Text wrote some time ago. By the end of my Returnal series, two more were created. In part 7 I will describe Towers of Sisyphus, and in part 8 I will summarize why I think it is the best title on PS5.
Yesterday (May 30), after a successful date with the Planet of the Apes and a nice fast food dinner, we returned home. Following the above-mentioned film, we sat together and watched the series and talked. There was nothing to do after 7 p.m., so I figured... WHAT a great day to kill Nemesis for the second time!
Unfortunately, the game is noticeably easier the second time around. Not only because we have equipment to explore new locations (allowing you to enter the law and dive into the water), or new devices that we have discovered. This also comes from knowledge of the game and the monsters. And when you combine it with practice in the Tower of Sisyphus... I will quote my girlfriend's words: "I can see that you are playing much better. You hardly look at the map anymore, you just quickly clear all the arenas." A few days ago when I disconnected my "ultra powered" form (meaning it turned off completely, I am alone in my autistic world, as long as it actually works, if possible, I don't think and I remove all restrictions from myself ) and I play chillout (because I'm on vacation, because I can sleep like a human, because I'm not active), Asia that I'm even better than then. Training in the Tower of Sisyphus does its job.
It's a bit like comparing WC3 to WC3 FT (the add-on to WarCraft 3 brings a lot of changes), but on a smaller scale. When playing in the Tower, you have to think and play in a slightly different way +, as in Returnal, learn the patterns and rules applicable there. Imagine that the boards in Doom Eternal are a little smaller and for each next room. You get to them through a teleport, which you can enter only after defeating all enemies. Or a simpler translation. There is Arena A - you enter the teleport, clear Arena B - you enter the teleport, kill monsters in Arena C. And so you play several dozen levels as long as you are alive, having to defeat every 10-15 boss chambers. After about 100 sessions, I feel like Vegeta from DBZ who left the Chamber of Spirit and Time.
Coming back to the plot, the result was that in just over 3 hours (with three breaks that lasted maybe 30 minutes in total), I defeated the third Boss. Phirke (1st boss) was defeated the second time around in NewGame+ and I could now skip him. I still have some things to discover (mostly in Biome 2, I think), but getting them will be a great pleasure. Even though it's easier to play, the game is still challenging and relaxing for me. It wasn't a difficult task. It wasn't my luckiest run, but I was very lucky in finding resin and very good parasites & artifacts to enhance it. The resin increases the health bar, and parasites often give strong bonuses. I had one that increased protection, regenerated HP when it dropped to a low level (I didn't have a chance to use it), gave me a discount in the store (thanks to the artifact, the promotion increased from 15 to 20%), and about two others. The weapons were generally better than not bad, but were stronger in previous attempts.
As for my "head-canon" (this term refers to a plot in which some or most of the threads have not been presented in detail and are in the realm of speculation), we control Selene. I will expand on this in the next paragraph. In the video you have recorded the entire outro, it is right after defeating the Boss. As we learn, the girls had a car accident. Suddenly, an astronaut appears on their way out of nowhere, Selene is unable to control the car, they break the wall on the bridge and fall into the water. The protagonist managed to escape, but her daughter did not. When we saw this scene, my girlfriend Asia was surprised. She asked me - If she had just become a semi-vegetable (as suggested by several findings I had previously discovered), how did she manage to swim out? The answer is simple, I reminded Asia that on the same day or the day before, I discovered Selene's memories, which show that she is an experienced swimmer. If this still doesn't mean anything to you, here are two examples. The first one comes from the anime Kengan Ashura. It is very unrealistic, but not in every aspect. Experienced warriors are trained to make their movements automatic. Why? Because the body is unable to consciously react when there is so little time to react. This also applies to our athletes. Japanese martial arts have devoted a lot of time to this. Second example, if you are about 30 years old, you have certainly heard at least once about a car accident in which a drunk or sober driver escaped alive or with the slightest injuries compared to his companions. This is due to the fact that the human brain is at a subconscious level, i.e. one to which no one has access (unless someone has VERY EXTREME experience in meditation/prayer, then SUPPORTEDLY it is possible). I also heard at least once about an accident in which the body of a paralyzed man floated to the surface in a similar situation. The body knows how to save itself / how to position itself during an accident to minimize the effects of the accident, and since it is additionally exercised (and lighter or at least slimmer), it made the task easier for her. Putting it all together, I was not surprised by the fact that Selene survived.
I haven't played through the game a second time yet, but I accidentally read in the comments that someone had a similar interpretation to me. Well, at certain stages the game suggests that it is not the mother who is struggling with trauma, but her daughter. Apparently, when you play the game again, this issue will be further developed. As I mentioned in the previous two parts, at some point in the game I said to Asia: "I think Selene lost her child and this game is about experiencing trauma due to abortion or losing a child in another way." I don't know why, some part suggested it to me. I missed with the abortion, but I think I can give myself half a point because I aimed in the right direction.
Normally I would complain about the plot chaos, but this game was written in such a way and the plan was consistently implemented until the very end, so I can't blame the creators. Especially since, for some reason, I've been thinking for a long time about what life is like when you can't move at all and are forced to rely on outside help for the simplest things. Given this interpretation, I am not surprised by the chaos, the various emotions that Selene displayed and the nature of the game. It all fits together perfectly as an attempt to arrange a life for a paralyzed man who will never again walk alone in the forest (or anywhere else) on his own. We can complain about our limitations, flaws, problems, but at least we have SOME possibilities. And such people have none. Controlling even one finger is a Godsend in this case.
And apparently, at least that's what I heard from my friend who finished the game before me, there are several other possible scenarios that are not mutually exclusive. I didn't pay attention to it, thinking it was a deliberate mistake by the creators. Maybe when I come back to this game in a few years, this time playing more casually, something new will come to my mind.
Tekst napisałem jakiś czas temu. Do końca mojej serii z Returnalem zostały jeszcze dwa. W 7 opiszę Wieżę Syzyfa, a w 8 podsumuję dlaczego uważam to za najlepszy tytuł na PS5.
Wczoraj (30 maja) po udanej randce z Planetą Małp i fajnym, fastfoodowym obiedzie, wróciliśmy do domu. Napisałem recenzję w/w filmu, posiedzieliśmy razem przy serialu, pogadaliśmy. Po 19.00 nie było co robić, więc stwierdziłem że... WHAT A WONDERFUL DAY TO KILL NEMEZIS 2ND TIME!
Niestety gra za drugim razem jest odczuwalnie prostsza. Nie tylko dlatego, że mamy sprzęt do odkrywania nowych lokalizacji (umożliwiające chodzenie po lawie i nurkowanie w wodzie), czy nowe przedmioty które odblokowaliśmy. Wynika to też ze znajomości gry i potworów. A jak się to połączy z praktyką w Wieży Syzyfa... Zacytuję słowa mojej dziewczyny: "Widać, że grasz dużo lepiej. Ty już prawie nie patrzysz na mapę, tylko szybko czyścisz wszystkie areny". Parę dni temu, gdy odpaliłem swoją formę "ultra instynktu" (czyli totalnie się wyłączam i jestem sam w swoim autystycznym świecie, tak długo jak faktycznie działam instynktownie, nie myślę i zdejmuję z siebie wszystkie ograniczenia) i gram na pełnym chilloucie (bo urlop, bo mogę się wyspać jak człowiek, bo nie jestem zmęczony pracą), Asia powiedziała że jestem jeszcze lepszy niż wtedy. Trening w Wieży Syzyfa robi swoje.
To trochę jak porównanie WC3 do WC3 FT (add-on do 3 części WarCrafta wnosi bardzo dużo zmian), ale na mniejszą skalę. Grając w Wieży, trzeba myśleć i grać w trochę inny sposób + jak to w Returnalu, nauczyć się schematów i zasad w niej obowiązujących. Wyobraźcie sobie, że plansze w Doom Eternal są trochę mniejsze i do każdej kolejnej komnaty. Dostajecie się do nich przez teleport, przez który można wejść dopiero po pokonaniu wszystkich przeciwników. Albo prostsze tłumaczenie. Jest Arena A - wchodzicie w teleport, czyścicie Arenę B - wchodzicie w teleport, zabijacie potwory na Arenie C. I tak gracie kilkadziesiąt poziomów dopóki żyjecie, mając co 10-15 komnat bossa do pokonania. Po około 100 sesjach, czuję się jak Vegeta z DBZ który opuścił Komnatę Ducha i Czasu.
Wracając do fabuły, Efekt był taki, że w nieco ponad 3 godziny (z trzema przerwami, które trwały łącznie może 30 minut), pokonałem trzeciego Bossa. Phirke (1 boss) został pokonany za drugim razem w trybie NewGame+ i teraz mogłem go pominąć. Nadal mam trochę rzeczy do odkrycia (najwięcej chyba w 2 Biomie), ale zdobywanie ich będzie wielką przyjemnością. Mimo że gra się łatwiej, to gra ciągle stanowi wyzwanie i działa na mnie relaksacyjnie. Nie było to trudne zadanie. Nie był to mój najszczęśliwszy run, ale miałem dużo szczęścia w znajdywaniu żywicy i bardzo dobrych pasożytów & artefaktów, które je wzmacniały. Żywica zwiększa pasek zdrowia, a pasożyty nie raz dają mocne bonusy. Ja miałem takiego zwiększającego ochronę, regenerującego HP gdy spadnie do niskiego poziomu (nie miałem okazji z niego skorzystać), zapewniającego mi rabat w sklepie (dzięki artefaktowi promocja zwiększyła się z 15 do 20%) i jakieś dwa inne. Bronie były generalnie lepsze niż niezłe, ale w poprzednich próbach już mocniejsze.
Jeśli chodzi o mój "head-canon" (termin ten odnosi się do fabuły, w której pewne wątki lub większość z nich, nie zostały szczegółowo przedstawione i są w sferze domysłów), sterujemy Selene. Rozwinę to w kolejnym akapicie. W filmiku macie nagrane całe outro, jest tuż po pokonaniu Bossa. Jak się dowiadujemy, dziewczyny miały wypadek samochodowy. Nagle na ich drodze znikąd pojawia się astronauta, Selene nie jest w stanie zapanować nad samochodem, rozbijają murek na mostku i spadają do wody. Protagonistce udało się uciec, ale jej córce nie. Gdy widzieliśmy tę scenę, moja dziewczyna Asia była zdziwiona. Zapytała mnie - Skoro przed chwilą stała się pół-warzywem (co sugerowało kilka znalezisk, które wcześniej odkryłem), to jakim cudem udało jej się wypłynąć? Odpowiedź jest prosta, przypomniałem Asi że tego samego dnia lub dzień wcześniej, odkryłem wspomnienia Selene, z których wynika że jest doświadczoną pływaczką. Jeżeli to Wam ciągle nic nie mówi, to dwa przykłady. Pierwszy pochodzi z anime Kengan Ashura. Jest ono bardzo nierealistyczne, ale nie w każdym aspekcie. Doświadczeni wojownicy są tak wytrenowani, by ich ruchy były automatyczne. Czemu? Bo organizm nie jest w stanie świadomie zareagować, gdy jest tak mało czasu na reakcję. Naszych sportowców też to dotyczy, Japońskie sztuki walki poświęciły temu bardzo dużo czasu. Drugi przykład, jeżeli macie około 30 lat, to na pewno choć raz usłyszeliście o wypadku samochodowym, w którym pijany lub trzeźwy kierowca, wychodził z niego żywy lub z najmniejszymi obrażeniami względem swoich towarzyszy. Wynika to z tego, że ludzki mózg na poziomie podświadomym, a więc takim do którego nikt nie ma dostępu (no chyba, że ktoś ma BARDZO DUŻE doświadczenie w kwestii medytacji / modlitwy, to PODOBNO jest to możliwe). Co najmniej raz słyszałem też o wypadku, gdy ciało sparaliżowanego człowieka wypłynęło na powierzchnię w podobnej sytuacji. Ciało wie, jak się ocalić / jak ułożyć podczas wypadku by zminimalizować skutki wypadku, a że jest dodatkowo wyćwiczone (i lżejsze lub przynajmniej szczuplejsze), to miała ułatwione zadanie Zbierając to do kupy, nie zdziwił mnie fakt, że Selene przeżyła.
Jeszcze nie przeszedłem gry po raz drugi, ale niechcący przeczytałem w komentarzach, że ktoś miał podobną interpretację, co ja. Otóż gra na pewnych etapach sugeruje, że to nie matka walczy z traumą, a jej córka. Podobno przy ponownym przejściu gry, ta kwestia zostaje dodatkowo rozwinięta. Tak jak wspominałem w dwóch poprzednich częściach, na pewnym etapie gry powiedziałem do Asi: "Strzelam, że Selene straciła dziecko i ta gra jest o przeżywaniu traumy z powodu aborcji lub utraty dziecka w inny sposób". Nie wiem czemu, jakiś fragment mi to zasugerował. Z aborcją spudłowałem, ale myślę że mogę sobie przyznać pół punktu, bo celowałem w dobrym kierunku.
Normalnie narzekałbym na fabularny chaos, ale ta gra została napisana w taki sposób i plan był konsekwentnie realizowany aż do samego końca, więc nie mogę mieć pretensji do twórców. Tym bardziej, że z jakiegoś powodu, przez długi czas myślałem o tym, jak wygląda życie, gdy nie można się w ogóle ruszać i jest się skazanym na pomoc z zewnątrz w najprostszych kwestiach. Przyjąwszy tę interpretację, nie dziwi mnie chaos, różne emocje które przejawiała Selene oraz charakter gry. To wszystko po prostu idealnie się łączy jako próba ułożenia sobie życia przez sparaliżowanego człowieka, który już nigdy nie przejdzie się samodzielnie po lesie (lub gdziekolwiek indziej) o własnych siłach. Możemy sobie narzekać na swoje ograniczenia, wady, problemy, ale przynajmniej mamy JAKIEŚ możliwości. A tacy ludzie nie mają żadnych. Kontrola nawet jednego palca jest w tym przypadku Darem Niebios.
A podobno, tak przynajmniej słyszałem od swojego przyjaciela, który przeszedł grę przede mną, jest jeszcze kilka możliwych scenariuszy, które się nie wykluczają. Nie zwracałem na to uwagi myśląc, że to celowa zmyłka twórców. Może jak za parę lat wrócę do tej gry, tym razem grając na luzie, coś nowego wpadnie mi do głowy.