"မိန္းမေရ…ဧည့္ခန္းထဲကတိုင္မွာခ်ိတ္ထားတ့ဲ၊နာရီမရွိေတာ့ပါလားကြ"
"ရွင့္သားျဖဳတ္ယူသြားတယ္ေလ…သူ႔အိမ္မွာနာရီမရွိလို႔တ့ဲ…။"
"မိန္းမေရ…ေၾကာင္အိမ္ထဲကဓါတ္ဗူးအသစ္တစ္လုံးမေတြ႕ျပန္ဘူး။မင္းဘယ္သူ႔ေပးလိုက္ေသးလဲ…။"
"ရွင့္သားလာယူသြားတာပဲေလ။သူ႔အိမ္မွာဓါတ္ဗူးလိုေနလို႔တ့ဲ…။"
"ေတာက္…ဒီေကာင္ဒို႔ကိုဒုကၡေပးေပါင္းမ်ားလွျပီ။ဘြဲ႕ရပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္၊ေငြအကုန္ခံ၊ဒုကၡေတြခံျပီးသင္ေပးခ့ဲျပီးျပီ။အခုအိမ္ေထာင္က်ျပီးေတာ့လည္း၊အိမ္ကပစၥည္းေတြတစ္ခုျပီးတစ္ခုလာယူေနတယ္။ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနျပီး၊ဘာမွမိဘအေပၚမသိတတ္တ့ဲေကာင္၊သိေအာင္ေတာ့သြားေျပာဦးမွပဲ"။
ကိုတင္ေမာင္တစ္ေယာက္တိုက္ပုံအက်ၤႋေကာက္စြပ္ျပီး၊ရပ္ကြက္ရံုးကိုသြားမလို႔လုပ္တုန္း၊ေဒါသျဖစ္ျပီးသူ႔သားအိမ္ဘက္ထြက္လာခ့ဲတယ္။
သားအိမ္ေရွ႕ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ၊သားလုပ္သူကအက်ႋအျဖဴလည္ကတုံးဝတ္ျပီး၊အိမ္ေပၚကဆင္းလာတာေတြ႕ရတယ္။
"ေဟ့ေကာင္…မင္းကိုငါေျပာစရာရွိလို႔လာခ့ဲတာကြ၊အခုမင္းက…ဘယ္သြားဦးမလို႔လဲ"။
"ရပ္ကြက္ဓမၼာရံုမွာေဟာေျပာပြဲရွိလို႔အေဖ။ေျပာစရာရွိရင္ေနာက္မွေျပာပါလား။အေရးၾကီးေနလို႔ပါ။"
သားျဖစ္သူရဲ႕စကားအဆုံး၊ကိုတင္ေမာင္သူ႔သားကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္တ့ဲအခါ…
ေၾသာ္…ဒီေကာင့္မွာတိုက္ပုံအက်ႋမွမရွိပဲကိုး"ဟုေရရြတ္ျပီး……
"ေဟ့ေကာင္…ေဟာေျပာပြဲသြားမွာဆိုရင္တိုက္ပုံပါမွေကာင္းတာကြ…ေရာ့၊ငါ့တိုက္ပုံအက်ႋဝတ္သြား။ေက်ာင္းဆရာဆိုတာတိုက္ပုံအက်ႋနဲ႔မွ၊ၾကည့္ေကာင္းတာကြ"ဟုဆိုကာသူဝတ္လာေသာတိုက္ပုံအား၊ခြ်တ္ေပးလိုက္ပါသည္။
"ကိုတင္ေမာင္…ရွင္သြားတုန္းကတိုက္ပုံအက်ႋနဲ႔ပါ။အခုျပန္လာတာတိုက္ပုံလည္းမေတြ႕ေတာ့ပါလား။ဘယ္မွာမ်ားေမ့က်န္ရစ္ခ့ဲပါလိမ့္။"
"မင္းသားကြာ…ဓမၼာရံုမွာေဟာေျပာပြဲရွိတယ္ဆိုလို႔…"
"အလိုေတာ္…ရွင့္သားက၊ခႏၶာကိုယ္ေပၚကတိုက္ပုံေတာင္ခြ်တ္ယူသလား။ဒင္းဆီေရာက္သြားရင္ျပန္မရေတာ့ဘူးဆိုတာ၊ရွင္လည္းသိသိၾကီးနဲ႔။"
"မင္းေျပာလည္းခံရမွာပဲမိန္းမရယ္…ဒါေပမယ့္အခုဟာက၊သားကခြ်တ္ယူတာမဟုတ္ပါဘူး။ငါ…ကိုယ္တိုင္ကေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ခြ်တ္ေပးလိုက္တာပါ။" ။