(Wat voorafging: In de boekenwinkel viel Wilma, als gevolg van een stootje van dochter Julia, languit op de grond. Voor het oog van winkelend publiek en dat van Katinka Blokzeil. Het hooghartige gelach van Katinka, ex beste vriendin, heeft afgelopen maanden zelfs Wilma’s dromen bezocht. Maar de zomer voorbij, begint weer de wind in het leven van Wilma. Niet meer denken aan gemene blikken van beste exen. Er moet dit jaar een nieuw boek komen! Want jonger lijken alleen de eerstejaarsstudenten en pas geworden moeders. Wilma is gewoon twee maanden ouder dan haar laatste verhaal.)
Voordat Wilma begint met schrijven beweegt ze haar muis naar het witte driehoekje om de video te starten. Ze klikt zichzelf naar begin jaren 70. In haar laptop vaart een vrouw rondjes op de rug van een orka. De vrouw draagt een bikini en een haarband. De orka moet het doen met een belachelijk klein bassin. Het wat wazig beeld helpt de nostalgie. Seconden lang berijdt Annette, want zo heet de vrouw, de orka als een getraind amazone. Maar dan gaat het mis. Een orka heeft geen handvatten op zijn rug en Annette blijkt geen evenwichtige vrouw.
Steeds als Wilma het filmpje ziet, balt haar maag samen. En altijd op hetzelfde moment. Niet wanneer Annette begint te wankelen en ook niet als ze in het water glijdt. De bal in Wilma’s buik zet uit, als ze ziet hoe het jonge meisje zich probeert vast te klampen aan de immense rug van de orka. Het lijkt Annettes enige kans om te overleven, dat ze steunt zoekt bij het beest dat haar wil vermorzelen. Wilma is verliefd op de contradictie van die gedachte, houdt vast aan wat je verpletterd. Maar dat is niet de enige reden waarom ze, als een morbide kleuter, het filmpje steeds maar weer bekijkt. Het is het lichte gevoel dat Wilma krijgt aan het einde ervan. Dan ligt Annette half uitgeteld op de rand van het zwembad. De orka houdt Annettes kuit nog tussen zijn vierkante kindergebit geklemd. Maar Wilma’s hartslag daalt alweer. Want ze weet, iemand steekt zo een stok in de bek van het dier en dan kan Annette met de hulp van wat uitgestoken handen het zwembad zelf uitklimmen. Eenmaal op het droge valt ze wel flauw, maar gaat ze niet dood.
Het is al een jaar of vijf dat Wilma het filmpje, met tussenpozen, bekijkt. Als een voyeur op zoek naar verzachting, omdat voorspelbaarheid troost.
De afgelopen zomervakantie lag de onvoorspelbaarheid van Wilma’s huishouden als een hyena in Oostenrijkse struiken te wachten. Steeds als ze had gedacht, zo moet een zomerdag zijn, dienden de incidenten zich aan. Calamiteiten met sigaretten en gescheurde enkelbanden. Met ruzie in en om te klein geworden bikini’s.
Julia was dit jaar voor het eerst met vriendinnen uit kamperen gegaan, twee weken op een jeugdcamping in Zeeland. Om de dag had ze Wilma gebeld. Dat ze het niet trok met de groep, dat ze hoofdpijn had of dat ze zich had gesneden aan een grasspriet. Het hielp daarbij niets als Wilma’s telefoon uitstond. Via de wifi kwam Julia er via het internet toch wel door.
Dan was er Rover. Voor de derde keer mee op voetbalkamp. Voor de eerste keer naar huis gestuurd. Dat ze bij de D-tjes nu ook al begonnen met roken van het pure spul, had zelfs ome Cor, twintig jaar ervaring bij de club als krijtstreeptrekker en vijftien jaar kampbegeleider, nooit meegemaakt. En dit gebeurde allemaal voordat Rovers enkelbanden sneuvelden tijdens het breakdance-workshopweekend. Nee, de zomervakantie had Wilma geen zon cadeau gegaan.
Gelukkig is niets permanent en zijn de scholen ook dit jaar gewoon weer begonnen. Wilma heeft vandaag met water, koffie en Cup-a-Soup geproost op rust in de tent. Op leve het ritme en de voorspelbaarheid van de dagen. Vanavond mag ze een wijntje!
‘Waar zit jij nou naar te kijken!?’ Het is alweer zo laat en Julia is schijnbaar geruisloos thuisgekomen. Nu vult ze de kleine kamer waar Wilma’s bureau staat en gaat ze op het smalle logeerbed zitten. Wilma klikt te snel het filmpje weg, dus begint het opnieuw. ‘Ik heb Bergman voor wiskunde. Sunny heeft neuspiercing, zij wel, en dat wijf van geschiedenis heeft nieuwe tieten,’ ratelt Julia. Annette glijdt juist van de orka’s rug, Wilma klapt haar laptop maar gewoon dicht. ‘En ik moet je nog wat vertellen.’ Iets in Juuls stem maakt dat Wilma zich naar haar zestienjarige dochter draait. Die wiebelt op het bed. Met gebogen hoofd pulkt ze aan een kussen. Hoe ligt dat daar nu ineens, op haar schoot? Dan recht ze haar hoofd en kijkt Wilma aan. De kleur van haar ogen is een diepblauw zwanenmeer. ‘Ik ben zwanger,’ zegt ze dan. En in de lucht gaat op wat Wilma wil.
Voor wie gruwelen wil:
Wat leuk dat je Wilma hebt gelezen. Wilma mag worden gedeeld en haar je duimen geven mag ook. Wil je Wilma vanaf het begin lezen, klik dan op de link @rsauerschnig