia zapisują się w człowieku na zawsze 🌷
Dzięki za przypomnienie :D Dźwięki tak jak i zapachy bardzo utrwalają wspomnienia.
Po przeczytaniu twojego tekstu przypomniałem sobie o dźwięku napełnianego żagla wiatrem .
napisałeś i od razu to usłyszałam!
ten żagiel się nadął z takim lekkim łopotem ⛵️
Trzepak... Czy Wy też mieliście na nim zabawę w "berka z zamkniętymi oczami"? :-D
pewnie!
a czy to czasem nie o "Ciuciubabkę" pytasz? :)
Chyba tak to się nazywało, natomiast to była specyficzna odmiana tej zabawy, bo akcja rozgrywała się na trzepaku. ;-)
ale ja zabawę w ciuciubabkę kojarzę głównie z trzepakiem :)
na szczęście takie odgłosy można jeszcze spotkać tu i ówdzie :D