Is het bestaan deterministisch? Of anders gesteld; Beleven wij een leven wat in ieder detail vastligt? Door een artikel over Randonautica kreeg ik (weer) interesse in dit onderwerp. Kort samengevat komt dit neer op het genereren van waarlijke willekeur. Dit wordt gedaan met een Quantum mechanische opstelling. Deze genereerd absoluut willekeurige getallen. Aan de hand daarvan wordt gekeken naar clusters van gegevens (attractors), of juist naar overduidelijke leegtes (void). Er kan ook gezocht worden naar beide, die vallen onder de term anomalies {NL: afwijkingen}. Voor de toegang tot de zogenaamde Quantum Random Number Generator {QRNG} wordt gebruik gemaakt van de Randonautica toepassing. Deze geeft uiteindelijk een locatie als resultaat.
De toepassing geeft iedere dag vijf gratis (QRNG) locaties. Daarbij kan de gebruiker gebruik maken van een intentie. Een sterke gedachte, een beeld, een visualisatie en daarmee komt het ietwat in de sfeer van het magisch-realisme terecht. Althans, de essentie is gekoppeld aan de Quantum mechanica principes. Welke neer komt op het idee dat het bestaan juist in zekere zin willekeurig verloopt. Oftewel bepalen wij als mensen bijvoorbeeld wel degelijk deels onze eigen levensloop en werken we niet zomaar een bepaald programmaatje af. Waarbij we dan zelfs het idee hebben dat wij keuzevrijheid hebben en zelfs die gedachte al klaar stond om gedacht te worden. Huh...!?
Willekeurig te zijn of vastgelegd afspelen?
Hoe zou je kunnen bepalen dat het leven wel degelijk deels willekeurig is? Zelfs bij het werpen van dobbelstenen zou de uitkomst, ondanks de vele factoren van invloed, exact voorspeld kunnen worden. Als men uitgaat dat de tastbare werkelijkheid een begrensde aantal elementen heeft, hoe klein ook (Planck schaal), dan zal het begin stadium allesbepalend zijn. En in die zin zal ook het eindresultaat bekend zijn, net als alles wat zich daartussen in manifesteerd. Dat ik nu dit hier neer tik, is dan onvermijdelijk, het is iets dat plaats vindt, omdat de tastbare werkelijkheid van creatie en vernietiging dat middels oorzaak en gevolg regels zo heeft bepaald. Dan is iedere gedachte, iedere beweging een gevolg van een bepaalde start instelling op Planck schaal niveau. We leven in een simulatie, binair, er is een element, of er is niets. En jij en ik kunnen daarbuiten niet eens denken. Laat staan dat we er invloed op uit kunnen oefenen.
Maar is dat wel het geval? Dit denken is in lijn met de Klassieke mechanica (natuurkunde). Daarbij daalt men af van de tastbare werkelijkheid naar cellen, moleculen en atomen. Alles is materie en in essentie opgebouwd uit hetzelfde. Waarbij alleen de volheid is waar te nemen. De leegte is niet te zien, kan enkel aannemelijk worden gemaakt. De gedachte bestaat op dat moment dat het alles is wat er is. De regeltjes kloppen, zonder dat iemand lijkt te kunnen verklaren hoe het kan dat alle atomen, die gelijkwaardig zijn, tot een unieke manifestatie van de tastbare werkelijkheid kunnen leiden. Wat bij mij tevens de gedachte gaf hoe het kan dat alles bijeen gehouden blijft. Immers, in de Klassieke mechanica is de snelheid van het licht de absolute grens. En hoe ongelooflijk klein ook de afstand die elektronen afleggen, bij interactie zal er een vertraging ontstaan. Wellicht is dat dan het verval, waaraan alles in het bestaan aan onderhevig is? Dus toch deterministisch, alles vooraf vastgelegd en afgewerkt volgens een programma?
Instant aan
Naar mijn idee schiet die aanname tekort. De tastbare werkelijkheid zou uiteen spatten, al heel snel, na de eerste (oer) knal. Juist doordat op grote schaal iedere Planck schaal vertraging buitensporige invloed heeft op de uiteindelijke materieele werkelijkheid. En zo kwam ik er bij uit dat er geen oerknal is geweest als begin, noch dat het terug zal vallen in een einde. Alles is was en zal zijn, voortdurend en ik vermoed eerder dat er sprake is van een voortdurende rondgang. Dat is voor mij de essentie. De Klassieke mechanica biedt daar evenwel geen verklaring voor. Al vraag ik mij ook af of het wel te bevatten valt voor de mens. Immers, we kennen het symbool 0 (nul) voor 'het Niets' {EN: The void}, maar zodra wij het proberen te bevatten komen wij al snel op iets uit. De aanname van het bestaan van zoiets als 'het Niets' lijkt mij evenwel onoverkomelijk. Sterker nog het lijkt mij van essentieel belang dat 'het Niets' bestaat. Dat wat overal en nergens tegelijk is. Om de tastbare werkelijkheid instant aan te kunnen laten zijn. Want met de opgestapelde vertragingen, zelfs als het op Planck schaal is, zou wel de werkelijkheid heel snel uit elkaar laten vallen.
Een ander aspect daarvan is dat wij, als mens, ons enkel bewust kunnen zijn van dat wat wij als een voortdurend 'NU' kennen. Verleden en toekomst zijn slechts gedachten waar we heel wat schijnbare tijd mee kunnen verliezen met het er over nadenken. Herdenken van iets wat gebeurd is en dat bijvoorbeeld willen veranderen, wat onwaarschijnlijk is dat het lukt. Of nadenken over de toekomst, zonder zeker te weten dat de uitkomst ook daadwerkelijk zal plaatsvonden zoals bedacht. En al die tijd ging het bestaan voort in het 'hier en nu'. Dit is een van de effecten van het mensenlijke zijn waarbij ik het sterke vermoeden heb dat ons bestaan in de tastbare zijn niet als gebeiteld ligt in steen. Als het al een bepaalde uitwerking zou zijn, dan kan men zich wellicht afvragen wat het nut is van het herhalen van gedachten over een verleden, waarvan de uitkomst niet meer te veranderen is. Er valt van te leren, wellicht. Of de conclusie dat als men het over kon doen dat men het anders zou doen. Wat een leermoment geeft. Een programma zou herschreven worden als het zo vast bleef steken in een bepaald algoritme.
Willekeurige waarschijnlijkheid natuurlijk begrenst
Maar hoe zit dat bij een bestaan waar deels er natuurwetten zijn welke 'het hier en nu' bepalen en er sprake is van willekeurige invloed op de fases daarvan in de tastbare werkelijkheid? Bij de Quantum mechanica wordt het dan stilaan bijna te onwerkelijk voor woorden. Zo kunnen elektronen met elkander verstrengeld zijn over enorme afstanden en toch elkaars beweging instant aan beinvloeden. Wat voor mij een reden is om aan te nemen dat er zoiets bestaat als 'het Niets' dat instant aan 'het Alles' is. En de hoeveelheid mogelijke zijnstoestanden die dat 'Alles' kan manifesteren, dankzij het 'Niets' instant aan als het voortdurende 'NU', is onbevattelijk. En toch is er geen absolute chaos, noch is er sprake van een absolute orde. Los van de vraag of dit dan een vooropgezet plan met begin en einde is. Of dat het een voortdurend bewustzijn is wat niets anders kan zijn dan het alles. Want wat kan het anders doen dan zijn en zichzelf als zodanig voortdurend manifesteren.
En het heeft er daarbij alle schijn van dat wij, als deel manifestatie van die voortdurende bewustzijn, wel degelijk een invloed hebben op het ontvouwen van het 'hier en nu'. Zoals de wetenschap ondervind bij het meten van Quantum mechanische effecten. Waarbij de meting zelf invloed uitoefend op de (mogelijke) uitkomst. En dat men onderzoeken heeft gedaan waaruit bleek dat de gedachte van de mens invloed uit kan oefenen op de in principe willekeurige uitkomst. Wat op zich ergens wellicht te begrijpen valt omdat ook de gedachten van de mens als frequenties te meten zijn. Die zitten dus ook in het Quantum veld, het alles en niets, en ze zijn te meten. Dus kan de aanname volgen dat de gedachte, in het bewustzijn van de mens, ook invloed zal hebben op de tastbare werkelijkheid, wat dit ook moge zijn in de essentie. Met daarbij de opmerking dat dit Quantum mechanica principe absoluut begrenst wordt door de regels van de Klassieke mechanica. Daarbij is het willekeur principe van de chaos, het Niets (Quantum), beperkt tot de grenzen van de orde, het Alles (Materie). Dus deels is het leven gebasseerd op oorzaak en gevolg, maar is er wel zeer waarschijnlijk wel degelijk een absolute willekeur die uiteindelijk het voortdurende 'hier en nu' deels absoluut onvoorspelbaar maakt.
Randonautica voor het verassende
Leuk dat je er nog steeds er bij bent gebleven en tot hier hebt doorgelezen. Dat is dat onderdeel wat jij en ik als vrije keuze hebben om onze werkelijkheid zelf te vormen. En recent kreeg die beleving van 'de tastbare werkelijkheid' een bijzondere wending. Dat gebeurde doordat ik een artikel onder mijn ogen kreeg over Randonautica. Dat gaat over het samenkomen van de Quantum en Klassieke mechanica, zoals ik dat in dit artikel heb beschreven. Waarbij een mens door middel van een 'intentie' (een voornemen) gedachte een invloed uitoefend op de Quantum werkelijkheid. En als er vervolgens absoluut willekeurige Quantum mechanische getallen gegenereerd (chaos) worden dan kan dat gekoppeld worden aan de tastbare Mechanische (orde) werkelijkheid. In de resultaten kunnen dan anomalieën waargenomen worden. Wat dan in tegenspraak kan zijn met het idee dat de mens niet met gedachten de mechanische tastbare werkelijkheid kan beinvloeden. De enige denkbare invloed zal evenwel in lijn liggen met die orde.
Maar is er dan geen verbinding gemaakt tussen iets wat ergens helemaal geen logisch verband met elkaar heeft? Het idee dat het mogelijk is om een toevals getallen generator te beinvloeden door middel van intentie gedachten (een voornemen) lijkt erg vergezocht. Een mobiele toepassing als Randonautica maakt evenwel gebruikt van de aanname dat er het wel degelijk mogelijk is. Daarbij koppelt het een gerichte gedachte aan een resultaat van clusters van willekeurig quantum gegenereerde getallen. Of juist aan een statistisch dominante leegte. Vervolgens levert dit een aantal waarden op. Onder andere een locatie met een krachtwaarde. Welke in verband ligt met het gedachte voornemen. Met daarbij de opmerking dat de willekeur enkel past binnen de mogelijkheden / begrenzingen van de Klassieke mechanica. Met andere woorden, met de gedachte de aarde de andere kant op laten draaien, vergeet het maar...
Randonauten is voornamelijk leuk
Afgelopen zaterdag besloot ik om het Randonautica programma eens te gaan testen. Daarbij stelde ik het telkens in op de maximale afstand van de locatie waar ik woon. Dat geeft een straal van 10 Kilometer. Met wat intenties kwam ik op die manier tot een hoeveelheid locaties. Aan de hand daarvan stelde ik een fietsroute samen. Eerst tegen de wind in, richting Noord-Oosten. In totaal leverde het een route door Noord-Oost Gronigen op van bijna 74 kilometer. Waarbij ik de Strava toepassing ook voor het eerst heb gebruikt. Die had schijnbaar een top snelheid geregistreerd van 144,4 kilometer per uur... Wat ik op zich wel verbazingwekkend vind. Gemiddeld 21,7 per uur, dat leek mij al iets realistischer. Laat in de middag vertrokken, 's avonds tegen zonsondergang weer thuis.
Waren er bijzondere ervaringen? Een gewijzigde toekomst? Of andere magisch-realistische belevenissen die ik onderweg mocht ervaren? Dat vind ik lastig te bepalen. Een andere 'hier-en-nu' als die ik heb beleeft ken ik immers niet. Heb ik met de gedachte voornames mijn werkelijkheid veranderd en daarmee mijn toekomst? In zekere zin wel, want ik besloot immers om te gaan Randonauten en kwam zo op plekken waar ik anders die dag waarschijnlijk niet zou zijn gegaan. Zo kwam ik terecht bij een verdwenen gehucht met de naam Veenhuizen (gemeente Oldambt). Daar wilde ik al een tijd geleden naartoe, maar tot zaterdag was het er nooit van gekomen. Volgens mij was de voorname als gedachte 'start' en kwam deze locatie als resultaat. Is de wens de ouder van de gedachte? Wellicht maak ik het zelf allemaal waar. Doordat ik de uitkomst en de beleving gedurende de fietstocht met alle locaties aan elkaar koppel. Ook de intense ervaringen die ik onderweg heb beleeft kunnen daar heel goed onder vallen.
Uilen schijnen ook her en der op te kunnen duiken tijdens het Randonauten, meer dan statistisch logisch zou zijn. Voor mij ging dat deze eerste keer niet op. De tocht op zich was evenwel geweldig om te doen. Zou het kunnen dat wij met onze gerichte voornemens de Quantum 0 werkelijkheid kunnen beinvloeden en zo de Mechanisch tastbare werkelijkheid mede vorm geven? Zolang het binnen de natuurwetten blijft zal de enige vorm chaotisch onvoorspelbare willekeur onze werkelijkheid van de tastbare orde vast beinvloeden. Gelukkig maar, want dat betekend dat wij in ieder geval niet leven in een simulatie noch in een totale wanorde, het is allemaal mooi in balans. En zoiets als Randonauten kan daar mooi wat natuurlijk begrensde variatie in aanbrengen.
Een van de Randonaut locaties: Burch Wedde
Foto door @niwrah