Kapanıyor gözlerim yavaştan. İlk gördüğüm karanlığın serbest ışığı. Her yerde, aynı zamanda hiçbir yerde ışık. Beyaz da olsa aynı şey. Tıpkı ben gibi. Bir yanım beyaz, diğeri siyah. İkisi de sonsuz ve ben ikisinden de ümidi kestim. Şimdi 'durme'. Hiçbir zaman 'durme'.
You are viewing a single comment's thread from:
bu ne güzel bir sürpriz böyle..
hoş geldin 🎶🎶
bu yazıyı yazdığıma, buralara tekrar döndüğüme pişman olmuştum; keşke bulunduğum o karanlıktan aydınlığa çıkmasaydım, buraların da karanlıktan pek farkı yokmuş demiştim.
fakat bu şiirsel yorumunu okumak içimi tekrar ısıttı diyebilirim.
bir gün o aydınlık içimizdeki karanlığa hapsolmuş 'ben'i serbest bırakacak..
umutla ☘