Merhaba! Ben Yakup. Size başımdan geçen bi hikayeyi anlatmak için yazıyorum şu an. Genel olarak hayvan seven birisiyimdir. Kedi, körek, kuş... Hiç fark etmez bize muhtaç olan varlıklar olarak hepsini. Yine bi gün kalktım. Yol kenarında ufacık bi köpek gördüm. O kadar küçüktü ki muhtemelen yeni doğmuş ve açtı. Yürürken bile zorlanıyodu. İndim koştum köpeğin yanına. Yanına yaklaştıkça kaçmaya çalışıyor ama yürümeye bile hali olmadığı için kaçamıyordu. Tir tir titriyordu. Korkudan mı üşümekten mi bilmiyorum. İçimin bi an kıyıldığını hissettim. O da bi can sonuçta. Aldım eve geri döndüm. Böyle bir iki hafta geçti derken köpek kendine gelmeye başlamıştı. Arkamdan koşuyor , benimle oyun oynamak istiyordu.
Aradan zaman geçti köpek büyüdü. Bana çok bağlıydı. Her derlerdi köpek çok duygusaldır, sadıktır, sahibini unutmaz diye ama asla bu kadarını düşünmezdim. Bi gün akşam yine okuldan dönerken evin olduğu sokakta tartışma oldu. Komşumuzla tartıştık oysa ki basit bi şeydi. Neyse baktım benim kız (köpek) koşarak geliyo. O esnada tartışma uzamış kavga boyutuna gelmişti. Komşumuz beni itince daha ben nolduğunu anlamadan bizim kız komşunun üzerine atlamıştı bile. Direk aldığım gibi eve gittim arkamdan dolanıp duruyodu. Yanımdan ayrılmıyodu.
İlk defa bi hayvanın bu kadar sadık olduğunu görmüştüm. Bi insan bile yapmaz bunu. Sadece karnını doyurdum sahip çıktım besledim diye beni hiç yalnız bırakmıyor başıma bi şey geldiğinde ailemmişcesine destek çıkıyor peşimden ayrılmıyordu. Çünkü onlar da can. Onların da sevgiye, şevkate ihtiyacı var. Hatta insanlardan daha çok karşılık veriyolar yaptığınız iyiliğe. Unutmuyolar. Akılsız bi hayvan deniz halk arasında. Ya da pis derler. Eziyet ederler. Ama onun da bi canı olduğunu ve merhamete ihtiyacı olduğunu hep unuturlar. Unutmayalım. Onların bize ihtiyacı var. Yerdekilere merhamet edin ki gökteki de size etsin.