Wat er voorafging:
(In de boekenwinkel vindt Wilma haar cavia Soa terug en stuit ze op het debuut van haar voormalige beste vriendin Katinka Blokzeil)
Wilma’s dochter Julia heeft een uitgebreide vriendengroep, waarmee ze in het park hangt of op verlaten industrieterreinen. Al haar vrienden zijn haar beste en per dag komen er nieuwe beste bij. Aan taalvervuiling doen alle generaties. Zo ook die van Wilma’s kinderen. Me, duh en al het Engels dat ze als poedersuiker op hun pannenkoek-zinnen strooien… Wilma krijgt er wat van. Een beste vriendin is één en dezelfde en dat bij voorkeur een leven lang. En omdat Wilma en Katinka Blokzeil dat niet hebben gered, staat Wilma nu in de boekwinkel, verdekt opgesteld achter een stellingkast. Over de hoofden van de boeken, gluurt ze naar haar voormalige beste vriendin.
Ironie is een duif die op je hoofd poept, als je net je haar hebt gewassen en op de fiets langs een terras vol zonnige mensen rijdt. Dat van alle banen die er zijn, Katinka ook het pad van schrijfster bewandelt en dat ze van alle plekken op de wereld nu juist in de boekwinkel is, voelt alsof er een adelaar op Wilma’s hoofd heeft gekakt.
Ze is dik geworden, denkt Wilma. Haar eigen overgewicht voelt meteen een stuk lichter. Vanaf waar Wilma gluurt, lijkt Katinka’s gezicht wel vrij van rimpels. Omdat ze dikker is geworden, denkt Wilma praktisch. Of Botox.
Katinka is niet alleen. Achter haar aan liepen een dame en heer mee naar binnen. De vrouw stelt vragen, ziet Wilma. De man maakt foto’s. Van Katinka en van Katinka met een boek in haar handen. Het zal de pers zijn, vermoed Wilma. Toen haar boek net in de winkel lag, kwam er een journaliste van de wijkkrant bij Wilma thuis. Die was zonder fotograaf gekomen en had drie stroopwafels gegeten.
Katinka lacht, nep. Haar lipstick is zo rood als het bloed onder Wilma’s nagels. En ze is vanmorgen naar de kapper geweest, ziet Wilma. Er is niets natuurlijks aan de manier waarop dat haar valt. Wilma heeft er vaak (elke dag) aan gedacht hoe ze zou reageren als ze Katinka zomaar tegen zou komen. Van alle opties (ook die van extra gas geven als ze toevallig in de auto zat), vond ze minzaam negeren, met opgeheven hoofd, zelf de beste. Dat ze nu verstopt zit achter de eerste de beste boekenkast, is een zwaktebod. Dat weet Wilma best. Maar kom er nu nog maar eens achter vandaan.
Mam?!’ Klinkt het naast haar. Verbaasd kijkt Wilma opzij. Waar komt Juul nou ineens vandaan? En waarom draagt ze een stapel boeken, alsof ze in de winkel werkt? ‘Wat doe je hier?’ vragen ze tegelijk. ‘Gewoon,’ zegt Wilma. ‘Duh, beroepenweek,’ antwoordt Julia. ‘Ach ja.’ Maar Wilma herinnert zich niet dat Juul daarover iets heeft verteld. ‘Waar gluur je naar?’ Haar dochter kijkt ook over de boeken. ‘Ken je dat mens?’ vraagt ze. ‘Mmm,’ doet Wilma. Is het vreemd dat Juul Katinka niet herkent? Het zal de puberteit wel zijn die voor haar jeugdherinneringen is gaan zitten. Even blijft haar dochter staan. Dan kijkt ze Wilma aan. ‘Nou, een fijn leven nog,’ zegt ze en weg is ze alweer.
En in de spreekwoordelijke ketting, die daarna op de grond uiteenvalt, schuift een boek uit de stelling, naar de andere kant. Bleef het daar maar bij. Terwijl het boek valt, probeert Wilma de andere boeken tegen te houden. In een wat wanhopige poging hiertoe, maakt Wilma een wat spastische beweging. Hierdoor verschuiven de boeken zo, dat het wankel wordt. Een stellingkast is bovendien een van de minst stabiele in zijn soort. Zo komt het dat een tiental seconden nadat Wilma’s dochter een stootje uitdeelde, Wilma languit in de winkel ligt, met onder zich een kast en boeken.
Breeduit in het zicht van de haar voormalig beste vriendin Katinka Blokzeil en de door haar verzamelde pers.
Wilma’s minzame blik laat het afweten en een opgeheven hoofd is anatomisch even onmogelijk. Dat er geen vogels in de winkel vliegen, is meer geluk dan karma.
Wat leuk dat je Wilma hebt gelezen. Wilma mag worden gedeeld en haar je duimen geven mag ook. Wil je Wilma vanaf het begin lezen, klik dan op de link @rsauerschnig
Ik zie uit naar het vervolg!