မေန႔က႐ုံးမွာစကားေျပာရင္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တေယာက္က သူ၏ညီမျဖစ္သူမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ဘြဲ႕ရၿပီး အဂ္လိပ္စာသင္တန္းတက္ခ်င္သည္ဆို၍ မည္သည့္သင္တန္းတက္လွ်င္ေကာင္းအံ့ဟု အႀကံဉာဏ္ေတာင္းလာသည္။ က်ေနာ့္မွာပုံမွန္အားျဖင့္ သူမ်ားတကာကိုအႀကံဉာဏ္ေပးေလ့မရွိပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္က်ေနာ္တို႔ဗမာေတြကအစြန္းေရာက္သည္။ အႀကံေပးလွ်င္ လုံးဝလိုက္မလုပ္သူႏွင့္ ေပးေသာအႀကံကိုမိမိ၏အေျခအေနႏွင့္ေလွ်ာ္ညီစြာ ျပဳျပင္စီမံျခင္းမရွိပဲ အတုံးလိုက္အတစ္လိုက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သူဟူ၍ႏွစ္မ်ိဳးသာရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အႀကံအတိုင္းလုပ္လို႔ေအာင္ျမင္သြားလွ်င္ေတာ္ေသး၏။ မေအာင္ျမင္လွ်င္အေခ်ာင္အဆဲခံရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္အႀကံေပးခဲသည္။ သို႔ေသာ္ယခုမူ ဘြဲ႕ရခါစလူငယ္ဆိုသျဖင့္ဝင္လွ်ာရွည္မိသည္။ မိမိေခတ္ကေျပာမည့္သူမရွိ ျပမည့္သူမရွိ၊ လူႀကီးေတြစကားထဲ လမ္းဆုံးကာေယာင္ဝါးဝါးဘဝကအေတာ္ၾကာခဲ့သျဖင့္ ေနာက္တက္ကေလးေတြကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ်ေျပာျပခ်င္သည္။
အခုလည္းၾကည့္ တကၠသိုလ္တက္ၿပီးကာမွ အဂ္လိပ္စာတက္မည္တဲ့။ က်ေနာ္ကဘာလုပ္ခ်င္လို႔တက္မွာလဲေမးသည္။ “ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာကဆိုေတာ့ေက်ာင္းၿပီးတယ္၊ စပီကင္တက္မယ္၊ အဲ့လိုေပါ့” ဆိုေတာ့က်ေနာ္ကေျပာရသည္။ စပီကင္ဆိုတာကို သင္တန္းမတတ္သင့္သည့္အေၾကာင္း။ တကယ္ေတာ့အဂ္လိပ္စာသင္ရသည့္ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ အဂ္လိပ္ေျပာတာကိုနားလည္ၿပီး ျပန္ေျပာတတ္ဖို႔သာျဖစ္သည္။ ေျပာတတ္ရင္ရၿပီ။ ဘာဌာန္က႐ိုဏ္းမွက်ဖို႔မလို။ ကိုယ္ေျပာတာသူနားလည္ သူေျပာတာကိုယ္နားလည္လွ်င္ၿပီးၿပီ။ အဂ္လိပ္လိုေရးထားသည့္ အင္တာနက္မွေလ့လာဖြယ္ရာမ်ား၊ Youtubeမွေျပာသည္မ်ားကို နားလည္လွ်င္ဖတ္ႏိုင္ရင္ရၿပီ။(ကိုယ့္လုပ္ငန္းလိုအပ္ခ်က္က အဂ္လိပ္စကားကို လန္ဒန္သံ Queen’s English ေျပာတတ္မွရမည္ဆိုလဲ တမ်ိဴးေပါ့) Speaking သင္တန္းကိုေဇာင္းေပးတက္ဖို႔မလို။ မိမိလုပ္မည့္အလုပ္၏ဆိုင္ရာ ဗဟုသုတပညာရပ္မ်ားကိုသာ ေဇာင္းေပးေလ့လာသင့္သည္။ အဂ္လိပ္စကားဆိုတာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာမ်ားကို ရွာေဖြဖတ္ရႈေလ့လာရင္း၊ ဂိမ္းကစားရင္း၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ရင္းျဖင့္ ဖတ္တတ္ေျပာတတ္သြားမည္သာျဖစ္သည္။ ဌာန္က႐ိုဏ္းက်ဖို႔ သိပ္မလို။ စင္ကာပူသားေတြ Singlish ျဖင့္လုပ္စားေနၾကတာ အခုျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။
က်ေနာ္တို႔ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနၾကသည္မွာ ၾကာၿပီဟုေျပာသည့္အခ်ိန္ကာလထက္ၾကာေနၿပီ။ ငယ္စဥ္ကတည္းကမိမိျဖစ္ခ်င္သည့္၊ ဝါသနာပါသည့္၊ ႐ူးသြပ္သည့္အလုပ္ကို လုပ္ခြင့္ေပးမထားေသာပညာေရးႏွင့္ လူႀကီးမိဘေတြၾကားအူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနၾကသည္မွာ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ပါဝင္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ေနာက္သလိုေျပာင္သလိုေျပာခဲ့ၾကသည့္ “ဆရာဝန္ႀကီးလုပ္မွာလား၊ စစ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္မွာလား”ဆိုသည္မွာ တကယ္ေတာ့အမွန္ျဖစ္သည္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ျမန္မာသမိုင္းတေလွ်ာက္ အင္ဂ်င္နီယာသမၼတ၊ သမိုင္းပါေမာကၡဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဘယ္တုန္းကေတြ႕ဖူးခဲ့လို႔တုန္း။ အခု NLDအစိုးရေခတ္က်မွ စာေပပညာရွင္သမၼတ၊ ေရွ႕ေနသမၼတေတြ႕ဖူးၾကတာမလား။ ေက်ာင္းစေနကတည္းက ဦးေႏွာက္ကိုမန္မိုရီစတစ္သာသာျဖစ္ေအာင္လုပ္လာခဲ့ေသာ ပညာေရးႏွင့္ႀကဳံခဲ့ရသည္။ အဆင့္တစ္ရေအာင္သာၿပိဳင္သည္။ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မႈ၊ Teamwork စသည္ျဖင့္ေလ့က်င့္ေပးေလ့မရွိခဲ့။ ေက်ာင္းစာကလြဲတျခားဝါသနာပါလွ်င္အားမေပးခ်င္။ က်ေနာ္တို႔က ဘာလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ “၁၀တန္းၿပီးမွ”ဆိုေသာအခ်ိန္တြင္ တကမာၻလုံးက ေမြးကတည္းက ကိုယ္ဝါသနာပါရာကိုထူးခြၽန္စြာလုပ္ရင္း ေက်ာ္တက္သြားၾကၿပီ။ ေျပာရရင္ေတာ့ လူငယ္ေတြလမ္းေပ်ာက္တာ လူငယ္ေတြအျပစ္မဟုတ္၊ လူႀကီးေတြအျပစ္ျဖစ္သည္။
အခုစပီကင္တက္ခ်င္သည့္ ကေလးကိုေတာ့ သူလည္းစိတ္ခ်မ္းသာစပီကင္ဆိုတာလည္းျဖစ္ေအာင္၊ သူ႔ခမ်ာလည္း set goal ဆိုတာမရွိေသးသျဖင့္ လမ္းစေလးဘာေလးလည္းရေအာင္ English communityတစ္ခုျဖစ္သည့္ American Center ကိုသြားခိုင္းလိုက္ပါသည္။ အဲ့ဒီမွာေတာ့ အဂ္လိပ္စာအျပင္ တျခားဝါသနာပါရာကြန္ျမဴနတီေလးေတြရွိသည္။ ဝင္လုပ္ရင္း ကိုယ္နဲ႔စပ္ဟပ္ရာေတြ႕သြားရင္း လမ္းစေပၚသြားႏိုင္သည္။ က်ေနာ္တို႔ပညာေရးက ဘာလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္၊ ဆယ္တန္းၿပီးမွ၊ ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္မွ၊ ဘြဲ႕တခုခုရမွဆိုေတာ့ အဲ့ဒါေတြအားလုံးၿပီးေတာ့ အေတာ္ေနာက္က် အသက္ႀကီးကုန္ၿပီ။ မထူးဇာတ္ခင္းရင္း ကိုယ္ဝါသနာမပါသည္ကို တသက္လုံးကန္႔လန္႔ႀကီး တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲခ်င္လည္း ဆြဲသြားႏိုင္သည္။ လက္ရွိmindsetေတြေျပာင္းမွ၊ mass-adoptionျဖစ္မွ၊ proper education ျဖစ္မွလူငယ္ေတြလမ္းျပန္ေတြ႕မည္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔၃၀တန္းေတြကေတာ့ အခ်ိန္လြန္ၿပီ၊ လက္ရွိလုပ္ေနသည့္အရာမ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မရွိ ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္၍ ေနာင္တက္လာမည့္ကေလးမ်ားအတြက္ လမ္းမွန္ျပေပးဖို႔သာရွိေတာ့သည္။
Congratulations @andyap! You have completed the following achievement on the Steem blockchain and have been rewarded with new badge(s) :
Click here to view your Board of Honor
If you no longer want to receive notifications, reply to this comment with the word
STOPDo not miss the last post from @steemitboard: