Usually, the creators rub their faces with slogans like: "This season was a failure, we'll try harder next time." But not in this case! The third season of Invincible is the best so far in every respect. The mistakes of the previous one have been corrected, we have fewer boring plots, more interesting ones, and my favorite characters have been given more time for themselves and have been sensibly developed. The series is not as good as Arcane or FMA: Brotherhood and I don't know if I will have the same fun the second time around... Although who knows, Invincible really is close to joining that level. I can see this from the reaction of my partner, who liked the first season only moderately, considered the second season to be good, and watched the third with clear interest.
The third season is a direct continuation of the previous one. Mark started dating Eve, he has to face the consequences of the past. Oliver is slowly growing up and is already at the level of Goten from the Buu saga, Debbie found a new partner, we learned a fragment of Cecile's past... Oh, there was a lot. As usual, we got a few episodes that dealt with less important threads (the introductory episode with Doc Seismic, the episode with Titan), but the more important ones dominated. S3 focuses primarily on 4 threads: trying to deal with the past, the conflict between Cecil, Mark and the rest, Oliver's growth, the daily lives of our heroes.
I really like Invincible because Kirkman pays attention to details that many comic book creators don't think about or devote too little time to. These are small things that many of us don't pay attention to if we are not used to it or don't know what to look for. First of all, Kirkman, like Eiichiro Oda, doesn't abandon the characters he created. It's nice to see Amber Bennet again, who has met a partner with similar personality traits and interests. I especially liked the scene where the ex-couple meets to talk about their current partners. A really cool, real-life scene, but that's not what I wanted to write about first. What I like most is that Mark didn't abandon his genes. Although socialization and upbringing by Debbie's firm (but not excessively) hand effectively discourage him from using violence, as soon as there's a shadow of a chance that his family is in danger, the Viltrumite genes make themselves known. It's hard to stop him from shedding blood, not to mention convincing him that he's wrong. It looks especially great when Mark realizes this.
There have also been a few apt maxims this season. Conquest's quotes are too long, so I won't quote them except for one - "Getting mad doesn't make you stronger. That's not how this works!" Generally, that's true, but not entirely. Or to put it differently - calm with controlled aggression (it can be artificially induced, the military knows a few tricks to stimulate aggression even in passive pacifists) is the best solution. Uncontrolled aggression can give better results, but it has too many disadvantages. We burn oxygen faster, the assessment of the situation is disturbed, the defender loses less stamina than the attacker. That's not what I wanted to write about in this paragraph. Conquest, due to being the main course, got a few paragraphs, but there is one more person who deserved his own.
That someone is Cecil. My favorite character in this universe. He uttered my favorite slogan this season (or rather, I should say, he took it over from his predecessor). "We can be the good guys, or we can be the guys that save the world. We can't be both." Some might say that this is a catchphrase that is meant to serve as a cheap justification for bad deeds. That's true, but there's also the other side of the coin. A few hundred years ago, when the winters were much harsher, if the frosts lasted too long or the family had too little supplies, someone had to be sacrificed. As a rule, these were strangers, neighbors (or other people who asked for help), the disabled, or the elderly; people who were of little value were generally eliminated. I don't identify with this type of view, which nature doesn't give a damn about. The most food was given to the head of the household (because he was the main source of income and acted as a bodyguard), young women or those still capable of fertilization (reproductive bottleneck), and pregnant women.
I have a different opinion. As a boss, sometimes you have to make tough decisions. Would you consider a doctor a sadist if he said, "This limb is rotting. Should we cut it off or should the gangrene spread throughout the body?" If a child falls into very bad company or starts taking hard drugs and his parents lock him up in the house for a few weeks/cut him off from his friends, would that be a bad thing? Is taking away a computer and the internet from a child who's addicted to it a cheap excuse for the parents' mistakes? And if you really insist, just watch The Imitation Game, the movie about Alan Turing. He laid his cards on the table when he said, "Either we save some people or we all die." I probably twisted his words, but that was the gist of it. For Cecile, nothing is sacred when it comes to using every available resource to defend the Earth. Lying, ignoring the request of someone important to you? Ugh, don't joke. Using people who murdered others? It's past, it's just feelings. Necromancy? No problem. Not all bosses can afford such a privilege as being nice. Some positions require us to be a huge asshole.
As for the audio-visual setting, we got a lot of cool songs as usual, we heard very good voice actors (I only just noticed that Titan speaks with the voice of Mahershala Ali). I really liked Conquest's voice. I don't know why so many people complain so much that it's "Worst voice acting ever." While editing this text, I spent most of the time listening to Jeffrey Dean Morgan's voice. While it's not my dream voice, it's so close to perfect (as far as the archetype of this type of character goes) that I think the complaints about it are nonsense. He has the right intonation, you can feel like he's an experienced fighter who knows what he can do and knows how to control his aggression. I won't pretend that I expected a bit more from Conquest after all the praise from fans, but I can blame myself - I get too involved in things too often, including my own imagination. That said, it "bothers" me only a little more than it did with his voice actor.
This is also the best season in terms of animation and quality of drawings. There are still shots at the level of Captain Bomba (Polish cartoon, let's say for simplicity's sake that it's a cheap version of South Park), but there are definitely fewer of them than in season 1. Or in season 2? Probably yes, because that one was created in pain, unlike this one. There were many scenes where Viltrumites or other warriors at their level fought, so the animators had a lot to do. While I was enjoying the devastation of the world by Conquest and threats at a similar level to him, Asia focused on the details. Cracking windows, flying dust, mangled bodies (I'm talking about faces, because guts are a bit of a different topic). She said that no fight in this cartoon was so rich in detail. We both felt the power of the superhumans and the weight of their blows. The level is only slightly lower than in the DBS movie called Broly, and considering that this movie is a masterpiece in its category, the comparison is an honor.
If you follow my blog, you know that for years I dreamed of seeing an old, experienced warrior who would be young enough to retain most of his stamina and strength, while also old enough to utilize them as best as possible through technique and skill. Unfortunately, most warriors have one or the other, which is obvious - only Saiyans, Viltrumites and Kryptonians have such capabilities. Since the review of Season 1, I have heard about Conquest regularly. In podcasts on YT, in comments under my texts or during conversations with you (Maciej, Przemek - I am talking mainly about you). The good thing about Viltrumites is that they retain most of their power longer than humans, so nothing stood in the way of my love of pure destruction. Were my expectations met? In terms of combat, I was expecting a bit more of a whack job (although the fact that Conquest was fucking around the entire fight almost non-stop and took a lot of punches to the face is a big plus), but I can't say I'm not satisfied. In terms of personality... Holy shit, I was looking for someone like that, not even knowing I wanted it SO MUCH!
If you play online games, you've probably defeated your opponent at least once in your life and had a clear opportunity to finish them off, but you didn't because you were too busy getting drunk on your own victory. And you ended up losing. I've been there a few times. Conquest is a fucking lunatic who finds this sort of thing amusing. The harder he gets his ass kicked, the more he enjoys giving his opponents an even bigger ass kick. Not to mention the satisfaction he derives from spilling blood, whether it's his own or someone else's. Like an autistic player of games like DarkSouls, for whom 2137 deaths are not a reason for frustration, but merely part of the experience. Conquest is also a monster that his own race fears. The same one that is perceived in space as the Vikings were perceived by Europeans. The text about her no longer remembering her real name due to the function she performs was quite obvious, but Kirkman described it so well and in such detail that I have no reason to nitpick.
I can't give the first reason why I am slightly disappointed with this fight, because I don't know it yet. Maybe I will know it in a few months, when I watch this duel again. The second, equally insignificant, is a slight plot shield for Olivier and Atomic Eve. In this case, however, I don't want to complain too much, because the writers solved it well. First, Mark weakened the US government, then there was a crisis with the fake Invincibles, and before they could clean up, Conquest appeared. I was a bit irritated by Atomic Eve's return, but Kirkman explained it well. I mean, the explanation is a bit forced, but on the other hand I can't say it's a plot hole. I don't know how else to solve this plot in this scenario configuration. This was probably one of the better solutions that could have been applied to this situation. I would say it's a successful patching of the plot hole. Conquest was nerfed, Mark gave it his all, Eve took a long time to charge her attack, and her skills are a bit overpowered, like Orihime in Bleach. To be precise, we know their limitations, but this is the type of skill that can be justified in dozens of ways - the author is limited mainly by his imagination, creativity and ignorance. Apart from that, he has complete freedom. Or in other words - the character is as strong as the writer needs him to be at a given moment. As for the duel itself, it was just how I like it - brutal. The city was destroyed, its inhabitants injured, bones broken, many liters of blood were shed... What more could you want? If, like me, you are delighted with the fight of superhumans, then you should be satisfied.
I don't even know what to write in summary. I've already written about everything... Oh, I have. The next season will appear on Prime in 2026. I mean, Prime would like it to appear next year, but recent information indicates that they may not make it and will postpone the premiere, perhaps to February or March 2027. I haven't read into the details, so I don't know the details, I'm basing it on the fact that they didn't say it explicitly. And my rating is +8/10. I don't remember how I rated the previous seasons.
Zazwyczaj twórcy wycierają sobie twarz hasłami typu: "Ten sezon był nieudany, przy kolejnym postaramy się bardziej." Jednak nie w tym przypadku! Trzeci sezon Niezwyciężonego jest najlepszym z dotychczasowych pod każdym względem. Poprawiono błędy poprzedniego, mamy mniej nudnych wątków, więcej ciekawszych, zaś moje ulubione postacie dostały więcej czasu dla siebie i zostały sensownie rozwinięte. Serial nie jest tak dobry, jak Arcane, czy FMA: Brotherhood i nie wiem, czy będę się bawił tak samo za drugim razem... Chociaż kto wie, Invincible naprawdę niewiele brakuje, by dołączyć do tego poziomu. Widzę to po reakcji mojej partnerki, której średnio spodobał się 1 sezon, 2 uznała za niezły, a 3 oglądała z wyraźnym zainteresowaniem.
Trzeci sezon jest bezpośrednią kontynuacją poprzedniego. Mark zaczął się spotykać z Eve, musi zmierzyć się z konsekwencjami wynikającymi z przeszłości. Oliwier powoli dorasta i jest już na poziomie Gotena z Buu sagi, Debbie znalazła nowego partnera, poznaliśmy fragment przeszłości Cecile'a... Oj było tego wiele. Standardowo dostaliśmy kilka odcinków, które dotyczyły mniej istotnych wątków (epizod wprowadzający z Doc Seismic, odcinek z Titanem), ale dominowały te ważniejsze. S3 skupia się przede wszystkim na 4 wątkach: próba poradzenia sobie z przeszłością, konflikt między Cecilem, Markiem i resztą, dorastanie Oliwiera, codzienne życie naszych bohaterów.
Bardzo lubię Invincible za to, że Kirkman zwraca uwagę na detale, o których wielu twórców komiksów nie myśli lub poświęcają im za mało czasu. Są to drobne rzeczy, na które wielu z nas nie zwraca uwagi, jeśli nie jesteśmy do tego przyzwyczajeni lub nie wiemy, na co patrzeć. Przede wszystkim, Kirkman podobnie jak Eiichiro Oda, nie porzuca postaci, które stworzył. Fajnie jest znowu zobaczyć Amber Bennet, która poznała partnera z podobnymi cechami charakteru oraz zainteresowaniami. Szczególnie spodobała mi się scena, w której ex-para spotyka się, by porozmawiać o swoich obecnych partnerach. Bardzo fajna, życiowa scena, ale nie o tym chciałem napisać w 1 kolejności. Podoba mi się przede wszystkim to, że Mark nie porzucił swoich genów. Co prawda socjalizacja i wychowanie przez twardą (acz nie do przesady) rękę Debbie skutecznie odwodzi go od stosowania przemocy, ale gdy tylko pojawi się cień szansy na to, że jego rodzina jest zagrożona, geny Viltrumitów dają o sobie znać. Trudno go wtedy powstrzymać przed rozlewem krwi, nie wspominając o przekonywaniu do tego, że się myli. Szczególnie fajnie to wygląda, gdy Mark zdaje sobie z tego sprawę.
W tym sezonie padło też kilka trafnych sentencji. Cytaty Conquesta są zbyt długie, więc nie będę ich przytaczał poza jednym - “Getting mad does not make you stronger. That’s not how this works!” Generalnie to prawda, ale nie do końca. Albo inaczej - spokój z kontrolowaną agresją (można ją sztucznie wywołać, w wojsku znają kilka sztuczek, by pobudzić agresję nawet u pasywnych pacyfistów), to najlepsze rozwiązanie. Niekontrolowana agresja może dać lepsze efekty, ale ma za dużo wad. Szybciej spalamy tlen, ocena sytuacji jest zaburzona, broniący się traci mniej staminy niż atakujący. Nie o tym chciałem napisać w tym akapicie. Conquest z racji bycia głównym daniem, dostał kilka akapitów, ale jest jeszcze jedna osoba, która zasłużyła na swój własny.
Tym kimś jest Cecil. Moja ulubiona postać w tym uniwersum. Wypowiedział moje ulubione hasło w tym sezonie (czy raczej powinienem powiedzieć, przejął tę maksymę po swoim poprzedniku). "We can be the good guys, or we can be the guys that save the world. We can't be both." Niektórzy powiedzą, że to hasło-wytrych, które ma służyć jako tanie uzasadnienie dla złych czynów. To prawda, ale jest też druga strona medalu. Kilkaset lat temu, jak były znacznie ostrzejsze zimy, jeśli mrozy trzymały zbyt długo lub rodzina zrobiła zbyt małe zapasy, trzeba było kogoś poświęcić. Z reguły byli to nieznajomi, sąsiedzi (lub inni ludzie którzy prosili o pomoc), niepełnosprawni, czy starsi ludzie, generalnie pozbywano się ludzi, którzy byli mało wartościowi. Nie utożsamiam się z tego typu poglądami, co natura ma wybitnie głęboko w dupie. Najwięcej jedzenia dostawała głowa domu (bo była głównym źródłem utrzymania oraz pełniła rolę ochroniarza), młode lub ciągle zdolne do zapłodnienia kobiety (wąskie gardło reprodukcyjne), kobiety w ciąży.
Ja jestem innego zdania. Będąc szefem, czasem trzeba podjąć trudne decyzje. Czy uznacie lekarza za sadystę, jeśli powie: "Ta kończyna gnije. Obcinamy ją, czy gangrena ma objąć całe ciało?" Czy jeżeli dziecko wpadnie w bardzo złe towarzystwo lub zacznie ćpać twarde narkotyki, a jego rodzice zamkną go w domu na kilka tygodni / odetną go od znajomych, to będzie to coś złego? Czy odebranie komputera i internetu dziecku, które się od tego uzależniło, to tanie uzasadnienie na błędy rodziców? A jeśli naprawdę upieracie się przy swoim, to po prostu obejrzyjcie The Imitation Game, film o Alanie Turingu. On wyłożył karty na stół mówiąc: "Albo uratujemy część ludzi albo zginiemy wszyscy." Pewnie przekręciłem jego słowa, ale taka była esencja tego zdania. Dla Cecile'a nie ma żadnych świętości, jeśli chodzi o wykorzystywanie wszelkich dostępnych zasobów, które umożliwią mu obronę Ziemi. Kłamstwo, zignorowanie prośby ważnej dla siebie osoby? Phi, nie żartujcie. Wykorzystanie ludzi, którzy mordowali innych? Było minęło, to tylko uczucia. Nekromancja? Żaden problem. Nie wszyscy szefowie mogą sobie pozwolić na taki przywilej, jak bycie miłym. Niektóre stanowiska wymagają od nas bycia strasznym dupkiem.
Jeśli chodzi o oprawę audio-wizualną, to standardowo dostaliśmy wiele fajnych piosenek, usłyszeliśmy bardzo dobrych aktorów głosowych (dopiero teraz zwróciłem uwagę na to, że Titan przemawia głosem Mahershala Ali). Bardzo polubiłem głos Conquesta. Nie wiem, czemu tylu ludzi tak bardzo narzeka, że to jest "Worst voice acting ever." W trakcie poprawiania tego tekstu, przez większość czasu słuchałem fragmentów, w których mówił Jeffrey Dean Morgan. Choć nie jest to mój wymarzony głos, to brakuje mu tak niewiele do ideału (jeśli chodzi o archetyp tego typu postaci), że uważam narzekania na niego za bzdury. Ma odpowiednią intonację, czuć że jest doświadczonym wojownikiem, który wie na co może sobie pozwolić i wie, jak kontrolować agresję. Nie będę udawał, po pochwałach fanów spodziewałem się nieco więcej po Conqueście, ale mogę zwalić to na samego siebie - zbyt często nadmiernie się w coś angażuję, również własne wyobrażenia. To powiedziawszy, "przeszkadza" mi to jedynie odrobinkę bardziej niż w przypadku jego aktora głosowego.
Jest to też najlepszy sezon, jeśli chodzi o animację i jakość rysunków. Nadal zdarzają się kadry na poziomie Kapitana Bomby (Polska kreskówka, powiedzmy dla uproszczenia, że to tania wersja South Park), ale jest ich na pewno mniej niż w 1 sezonie. Czy w 2? Pewnie tak, bo tamten powstawał w bólach w przeciwieństwie do tego. Było dużo scen, w których bili się Viltrumici lub inni wojownicy na ich poziomie, więc animatorzy mieli dużo do roboty. Podczas gdy ja rozkoszowałem się dewastacją świata przez Conquesta i zagrożeń na zbliżonym do niego poziomie, Asia skupiała się na szczegółach. Pękającymi szybami, unoszącym się kurzem, zmasakrowanymi ciałami (mówię o twarzach, bo flaki to trochę inny temat). Mówiła, że jeszcze żadna walka w tej kreskówce nie była tak bogata w detale. Oboje poczuliśmy moc nadludzi i wagę ich ciosów. Poziom jest tylko trochę niższy niż w filmie DBS pod tytułem Broly, a biorąc pod uwagę, że ten film to arcydzieło w swojej kategorii, porównanie stanowi nobilitację.
Jeżeli śledzicie mój blog, to wiecie że przez lata marzyłem o tym, by zobaczyć starego, doświadczonego wojownika, który będzie na tyle młody, by zachować większość staminy i siły, a jednocześnie na tyle stary, by jak najlepiej je zutylizować przez technikę i umiejętności. Niestety większość wojowników ma jedno albo drugie, co wynika z oczywistych powodów - tylko Saiyanie, Viltrumici i mieszkańcy Kryptonu mają takie możliwości. Od recenzji 1 sezonu, regularnie słyszałem o Conqueście. W podcastach na YT, w komentarzach pod moimi tekstami albo podczas rozmów z Wami (Maciej, Przemek - głównie o Was mówię). Zaletą Viltrumitów jest to, że zachowują większość mocy dłużej niż ludzie, więc nic nie stanęło na drodze mojej miłości do czystej destrukcji. Czy moje oczekiwania zostały spełnione? Pod względem walki spodziewałem się nieco większego pierdolnięcia (aczkolwiek fakt, że Conquest napierdalał się całą walkę niemal bez przerwy i przyjął mnóstwo ciosów na twarz, odnotowuję za duży plus), ale nie mogę powiedzieć, że nie jestem zaspokojony. Jeśli chodzi o osobowość... O kurwa mać, szukałem właśnie kogoś takiego, nawet nie wiedząc, że TAK BARDZO tego pragnę!
Jeżeli gracie w gry online, to na pewno chociaż raz w życiu pokonaliście swojego przeciwnika i mieliście czystą sytuację do dobicia go, ale nie zrobiliście tego, bo byliście zbyt zajęci upijaniem się własnym zwycięstwem. Przez co w ostateczności przegraliście. Ja przeżyłem to kilka razy. Conquest to pierdolony szaleniec, dla którego takie coś stanowi zabawę. Im mocniejszy wpierdol dostanie, tym większą przyjemność sprawi mu spuszczenie jeszcze większego wpierdolu swoim przeciwnikom. Nie wspominając o satysfakcji, którą czerpie z przelewania krwi, nie ważne czy swojej, czy cudzej. Tak jak autystyczny gracz gier typu DarkSouls, dla którego 2137 zgonów to nie powód do frustracji, a jedynie część doświadczenia. Conquest to też potwór, którego boi się jego własna rasa. Ta sama, która jest postrzegana w kosmosie, jak Wikingowie byli postrzegani przez Europejczyków. Tekst o tym, że nie pamięta już swojego prawdziwego imienia z uwagi na funkcję jaką pełni, był dość oczywisty, ale Kirkman tak dobrze i szczegółowo go opisał, że nie mam powodu do czepiania się.
Nie jestem w stanie podać pierwszego powodu, dla którego jestem delikatnie rozczarowany tą walką, bo go jeszcze nie znam. Może poznam go za kilka miesięcy, gdy będę oglądał ten pojedynek po raz kolejny. Drugi, równie mało istotny, to lekki plot-shield dla Oliviera i Atomic Eve. W tym przypadku nie chcę jednak przesadnie marudzić, bo scenarzyści to dobrze rozwiązali. Najpierw Mark osłabił rząd USA, potem był kryzys z fałszywymi Niezwyciężonymi, a zanim ogarnęli sprzątanie, pojawił się Conquest. Zirytowałem się nieco przy powrocie Atomic Eve, ale Kirkman nieźle to wyjaśnił. W sensie, tłumaczenie jest trochę na siłę, ale z drugiej strony nie mogę powiedzieć, że jest to plot hole. Nie wiem, jak inaczej rozwiązać ten wątek w tej konfiguracji scenariusza. To było prawdopodobnie jedno z lepszych rozwiązań, jakie można było zaaplikować w tej sytuacji. Powiedziałbym, że to udane zaklejanie dziury fabularnej. Conquest był osłabiony, Mark dał z siebie wszystko, Eve długo ładowała atak, a jej umiejętności są trochę overpowered, jak Orihime w Bleachu. Uściślając, znamy ich ograniczenia, ale to taki typ umiejętności, który można uzasadnić na dziesiątki sposobów - autor jest ograniczany głównie przez swoją wyobraźnię, kreatywność i niewiedzę. Poza tym ma pełną dowolność. Albo innymi słowy - postać jest tak silna, jak potrzebuje tego scenarzysta w danym momencie. Jeśli chodzi o sam pojedynek, był taki jak lubię - brutalny. Miasto zostało zniszczone, jego mieszkańcy ranni, kości złamane, przelano wiele litrów krwi... Czego więcej chcieć? Jeżeli podobnie jak ja zachwycacie się walką nadludzi, to powinniście być zadowoleni.
Nawet nie wiem, co napisać w ramach podsumowania. O wszystkim już napisałem... O, mam. Kolejny sezon pojawi się na Prime w 2026. Tzn. Prime chciałby, by pojawił się w przyszłym roku, ale ostatnie informacje świadczą o tym, że mogą się nie wyrobić i przesuną premierę być może na luty lub marzec 2027. Nie wczytywałem się w szczegóły, więc nie znam detali, opieram się na tym, że nie powiedzieli tego w wyraźny sposób. A moja ocena to +8/10. Nie pamiętam, jak oceniłem poprzednie sezony.