ကြၽန္ပ္ႏွင့္ၾကံဳရဆံုရနာမ္ေလာက၁

ေလာကတြင္..ယံုရခက္မယံုရခက္သည္မ်ား၊ ထူးျခားဆန္းၾကယ္မႈမ်ားႏွင့္ အံျသဖြယ္ရာနာမ္ေလာက ပရေလာကဟုူသမွ်သည္ ေနရာအႏွ့ံ႐ွိၾကသည္။ ကြၽန္ပ္သည္ ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္တဦး အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္သည္.နာမ္ေလာကကိုယံုၾကည္ပါသည္ဟုဆိုပါက မွားအံ့မည္မဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ကြၽန္ပ္သည္ယံုၾကည္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ကြၽန္ပ္သက္တမ္းယေန႔ထိတိုင္ သရဲဟုဆိုရမည့္ ေျခာက္လန္႔တတ္ေသာနာနာဘာဝမ်ားကိုလည္းေကာင္း ၊ ျမင့္ျမတ္သည့္ပုဂၢိဳလ္ထူးပုဂၢိဳလ္ျမတ္အေပါင္းတို႔သည္အားလည္းေကာင္း ကိုယ္တိုင္ျမင္ရၾကားရေတြ႔ရ ဖူးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မူလအစတြင္ ကြၽနပ္သည္ ဘုရားေဟာတရားထဲတြင္ ပါေသာေၾကာင့္သာယံုၾကည္ေသာ္လည္း.ဆန္းစစ္ေနေသးသည္။ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳရၿပီးေနာက္တြင္ကား ဆန္းစစ္စရာမလိုေအာင္ပင္..သိ႐ွိခဲ့ရေလသည္။

ကြၽန္ပ္သည္ ငယ္စဥ္ဘဝတြင္ ဆယ္တန္းခန္႔သာ႐ွိေသးသည္။ ရန္ကင္းေဘာက္ေထာ္ၿမိဳ႕နယ္ဘက္တြင္ပါေသာ ၄၅ေပ၆၀ေပပါေသာအိမ္ခန္းတခုကို တလ ၃သိန္းႏွင့္ငွါးကာ အဘိုးအဘြားမ်ားႏွင့္ေနထိုင္စဥ္ကျဖစ္သည္။ မူလတြင္ ဘာအရိပ္အေယာင္မွမ႐ွိ။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ပ္သည္ ဘာသာေရးအလြန္လုပ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္လားမသိ၊ တေစၧေျခာက္သည္ဟုပတ္ဝန္းက်င္ကေျပာဆိုသံသိ႐ွိေသာ္လည္း တစံုတရာမွ မထူးျခားခဲ့ေပ။ အဘိုးသည္လည္းက်န္းမာေရးေကာင္းပါသည္။
ေနာက္ ၆လခန္႔ၾကာေသာအခါအကိုျဖစ္သူ အဘြားျဖစ္သူ အေျခာက္ခံရသည္ဟုဆိုသည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ အိမ္တြင္မင္းမဟာဂီရိနတ္႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္.ထိုအိမ္တြင္ေစာင့္ေသာမင္းမဟာဂီရိနတ္သည္ တန္ခိုးနည္းသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ အကိုျဖစ္သူအေျခာက္ခံရပံုမွာ.အိမ္တံခါးအဝမွအထြက္ ေနာက္ေက်ာကို မီးသီးႏွင့္ေပါက္သလိုခြမ္းခနဲျဖစ္ကာ ေက်ာတြင္တစံုတေယာက္႐ိုက္သလိုခံစားရသည္ဟုဆိုသည္။ အကိုသည္လည္းေၾကာက္တတ္သူမဟုတ္ေပ။ အဘြားျဖစ္သူမွာကား.ေရခ်ိဴးခန္းထဲမွ.ေရက်သံၾကား၍ထပိတ္မည္အလုပ္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္အသံတိတ္သြားသည္။ ေအာက္ၾကမ္းခင္းလည္းေျခာက္ေသြ႔လ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ တနစ္ခန္႔ၾကာသည့္အခ်ိန္ ကြၽန္ပ္ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၿပီး ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ခ်ိန္တြင္.အဘိုးျဖစ္သူသည္ ဝိတိုရီယေဆးရံုသို႔ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ေဆးရံုတတ္ရသည္။ ကြၽန္ပ္ ေမႀကီးဟုေခၚသည့္ အေဒၚ(အေမ၏အမ)သည္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝကာ မိဘကိုသိတတ္ေသာသူျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေက်ာက္မီးေသြးႏွင့္ေက်ာက္စိမ္းဥကၠတပိုင္႐ွင္ျဖစ္သည္ဟုသိ႐ွိရသည္။ အေဒၚသည္ ဝိတိုရီယေဆးရံုတြင္အဘိုးျဖစ္သူေသဆံုးသည္အထိ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ အကုန္လုပ္ေပးသည္။ သာဓုသာဓုသာဓု။ ကြၽန္ပ္တို႔သည္လည္း လူအားေငြအားျဖင့္တတ္ႏိုင္သမွ်ျပဳလုပ္ေပးသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ေနစဥ္အတြင္း ထိုအိမ္တြင္ ကြၽန္ပ္တေယာက္တည္းသာ ေနခဲ့ရသည္။

ထိုေန႔က မီးမပ်က္တာကကံေကာင္းသည္။ VIPရက္ကြက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေ႐ွာ့ျဖစ္လွ်င္တၿမိဳ႕နယ္လံုး မီးျဖတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ပ္ ညဘက္တြင္တေယာက္တည္း႐ွိေနစဥ္. ဟယ္ရီေပၚတာကားထိုင္ၾကည့္ေနသည္။ ခန္႔မွန္းေခ် ၁၀ခြဲခန္႔႐ွိသည္။ ဟယ္ရီေပၚတာကားၾကည့္ေနစဥ္ ညည္းညဴသံမ်ား၊ ကုလားထိုင္ေရြ႔သံမ်ားၾကားရသည္။ ကြၽန္ပ္အံျသသြားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟယ္ရီေပၚတာကားထဲကထိုသံေတြၾကားရပါသနည္း။ ထိုစဥ္က ဟယ္ရီေပၚတာကားကိုမရပ္ခဲ့ရင္ေကာင္းသားဟုထင္မိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဟယ္ရီေပၚတာကားထဲကအသံေတြရပ္သြားေသာလည္း ထိုအသံမ်ားမွာမရပ္ေပ။ ကြၽန္ပ္စဥ္းစားမိသည္၊ အေပၚထပ္မွာလူနာ႐ွိလိုု႔ေနမယ္ဟုေတြးမိကာ..႐ုပ္႐ွင္ဆက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုႏွငိ့ ၁၂ခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ပ္အိပ္ခ်င္လာေပသည္။ တီဗီြပိတ္ကာအခန္းထဲသို႔သြားသည္။ ညည္းညဴသံမ်ားကုလားထိုင္ေရြ႔သံမ်ားမွာအတိုင္းသားၾကားေနရေသာ္လည္း လ်စ္လ်ဴ႐ွဴထားသည္။ ေခြးမ်ားကလည္းဆြဲဆြဲငင္ငင္အူေနသည္။

ကြၽန္ပ္အိပ္ရာထက္တြင္လွဲမည္အျပဳ ဒံုးခြမ္းဟူေသာအသံၾကားရသျဖင့္ ထထိုင္မိသည္။ ညည္းသံမွာ ပိုမိုၾကမ္းတမ္းလာသည္။ ကေလးငိုသံမွာတခ်က္တခ်က္ၾကားရေပသည္။ လူလည္းေခါင္းနပန္းႀကီးကာ ၾကက္သီးမ်ားပင္ထလာေပသည္။ ကြၽန္ပ္ သရဲေျခာက္ခံရသည္ဟုထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ကြၽန္ပ္မေၾကာက္ပါ။ အျပင္ထြက္ၾကည့္ရာကြၽန္ပ္အိမ္႐ွိရာဘက္သို႔ေခြးမ်ားဝိုင္းေဟာင္အူေနသည္က္ိုေတြ႔ရသည္။ သို႔ႏွင့္ ကြၽန္ပ္စဥ္းစားမိသည္။ ငါထြက္ေျပးလွ်င္ေကာင္းမလား၊ သိူ႔ေသာ္ မိန္းခ်ၿပီးမွအျပင္ထြက္ရန္အေမမွာသည့္စကားေၾကာင့္ေသါ္တေျကါင္းမိန္းခ်၍ေမွာင္မဲသြားလွ်င္ ပိုေၾကာက္လာႏိုင္သည္ဟုေတြးမိသည္ကတေၾကာင္း၊ သရဲထက္ေခြးမ်ားကိုပိုေၾကာက္သည္ကတေၾကာင္းေၾကာင့္ ၊ရန္ကင္းထ၁ဘက္႐ွိ ကြၽန္ပ္မိဘပိုင္ရာ ဆိုင္ခန္းသို႔မသြားေတာ့ဘူးဟု.ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အသံမ်ားသာၾကားရေသာ္လည္း ႐ုပ္ျဖင့္ေျခာက္လွန္႔ျခင္းမျပဳေပ။ ကြၽန္ပ္သည္ေငးငိုင္မိရာကေနေဒါသထြက္မိသြားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါတေယာက္တည္း႐ွိမွေျခာက္ရသနည္းဟုေတြးမိေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ပ္လည္း အိပ္ရမရေလာက္ေအာင္ဆူညံေျခာက္လန္႔ေနသျဖင့္ ဟယ္ရီေပၚတာကားကိုထဖြင့္လိုက္သည္။ဟယ္ရီေပၚတာကားမွအသံေၾကာင့္ဘေရာေထြးမွသာေနသာထိုင္သာ႐ွိသည္။ ဘုရားစင္႐ွိေသာ္လည္း.႐ုပ္႐ွင္ကားထဲကလို ဘုရား႐ုပ္ထုကိုသရဲမ်ားေၾကာက္ၾကသည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ႏွင့္ ၅ခြဲခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ဟယ္ရီေပၚတာကားအသံမ်ားသာၾကားရကာ အသံမွာလည္းတျဖည္းျဖည္းတိတ္လာေခ်သည္။ေနအလင္းေရာင္ပ်ိဳ႕ေလးထြက္လာမွသာ ကြၽန္ပ္မွာမိန္းခ်ကာ ရန္ကင္း ထ၁ေက်ာင္းနား႐ွိဆိုငိခန္းသို႔ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ဆိူင္ေရာက္မွ..စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ရေလသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ကြၽန္ပ္သည္ အိမ္မေျပာင္းခင္အခ်ိန္အထိလံုးဝ တေယာက္ထဲသြားမအိပ္ေတာ့ေပ။ ဤကား ကြၽန္ပ္ဘဝတြင္ကြၽန္ပ္မွတ္မိခဲ့သည့္ သရဲေျခာက္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။

Msc 088
@sawmyattun
Writer Saw Myat Tun
Base on True story
Photo google credit
From Myanmar