Onurlanmıştı ve birazda heyecanlanmıştı sanki. Belkide yarın sabah başlayacağı yolculuğunda çocukluk arkadaşı Rachel'le da karşılaşabilirdi. Acaba nasıl biri olmuştu. Kaşları eskisi gibi kalın mıydı veya burnu hala küçücük müydü. Bilmiyordu. Ama içi kıpır kıpır olmuştu onu düşünürken. Bir süre sonra kendini ayakta boş boş bakarken bulmuştu. Hemen toparlandı. Milyonlarca odadan oluşan koca bir evi andıran Sığınak 10 daki kendi odasına gitti. Yatağına uzanıp yarının gelmesini bekledi. Bu uzun bekleyişte büyük büyük dedesi Albert dan kalma ne olduğunu bilmediği eşya aklına geldi. Unutmadan onuda hazırladığı çantasına koydu. Artık yolculukta daha güvenliydi. Albert'da onunla beraber gelecekti. Ah ne şaşkındı. Ama seviyordu bu tarz şeyleri. Uyandığında başı çatlıyordu. Geç kalmış olamazdı. Hemen saatine baktı. Kahvaltısını yapacak kadar bile vakit yoktu. Hemen kalkıp yüzüne bir avuç su çarptı, daha fazlasını kullanamazdı şu lanet çip yüzünden. Hiçkimseyle vedalaşmadan toparlanıp yola koyuldu. Sığınak 10 dan yaklaşık 7 km gittikten sonra karşısına çocukluğunda anlatılan yokluk yolunu gördü. Yani öyle olmalıydı. Hikayelerde tasvir edilen uzun sıra mazgallar vardı mesela. Mazgalların berisinde tepeden sarkan sarktılar bulunuyordu. Aslında daha fazlasınıda bilmiyordu. Acaba Rachel'da buradan mı gitmişti. Korkuyordu. Daha gençti. En azından 100 yaşındaki ihtiyardan genç olduğu kesindi. Belkide Rachel yaşıyordu. Oda sığınak 15 e gitmişti. Mutlu olmalıydı. Belkide yeni bir hayat kurmuştu. Evli ve çocukları olmalıydı. Sadece kendini avutmak için söylüyordu bunları. Çünkü çok merak ediyordu orayı. Gitmek için kendini cesaretlendirmeye çalışıyordu. Daha fazla düşünmeden koşarak mazgalların arasından atladı.
konmaster#8210