Wilma - vlucht AF842

(Wat voorafging: Om haar doel-het schrijven van de grote roman-een kans te geven, nam Wilma ontslag als huisvrouw. Op zoek naar inspiratie, boekte ze een reis naar Alaska )

De Boeing 777 van Air France is opgestegen en alle lampjes boven Wilma’s hoofd zijn juist gedoofd.

Voor vertrek heeft Wilma drie keer het klaptafeltje in de stoel voor haar, naar beneden en terug omhoog geklapt. Ze is in haar boek begonnen en na de eerste onbegrijpelijke zin, heeft ze het in het netje bij haar knieën gestoken. Uit haar handtas bij haar voeten, heeft ze de rol pepermunt genomen. Met gemak pasten er vier tegelijk in haar mond. Ze las haar paspoort nog eens en ook haar instapkaart. Daarna heeft ze haar trui uitgetrokken en weer terug aan gedaan.

Wilma is niet nerveus, maar moet wel naar het toilet. ‘Excuseer me, pardon.’
Vreemd genoeg heeft de man naast haar tijdens het opstijgen zijn slaapmasker al opgezet, terwijl er nog geen drankje is geserveerd.
‘Excusez-moi,’ zegt Wilma, iets luider nu.
De man gromt als een beer bij wie een te machtige maaltijd tegen zijn toch al te dikke buikwand drukt. Wilma zakt terug in haar stoel. Zo nodig moet ze niet en het is tenslotte maar acht uur en vijfenveertig minuten vliegen.

De domper toen Henk van reisbureau “In-the-middle-of-nowhere” belde, om Wilma te informeren dat wegens te weinig aanmeldingen de reis naar Alaska niet doorging, was maar een lichte. Hij bood haar nog wel een tweeweekse blote voettocht langs de oevers van de Amazone-rivier aan, maar nadat hij de woorden krokodil en betrekkelijk veilig in een zin gebruikte, besloot Wilma daarvoor te bedanken.

Een goede reden waarom een wit strand en een azuurblauwe zee niet evengoed een voedingsbodem voor inspiratie zouden kunnen zijn, kon ze verder ook niet bedenken. Zo kwam Wilma uiteindelijk uit bij een cruise op een catamaran, met als vertrekhaven le Marin op het Frans overzees departement Martinique.

‘Dies iz jor kepten,’ klinkt de blikken stem van de piloot. In verschillende talen, maar allemaal even Frans, voorspelt hij “un petit peu” turbulentie.
Dat het kan waaien boven de Atlantische oceaan, is haar niet vreemd. Dat ze zes uur lang in een wankel luchtschip zit, tussen wind en metershoge wolkengolven, voelt onmenselijk.
In het vliegtuig schuilt de dood in de stilte van de passagiers, zelfs de kinderen aan boord zwijgen. De stewardessen laten zich urenlang niet zien. Wilma doet het zonder geluid, maar ze huilt wel. Het is een hogere macht, die met het vliegtuig speelt. En het moet haar hebben, kronkelt het in Wilma’s hersens. Dit is haar straf, omdat ze haar gezin in de steek heeft gelaten voor een beetje inspiratie.

In de uren die ze in de lucht voor haar leven vreest, spreekt ze uit wat nog niet gezegd is. De gemaskerde man, die onbewogen naast haar zit, is willoos toehoorder. En wat kan het schelen, denkt Wilma. Dood gaan ze toch. Haar verstaan doet hij vast niet. Als het haar op zijn armen niet liegt, is de man net zo Frans als Napoleon.

Terwijl het vliegtuig hortend door het Atlantische hogedrukgebied stoot, vertelt ze hem over Julia en haar slang en van Rover, haar twaalfjarige wiet rokende zoon. Ze lucht haar hart over haar vader, die nooit luistert. Over haar moeder, die al een leven lang afwezig is. En ze huilt om Wolfgang, die ze nooit meer ziet en kussen zal.

‘On behalve of your captain and his crew, we welcome you to Martinique. Local time says 20 hundred ours and the temperature outside is 27 degrees,’

Van het applaus dat alle vijfhonderdvijftig- min een- passagiers van vlucht AF842 bij elkaar klappen als het vliegtuig is geland, kan menig Boyband-fan wat leren.
De man naast gebruikt zijn handen om het slaapmasker van zijn ogen te schuiven. Wilma voelt zijn ogen vragen om een blik en kijkt hem aan. Voordat hij spreekt, schudt de man zijn hoofd. De taal die hij daarna gebruikt is onmiskenbaar Nederlands.

‘Jouw dochter heeft last van een Electra-complex, zoek dat maar na op Wikipedia. Je zoon is een adhd-er met verslavingsdrang en je vader hoogstwaarschijnlijk een narcist. Je moeder heeft een lichte vorm van autisme, jijzelf zonder twijfel altruïsme.’ De man haalt adem. ‘Je echtgenoot lijkt me de enige in jullie gezin, die de boel op een rijtje heeft.’

Wilma kijkt de man zwijgend aan, want haar mondvol tanden krijgt ze niet leeg geslikt. Hoe het mogelijk is dat harige armen zo kunnen liegen, denkt ze alleen maar.

bron foto: https://www.lonelyplanet.nl/reistips-and-trends/nooit-meer-last-van-turbulentie-in-het-vliegtuig

Wat leuk dat je Wilma hebt gelezen. Wilma mag worden gedeeld en haar je duimen geven mag ook. Wil je Wilma vanaf het begin lezen, klik dan op de link @rsauerschnig