Read this post on TravelFeed.io for the best experience
Drugi i ostatni dzień w Torres del Paine poświęciliśmy na wędrówki po południowo zachodniej części parku. Tego dnia szczęście nam bardzo sprzyjało. Pogoda była idealna, ciężko wyobrazić sobie lepsze warunki w takie spacery. Łapiąc stopa na wylotówce z Puerto Natales zatrzymał się przy nas pewien Anglika, który zabrał nas ze sobą nie tylko do Parku Narodowego, ale także wybrał się z nami po najciekawszych punktach widokowych. Punkty widokowe Cuernos i Condor oferują niemal ten sam widok na wzgórza Torres del Paine, ale z różnych perspektyw. Punkt widokowy Condor znajduje się wysoko na skalistym wzgórzu i ponoć jest częstym punktem obserwacji Kondorów, natomiast punkt widokowy Cuernos jest kilka kilometrów dalej i od szczytów Torres del Paine oddziela go wyłącznie Laguna Nodrenskjold.
Szczęście dopisało nam również ze względu na to, że napatoczyliśmy się na pasące się stało gwanak andyjskich. Do tej pory widzieliśmy tylko liczne znaki drogowe ostrzegające przez możliwym wtargnięciem tego dzikiego kuzyna lamy na drogę. Często spotykaliśmy również pozostałości po gwanakach potrąconych przez samochody, które zderzeniu były w stanie przejść wyłącznie kilka kroków poza jezdnie i tam zabierały się za nie różnego rodzaju drapieżniki. Ogólnie rozjechane zwierzęta to często jedyne egzemplarze jakie udawało nam się spotkać w Ameryce południowej. Pancerniki dla przykładu są dość popularne, ale jedyny jakiego widziałem to był naleśnik z pancernika na drodze krajowej numer 9, ale kawałek wcześniej na tej samej szosie spotkaliśmy żywego skunksa, które znowuż są bardzo rzadko widywane, więc to głównie kwestia szczęścia na jakie zwierzęta się trafi, a my chyba jednak mieliśmy szczęście. Agatka za szczęście uznaje również to, że nie spotkaliśmy żadnej pumy w Torres del Paine. Jest ich tam bardzo dużo i czasami pokazują się z oddali turystom wędrującym po parku. Agatka jednak bardzo boi się tych dużych kotów, tak bardzo jak ja boję się pająków, więc dla jej spokoju może lepiej, że nie widzieliśmy żadnej.
Teraz robimy sobie dzień przerwy i jutro udajemy się z chilijskiej do argentyńskiej części Patagonii. Chilijczycy nie przepadają zbytnio za Argentyńczykami i ciągle pamiętają im to, że dawno, dawno temu cała Patagonia znajdowała się pod władaniem Chile i dopiero traktat graniczny z 1881r. podzielił ją wzdłuż linii najwyższych szczytów na dwie części. Pech chciał, że dla Chile przypadła zachodnia część, w której znajdują się setki tysięcy wysp, fiordowa linia brzegowa i gigantyczny lądolód patagoński - czyli same turystyczne wspaniałości, których jednak nie sposób zaludnić i zwiedzać w sposób inny niż z użyciem helikoptera czy łodzi.
Drzewa spalone podczas ostatniego pożaru.
Miejsce, w którym właśnie się znajdujemy - rejon Magellanes, zamieszkuje troszkę mniej ludzi niż Rzeszów, podczas gdy jego powierzchnia jest porównywalna z powierzchnią Czechosłowacji i jest on swego rodzaju wyspą odciętą od reszty kraju górami i lądolodem. Aby dostać się z tego miejsca do pozostałej części Chile trzeba np: płynąć 40 godzinnym rejsem, lecieć 2 godzinnym lotem lub tłuc się autem 1000km robiąc pętelkę przez Argentynę. My wybraliśmy opcję zrobienia pętelki, więc ruszamy do El Calafate.
Congratulations, your post has been added to Pinmapple! 🎉🥳🍍
Did you know you have your own profile map?
And every post has their own map too!
Want to have your post on the map too?
Congratulations @olusiu! You received the biggest smile and some love from TravelFeed! Keep up the amazing blog. 😍 Your post was also chosen as top pick of the day and is now featured on the TravelFeed.io front page.
Thanks for using TravelFeed!
@pl-travelfeed (TravelFeed team)
PS: Why not share your blog posts to your family and friends with the convenient sharing buttons on TravelFeed.io?