(Wat vooraf ging: In de chaos van het huishouden heeft Wilma de hokken van haar cavia’s open laten staan)
‘Soa,’ roept Wilma. 'Soaaaa!’
Buiten regent het. In de garage is het vochtig. Tussen winterbanden, achter verfblikken en onder de zak hondenvoer heeft Wilma alle cavia’s teruggevonden. Behalve een. En natuurlijk is die ene Soa. Dat is zo logisch als dat je valt en daarna ligt. Zo klaar als Stevia.
Binnen de hiërarchie van Wilma’s wondere caviawereld is Soa zijn naam (Sociaal Ongewenst Aspect) waard. Soa is een beer, maar doet als een zeug. Dat is te onderdanig voor de andere beren en te feminien voor de vrouwtjes. Soa weet niet of hij een meester of dienaar is en daarom speelt hij elke dag een andere rol. Net zoals mensen in het openbaar vervoer niet naast een schizofreen willen zitten is Soa in elk hok slecht ontvangen. Omdat Wilma erg bedroefd werd van elke klappertand-aanval op de kleine bruine cavia met het witte sokje, liet ze haar man een eenpersoons hok timmeren. En daarin groeide Soa, de niet geaccepteerde, tot haar lieveling.
Nu speurt Wilma nogmaals de garagevloer af. Juist diegene die ze de beste verzorging geeft, meer aait en extra voedt, waarmee ze praat over meer dan het weer. Juist die neemt de benen als de deur opengaat. Pubergedrag is het. Wilma zet haar handen in haar zij en zucht, maar daarmee laat Soa zich niet zien. Wilma zucht nog eens, nu tevergeefs tegen het lege gevoel in haar buik. Dan pakt ze de regenjas, die als vod naast de autobanden op de garagevloer ligt. Aan alles voelt ze de drang. Naar de stad moet ze.
Wilma schudt met haar haar en veegt daarna de druppels van haar voorhoofd. Dan stapt ze de boekenwinkel binnen. Dit is Wilma’s heilige plek. Hier omhelzen haar lichaam en geest elkaar. Kijken en pakken, voelen en lezen. En voor wie dit wat al te pathetisch klinkt: Dit is de winkel waar Wilma kan wonen.
Behalve vandaag dan. Boven de tafel, waar Wilma bijna tegenop loopt als ze binnenkomt, hangt het bord. Zolang de voorraad strekt staat erop. De tafel zelf ligt vol met dezelfde boeken van dezelfde schrijfster die vanaf een fotoposter naar Wilma kijkt alsof ze Wilma kent. En dat is zo.
‘De weg naar je innerlijke bitch’ leest Wilma op de kaft van het boek van Katinka Blokzeil (solution manager in the field of custom development). ‘Natuurlijk,’ denkt Wilma. ‘Wat anders dan zo’n titel?’
Van warmte (of is het misplaatste schaamte?) kleuren Wilma’s wangen rood. In een ander leven zou ze hebben geweten dat Katinka een boek had geschreven. Maar dat leven is op de helft gestorven. Dat Wilma’s broek warm wordt, precies op de hoogte van de zak van haar regenjas heeft met schaamte niets te doen. De lauwwarme plek die zich daar vormt heeft een andere oorzaak. Wilma steekt haar hand in haar zak. Soa!
In Wilma’s handpalm klopt het hartje van Soa haast buiten zijn lijf. Daarbij blijft het beestje onophoudelijk plassen. ‘Rustig maar Soa. Je bent nu toch uit die zak,' fluistert Wilma. De man die net voorbijkomt kijkt Wilma vreemd aan. Wilma knikt naar de cavia, maar de man is al weg. En als Soa blijft trillen, doet Wilma het enige juiste; ze geeft het diertje ruimte. Voorzichtig zet ze hem het bovenste boek van de stapel ‘wegen naar innerlijke bitches’.
En op dat boek, geschreven door Wilma’s antagonist, doet Soa niet alleen een plas. Precies in de lege rondjes van de letter B van Bitch, laat hij zachte keutels vallen. Zolang de voorraad strekt, denkt Wilma erbij. En per ongeluk is ze bijna vrolijk.
Wat leuk dat je Wilma hebt gelezen. Wilma mag worden gedeeld en haar je duimen geven mag ook. Wil je Wilma vanaf het begin lezen, klik dan op de link @rsauerschnig
