Rozmowy. Dużo rozmów.
Pierwsza... Była. Nie będę o tym tutaj pisał. To nie jest część tej historii.
Druga była z A.
A. czekała na narzeczonego. Wymarzonego narzeczonego. Rozmawialiśmy gdy się układała, gdy się z nim poznała, o jej emocjach. Dużo słuchałem, dużo mówiłem. Piękny był to proces! I mimo to znalazła czas, tak długo, jak mogła. Usłyszałem jego głos, pozdrowiłem go, pochwaliłem.
Powiedziałem co się dzieje. Co się stało. Wysłuchała. Potem zaczęła mówić.
Powiedziała to, czego nie chciałem słyszeć, co już usłyszałem, a czego nie chciałem. Nie chciałem zaakceptować.
Odpuść.
Zajmij się sobą.
To... zabolało.
Bo te słowa są prawdą.
Myślę, że mówiąc to, krzywdzę. Samym faktem opowiadania o tym sprawiam ból, ranię i krzywdzę. Powiedziała o sznurze oplatującym rękę. Rozumiem go w ten sposób: Chcemy się go trzymać, ale musimy się go puścić. Broniłem się, nie chciałem, ale to jest prawda.
Wsłuchałem się w jej słowa, ale głównie w te, które padły wcześniej. Kobiety są piękne i mądre.
Zaufałem.
Idąc wzdłuż rzeki myślałem. Było popołudnie. Pozwoliłem sobie znowu czuć. Wszystko zaczęło się, gdy powiedziałem, co naprawdę czuję. Zapętlony, rozmarzony, bez trosk, po prostu powiedziałem. Będzie co będzie!
Otworzyło mnie to.
Więc teraz mogłem mówić dalej. Myśleć, czuć.
Nie czułem lęku. Nie bałem się czuć. Przeżyłem słodko-gorzkie chwile. Zastanawiałem się nad tym, co czuję. Czym jest moja miłość?
Czym jest moja niepełna miłość. Czy istnieje? Zrozumiałem dwie rzeczy. Miłość jest pełna gdy pierwszy kocha drugiego, drugi pierwszego i ta miłość jest Bogiem błogosławiona. To jak glina, która potrzebuje rąk rzeźbiarza, jednego, który ją formuje, drugiego, który ją wypełnia. I oboje rzeźbiarze są i pierwszym i drugim, są tym samym, chociaż są dwoje. Zastanawiałem się, co się stanie z nieformowaną miłością. Czy ona... przepadnie? Długo nad tym myślałem. Starałem się dobierać słowa, które mi pasują. Miłość rozbita, miłość uwiędła, miłość zbutwiała. Żadne nie pasowało.
I zrozumiałem, że ta miłość to zbielałe ognisko, które się żarzy. Jeżeli dorzucisz drwa — wybuchnie ogniem.
Zacząłem pisać wiersz o tej myśli, choć nie potrafię go do końca skleić. Nie mam jeszcze jego dokładnej melodii w głowie, ale dam, co już sobie powiedziałem:
«Nie rozbita, i nie cała
Miłość to nie porcelana
Tak długo będzie żywa
Jak długo będzie chciana»
I myślę, że te słowa też oddaje ten tekst:
«Nie pęknięta
Nie niedoskonała
Ta miłość jest żywa
Jak długo jest chciana»
Chcę tej miłości. Sprawia mi ona radość.
Gdy o niej myślę, tylko to czuję.
Nieopoznanie przyszłości.
Wędrując dalej myślałem też o czymś innym. O sobie. O tym, dlaczego nie czułem.
Byłem też w Kościele. Parę razy.
Chciałem się modlić.
Nie potrafiłem się modlić.
Spotkałem zakonnicę. Powiedziałem jej to. Poprosiłem, by modliła się za mnie.
Dużo, dużo innych wędrówek, myśli. Minęło sporo czasu.
Wróciłem do Kościoła po długich godzinach.
Teraz potrafiłem się modlić.
To była najprawdziwsza modlitwa w moim życiu <3.
Spotkanie drugie:
«Przepraszam was wszystkich. Jest mi naprawdę przykro».
Opowiedziałem o wszystkim dziewczynom. Rzuciły się na mnie, przytuliły, nie spodziewałem się tego, jak bardzo może to pomóc. I pomogło. Chwilę poopowiadałem co się stało. Szczerze. Czułem, że mam otwarte serce, śmiałem się prawdziwie. Nigdy nie wiedziałem, że mam taki piękny śmiech. Że mogę go tak bardzo polubić ^^
M-r. wysłuchała mnie najbardziej. Prosiłem, by życzyła mi powodzenia.
«Czasami tego nie widać, ale robię bardzo dużo. Zawsze życzyłam Ci powodzenia».
Mówiła też dużo o sobie. O swoich emocjach. Słuchałem jej. Czułem ją. Pierwszy raz rozmawiałem w ten sposób. Odkrywając siebie, odsłaniając się, poznaję ich na nowo.
Nie wiedziała też, dlaczego ją przeprosiłem.
Wysłuchałem też innych. Niestety, wspomniały o jednej chwili, gdy razem śpiewaliśmy. O tej scenie. Przypomniałem sobie ją. Jest ona dla mnie ważna.
I przypadkiem, przyszedł też A. Powiedziałem. Nie wiedział co zrobić, ale widać, że chciał. Ale ja to doceniam. Kto zna mnie, słyszy w jaki sposób to mówię.
Nie mogłem zostać zbyt długo. Nie byłem w stanie. Wróciłem na mieszkanie, pełny emocji, pełny myśli. Napisałem też wiersz.
Ale o nim później.
Do zobaczenia potem, możliwe, że dziś, gdy wrócę po pracy! Opowiem o oponie, która dławiła rankiem moje emocje, o tym, co potrzebowałem, i o tym, co zrozumiałem, gdy czułem żal, smutek. Jak cholernie musi to być ciężkie czuć to cały czas. Jak bardzo potrzebuje wtedy człowiek pomocy. I o tym, którą teraz dopiero mogę dać.
I brać.
Trzymajcie się. Opowiedzcie, co sami czujecie, myślicie?
A ja tymczasem rozpoczynam swoją drogę do przyszłości!
Kocham was!
ENG
Conversations. A lot of conversations.
The first one... Was. I won't write about it here. That's not part of the story.
The second was with A..
A. was waiting for a fiancé. The fiancé of her dreams. We talked when she made arrangements, when she met him, about her emotions. I listened a lot, talked a lot. It was a beautiful process! And yet she found the time, as long as she could. I heard his voice, greeted him, praised him.
I said what was happening. What had happened. She listened. Then she started talking.
She said what I didn't want to hear, what I had already heard, and what I didn't want to hear. I didn't want to accept.
Let it go.
Take care of yourself.
That... hurt.
Because these words are the truth.
I think that by saying it, I hurt. By the very fact of telling about it I cause pain, hurt and harm. She said about the cord entwining her hand. I understand it this way: We want to hold on to it, but we have to let go of it. I defended myself, I didn't want to, but this is the truth.
I listened to her words, but mainly to those that came before. Women are beautiful and wise.
I trusted.
Walking along the river I thought. It was afternoon. I allowed myself to feel again. It all started when I said what I really felt. Loopy, dreamy, without care, I simply said. There will be what will be!
It opened me up.
So now I could go on talking. To think, to feel.
I didn't feel fear. I was not afraid to feel. I experienced bittersweet moments. I thought about what I was feeling. What is my love?
What is my incomplete love. Does it exist? I realized two things. Love is complete when the first loves the second, the second loves the first, and this love is God blessed. It's like clay that needs the hands of a sculptor, one who molds it, the other who fills it. And both sculptors are both the first and the second, they are the same thing, although they are two. I wondered what would happen to informal love. Will she... Will it be lost? I thought about it for a long time. I tried to choose words that fit me. Love shattered, love withered, love decayed. None of them fit.
And I realized that this love is a faded bonfire that is glowing. If you add wood - it bursts into flames.
I started writing a poem about this thought, although I can't quite put it together. I don't have its exact melody in my head yet, but I'll give what I've already told myself:
"Not broken, and not all
Love is not porcelain
As long it will be alive
As long as it is wanted"
And I think these words are also reflected in this text:
"Not cracked
Not imperfect
This love is alive
As long as it is wanted"
I want this love. It makes me happy.
When I think of it, it's the only thing I feel.
Not knowing the future.
As I continued wandering, I also thought about something else. About myself. About why I didn't feel it.
I was also in the Church. A couple of times.
I wanted to pray.
I didn't know how to pray.
I met a nun. I told her this. I asked her to pray for me.
Many, many more wanderings, thoughts. A lot of time passed.
I returned to the Church after long hours.
Now I was able to pray.
It was the truest prayer in my life <3.
Meeting two:
"I apologize to all of you. I'm really sorry."
I told the girls about everything. They threw themselves at me, hugged me, I didn't expect how much it could help. And it did help. I took a while to tell what happened. Honestly. I felt my heart open, I laughed genuinely. I never knew I had such a beautiful laugh. That I could like it so much ^^
M-r. listened to me the most. I asked her to wish me good luck.
"Sometimes you don't see it, but I do a lot. I always wish you good luck," she said.
She also talked a lot about herself. About her emotions. I listened to her. I felt her. It was the first time I had a conversation like this. Discovering myself, revealing myself, getting to know them all over again.
She also didn't know why I apologized to her.
I also listened to the others. Unfortunately, they mentioned one moment when we sang together. About that scene. I remembered her. She is important to me.
And by chance, it also came to A. I said. He didn't know what to do, but you can see that he wanted to. But I appreciate it. Anyone who knows me can hear the way I say it.
I couldn't stay too long. I wasn't able to. I returned to the apartment, full of emotions, full of thoughts. I also wrote a poem.
But about that later.
I'll see you later, possibly today when I return after work! I'll talk about the tire that choked my emotions in the morning, what I needed, and what I understood when I felt grief, sadness. How damn hard it must be to feel it all the time. How much a person needs help then. And about the one I can only give now.
And take.
Stay tuned. Tell us what you yourself feel, think?
And in the meantime, I start my journey to the future!
I love you!
Congratulations @kkonopacki! You have completed the following achievement on the Hive blockchain And have been rewarded with New badge(s)
Your next target is to reach 50 upvotes.
You can view your badges on your board and compare yourself to others in the Ranking
If you no longer want to receive notifications, reply to this comment with the word
STOP