In the first season of “The Politician”, Payton Hobart, the ambitious adopted child of ridiculously wealthy family, sees the student-body election as a steppingstone to White House, and in the second season, he runs for the New York State Senate while her mother (Gwyneth Paltrow) is running for the state of California...
First things first: Most of the professional critics hated it.
I usually don’t contradict the critics to such extent, but that being said, I loved “The Politician”.
Let me tell you its first scene that caught my attention right away. If it hits the right note with you, too, maybe you’ll continue reading this post and then give a chance to the show itself.
Interior - Dean of Admissions’ Office at Harvard.
Payton, the protagonist played by Ben Platt, is at his college interview.
“I am going to be President of the United States,” he says.
And I was like “Hey, I know him!”
I really know him. I met him.
I mean, I met the girl version of him. Last year. She was 19 – adult enough. I asked about her plans after graduation, and she said that she was going to be a CEO.
Just like that. She had no intention to work her way up to the top. She hadn’t even decided the sector she wants to work in yet. But she had made her mind up to become a CEO.
Typical Gen-Z.
In fact, in today’s Turkey no one wants to be a singer or an actor anymore; they want to be a popstar or a movie star. Well, fine with me, he can be a president, she can be a CEO, anyone who wants can be a popstar or a movie star. The only problem is that these positions are limited, unfortunately. So I am afraid it is inevitable that some of them are going to fail to achieve their dreams and become depressed, staying home, killing time with video games, not working at all if possible.
Now, this might be the topic of another post; here I’ll just say that I worked for some CEOs plus I have friends who have become CEOs, so I know a few CEOs, and that girl is no lesser than any of them. If she was given the opportunity, she would be a great CEO. No need to say that Payton -as a matter of fact, anyone- would be a better President than Trump! But I don’t belong to Gen-Z, so I have difficulties to understand the rationale behind the desire to reach the summit without climbing. I mean, I could justify -even appreciate- the ambition, yet I don’t fully get it.
So I continued to watch.
PAYTON: …and as a student body president, I’ll ensure every student at this school has an equal opportunity to succeed regardless of their color, creed, national origin, gender, sexual orientation, genetic information or disability.
This is an ordinary campaign promise, I know, there's nothing special about it. The difference is that the listeners who belong to Gen-Z are taking this promise very seriously. As a matter of fact, all characters in the show regardless of age are intrinsically against discrimination of all sorts. This progressive world created in “The Politician” must be at least 10-15 years ahead of our time.
No, no, wait a second, in fact, promising no discrimination based on sexual orientation is tremendously special in most of the developing countries, especially in Muslim ones. Mine is discussing to ban Netflix, and it was already banned in the parliament building – members of the parliament cannot stream Netflix shows when they are connected to the Parliament wi-fi (funny, huh?).
Hm, if “The Politician” is ten years ahead of the US time, it is at least half a century ahead of ours, so I continued to watch.
SKYE: Thank you for giving students at Santa Barbara High the historic opportunity to elect a gender non-conforming African American to be their Vice-President. (…) Two generations ago that wouldn’t have happened because I was black. One generation ago, it wouldn’t have happened because I am gay. I said yes, because I realized right now it is my time.
Aside from the utterly absurd yet realistic view of Gen-Z’s burning ambitions of turning into a someone highest in the hierarchy without following the steps that supposedly carry them to the top gradually and somehow naturally, the next thing won my admiration in the show was seemingly effortless display of the sexual fluidity. It is a relatively new term, so here is the official definition: Fluidity describes an identity that may change or shift over time between or within the mix of the options available (e.g., man and woman, bi and straight).
Now, I must say I am a fervent supporter and defender of fluidity since I read the Michel Houellebecq’s “The Elementary Particles”, because it only makes sense. Why should we have to limit ourselves with one gender or another. Well, I haven’t fall in love with a woman yet; but why should it have to be off limits?
Don’t get me wrong, what amazed me in “The Politician” was not its “brave new world”.
If you think about it, its brave new world is neither that brave nor that new anyway. But its way of easing the audience into this world – now, that is really amazing. For example, everyone in the show is a bit queer, yet no one feels the need to discuss or label it. “The Politician” regards it as natural. Regarding it with respect is something but not enough; regarding it as natural – this is the way it should be. So I continued to watch.
MCAFEE: (Referring to Skye) So she’s cooler than you’ll ever be. That’s just a fact. Also, she’s sexually fluid and by her own directive both genders, so she ticks every single box.
Now, Skye is cool, no doubt, but I think Payton’s adoptive mother Georgina Hobart ticks every single box! She is gorgeous. Played by Gwyneth Paltrow, whose husband is the co-creator of the series, not only she has the best looks and best wardrobe, but also the best lines. Above and beyond all, she is extremely comfortable in her own skin; so comfortable that she makes everything seem easy. (SPOILER ALERT: She’ll become the American President in the second season, and she’ll get bored.)
If you regarded “The Politician”s discrimination-free world as an utopia so far, then I wonder what would you think about the “environmental awareness” in the second season?
Now among Payton’s ordinary campaign promises are pressing environmental issues such as single-use plastics and climate change.
I loved “The Politician” because it made my mother think eventually “Hmm, this is not weird at all.” And it made lots of people think “Hmm, a better world is indeed possible!”
That’s huge!
But, let’s be honest, none of that would have mattered if it hadn’t made me laugh out loud several times.
I can't believe that I haven't mentioned River, one of my most beloved characters, who killed himself in the first episode of "The Politician".
Shame on me! Let's listen to "River" from Ben Platt's incredible voice.
Her şey ille de biraz politiktir (TR)
"The Politician"ın ilk sezonunda, aşırı zengin bir ailenin evlatlık çocuğu olan esas oğlan Payton, Beyaz Saray'a giden yolda bir sıçrama tahtası olarak gördüğü için öğrenci birliği başkanlığı seçimlerine aday olur ve ikinci sezonda ise annesi California'dan aday olurken Payton bu kez New York Eyaleti senato seçimlerinde yarışır...
En önce şunu söylemem lazım herhalde: Eleştirmenlerin büyük bölümü “The Politician”dan nefret etti.
Ben ba-yıl-dım. Eleştirmenlerle öyle sık sık da zıtlaşmam aslında.
Şimdi size beni kalbimden vuran o ilk sahneyi anlatacağım. Olur ya size de uyarsa belki bu post’u okumaya devam eder ve neticede diziye bir şans verirsiniz.
İç mekân – Harvard Üniversitesi
Ben Platt’ın canlandırdığı Payton karakteri üniversiteye giriş mülakatında kendini ballandırıyor:
“Ben Amerika Birleşik Devletleri Başkanı olacağım.”
“Hey, ben bu çocuğu tanıyorum!” oluyorum evde aniden.
Gerçekten tanıyorum. Kendisiyle bizzat tanışmışlığım, sohbet etmişliğim var.
Yani tam olarak onunla değilse de kız versiyonuyla. Geçen sene. Kız artık rahatlıkla yetişkin diyebileceğimiz bir yaşta, 19’undandaydı. Ona mezuniyetten sonra ne yapmayı düşündüğünü sordum; bir planı var mıydı? “CEO olacağım,” dedi.
Valla. Öyle bir işe girip, çalışıp çabalayıp yükselmek falan gibi bir planı do yoktu. Daha hangi sektörde çalışmak istediğine bile karar vermiş değildi. Ama kafasına koymuştu. CEO olacaktı.
Tipik Z kuşağı.
Farkında mısınız bilmem, bugün artık Türkiye’de şarkıcı ya da oyuncu olmak isteyen genç bile kalmadı. Hepsi ya pop yıldızı ya da film yıldızı olmak istiyor. Ki benim için bir sakıncası yok. Payton, ABD Başkanı olsun; kızımız CEO olsun; isteyen herkes pop yıldızı veya film yıldızı olsun… Tek sorun şu ki bu pozisyonlarımız sınırlı. Yani korkarım bir kısmı hayallerine ulaşamayacak, bunun yerine depresyona girip evde video oyunu oynayarak ve mümkünse hiç çalışmadan ömür tüketecek.
Konuyu dağıttığımın farkındayım, bunlar başka bir post’un konusu aslında, dolayısıyla burada sadece şunu söylemekle yetineceğim: Zamanında birtakım CEO’larla çalıştım ve bazı arkadaşlarım da -kendi işlerinde de olsa- CEO oldular, dolayısıyla birkaç CEO tanıyorum ve şu kızımızın onlardan hiçbir eksiği olmadığına eminim. Payton’ın -aslına bakarsanız herkesin- ABD Başkanlığına Trump’tan daha çok yakışacağı da tartışma götürmez. Fakat ben z kuşağı değilim, bu yüzden de tırmanmadan zirveye çıkma arzusunun mantığını anlamakta zorlanıyorum. Yani bunda bir haklılık payı görebilir, bunu bir şekilde savunabilir hatta takdir bile edebilirim, ama hayır, asla tam olarak kavrayamıyorum.
İşte böylece izlemeye devam ettim.
Okul başkanlığı seçimini Beyaz Saray’a giden yolda bir sıçrama taşı olarak gören Payton aday olur ve seçim konuşması yapar:
PAYTON: …ve öğrenci birliği başkanı olarak bu okuldaki her öğrencinin; rengi, mezhebi, kökeni, cinsiyeti, cinsel tercihi, DNA’sı ve sakatlığına bakmadan eşit fırsatlara sahip olmasını sağlayacağım.
Sıradan bir seçim vaadi hepi topu, pek öyle ahım şahım bir tarafı yok. Fakat fark şurada ki z kuşağı dinleyicileri bu vaatleri gerçekten ciddiye alıyorlar. Aslına bakarsanız dizideki herkes, yaşı kaç olursa olsun, samimiyetle ayrımcılık karşıtı. “The Politician”ın yarattığı bu ilerici dünya günümüzden en aşağı 10-15 yıl ileride.
Hayır, hayır, durun bir saniye, aslına bakarsanız, cinsel yönelim kaynaklı ayrımcılık yapılmayacağı vaadi, Müslüman ülkelerin en az 50 yıl ilerisinde.
Böylece izlemeye devam ettim.
SKYE: Santa Barbara Lisesi öğrencilerine cinsiyet rollerinin dışında bir Afroamerikalıyı başkan yardımcısı seçmeleri için böyle tarihi bir fırsat sunduğun için teşekkürler. (…) İki nesil önce siyah olduğum için bu imkânsızdı. Bir nesil önce gay olduğum için imkânsızdı. Adaylığı kabul ettim çünkü bu seçimde sıranın bende olduğunu fark ettim.
Z kuşağının onları adım adım tepeye taşıyacak basamakları kullanmadan hiyerarşik olarak en tepeye konma tutkularının aşırı absürd ve bir o kadar gerçekçi portresinin yanı sıra dizide hayranlığımı kazanan bir diğer şey de cinsel akışkanlığın büyük bir rahatlıkla sergilenmesi. Bu görece yeni bir terim, o yüzden tanımını da vereyim: Var olan seçenekler arasında zaman içinde gidip gelmek gibi bir şey demek. Yani bir insanın kendini bazen kadın bazen erkek, bazen biseksüel bazen straight hissetmesi.
Bunu söylemesem olmaz, Michel Houellebecq’in “Temel Parçacıklar”ını okuduğumdan beri cinsel akışkanlığın destekçisi ve savunucusu olup çıktım çünkü kulağa acayip mantıklı geliyor. Niye insan kendini bir cinsiyetle sınırlamak zorunda olsun ki? Hayır, şu ana kadar bir kadına âşık olmuşluğum olmadı ama yani niye olmasın?
Ama yanlış anlamayın, “The Politician”da beni kendine hayran bırakan dizinin sunduğu “cesur yeni dünya” değildi. Zaten düşünürseniz, dizinin sunduğu dünya artık ne o kadar cesur ne de o kadar yeni. Fakat dizinin seyirciyi bu dünyanın içine çekme tarzı gerçekten hayranlık uyandırıcı. “The Politician” bu yeni dünyayı doğal kabul ediyor. Bir şeye saygıyla yaklaşmak iyidir ama her zaman yeterli değildir. Doğal görmek ise… İşte olması gereken bu. Böylece izlemeye devam ettim.
MCAFEE: (Skye için) Senin asla olmayı hayal bile edemeyeceğin kadar cool. Gerçek bu. Üstelik cinsel olarak akışkan olduğu ve kendisinin de her iki cinsiyete yöneldiği düşünülürse tüm koşulları sağlıyor.
Georgina Hobart kendine o kadar inanıyor ki herkes de ona inanıyor.
Valla bana sorarsanız dizide “tüm koşulları sağlayan” biri varsa o da Payton’ın annesi Georgina Hobart. Kadın muhteşem. Kocası dizinin yaratıcılarından biri olan Gwyneth Paltrow’un canlandırdığı karakter bir kere çok güzel, sonra çok güzel giyiniyor ve dahası en güzel replikleri de o söylüyor. Hepsinin ötesinde ben ne gerçek hayatta ne dizilerde veya filmlerde kendisiyle bu kadar barışık bir kadın gördüğümü hatırlamıyorum. Kadın öyle rahat, öyle özgüvenli ki sanki her şeyi ama her şeyi yapabilirmiş gibi görünüyor.
SPOILER ALERT: Nitekim ikinci sezonda Amerikan Başkanı seçiliyor ve sonra tabii ki sıkılıyor. )
Eğer “The Politician”ın ayrımcılık olmayan dünyasını bir tür ütopya olarak gördüyseniz, ikinci sezondaki çevresel duyarlılık hakkında ne düşünürsünüz bilmem. İkinci sezonda Payton’ın sıradan seçim vaatleri arasına tek kullanımlık plastikler ve iklim değişikliği konuları da katılıyor.
“The Politician”i sevdim çünkü annemin bir noktada “Hım, o kadar da tuhaf değil aslında,” diye düşünmesine sebep oldu. Ve bir sürü insanın da “Hım, daha iyi bir dünya mümkün aslında,” diye düşünmesini sağladı.
Ama hadi dürüst olalım, tüm bunların zerre önemi olmazdı, eğer beni defalarca hem de kahkahalarla güldürmeseydi.
Bu yazı Curation Collective Discord Sunucusunda küratörlere önerilmiş ve manuel inceleme sonrasında @c2-turkish topluluk hesabından oy ve reblog almıştır. @c-squared hesabı topluluk witness'ı olarak faaliyet göstermektedir. Projemizi desteklemek isterseniz bize buradan witness oyunuzu verebilirsiniz.
This post was shared in the #turkish-curation channel in the Curation Collective Discord community for curators, and upvoted and reblogged by the @c2-turkish community account after manual review.
@c-squared runs a community witness. Please consider using one of your witness votes on us here