အခ်ိန္ျဳန္းတာ ေပ်ာ္စရာလား

#ပ်င္းရိ မွု
ဒီႏွစ္ေႏြခါ ငႏုေခ်ာင္းမွာ ေနၾကစဥ္က ငႏုေခ်ာင္းသားဦးဇင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သံေယာဇဥ္ပင္ေအာက္မွာ ဟန္းဖုန္းကိုယ္စီႏွင့္ ကိုယ့္ဟာကို ပြတ္ေနၾကတယ္။ သစၥာေရႊစည္ဆရာေတာ္ ေရာက္လာတယ္။
"ေမာင္ခ်ိဳတူးႀကီး ဘာေတြ ၾကည့္ေနတာလဲ"
"ဖဲရိုက္ေနတာဘုရား"
တစ္ေန႔တည္းနဲ႔ သိန္းႏွစ္ရာရွုံးေအာင္ ရိုက္တာ ခ်ိဳတူးပဲ။ ဂိမ္းထဲမွာ ေျပာပါတယ္။ ရွမ္းကိုးမီးဆိုတဲ့ ဖဲဂိမ္း။
"ဖဲရိုက္တာ ပိုက္ဆံ တကယ္ရတာလား"
"မဟုတ္ဘူးဘုရာ့ အေပ်ာ္"
"ဒါဆို အခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ သက္သက္ ဖဲရိုက္ေနတာေပါ့"
"တင္ပါ့"

ခ်ိဳတူးေမးၿပီးေတာ့ ဦးဇင္းကို ေမးတယ္။
"ကိုဝိလာသဂၢႀကီးက ဘာဂိမ္းေဆာ့တာလဲ"
"ကလန္ဘုရာ့"
"ဟို စစ္တိုက္တယ္ဆိုတဲ့ဂိမ္းလား"
"တင္ပါ့"
"သူကေရာ ဘာအက်ိဳးရွိတာလဲ"
"ဘာအက်ိဳးမွ ရွိဘူးဘုရာ့ စိတ္ေပ်ာ္ဖို႔သက္သက္ပဲဘုရား"

သစၥာေရႊစည္ဆရာေတာ္ မွတ္ခ်က္ေပးသြားတာေလး အေတာ္သေဘာက်လို႔ ျပန္ေရးျပတာပါ။
"အခ်ိန္ေတြ အလကားကုန္ေနတာကို ေပ်ာ္စရာလို႔ ထင္ေနတာလား"

အဲ့ဒီအခ်ိန္က သေဘာမေပါက္ဘူး။ ဘာတုံးဟ ဦးဇင္းက။ လူတိုင္း စိတ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေလၽွာက္လုပ္ေနသူခ်ည္းပဲ။ ေဖ့ဘုတ္ပြတ္တယ္။ ဖုန္းဆက္တယ္။ စာဖတ္တယ္။ ဂိမ္းေဆာ့တယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ အကုန္လုံး အကုန္လုံး စိတ္ေပ်ာ္မယ္ထင္လို႔ လုပ္ေနၾကသူခ်ည္းပဲ။ ဘာထူးဆန္းလို႔ပဲ။

အခုစဥ္းစားၾကည့္မွ။ စဥ္းစားၾကည့္မွ ဆိုတာ ဖတ္ဖူးတဲ့စာေတြကို ေထာက္ဆၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မွ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာက ေပ်ာ္ရႊင္မွုမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သြားေတြ႕တယ္။ ဦးေရႊေအာင္စာအုပ္ထဲ ဖတ္ဖူးတာကို အရင္သတိရတာ။
"အလုပ္မရွိတဲ့ စိတ္ဟာ မာရ္နတ္အလုပ္႐ုံပဲ"တဲ့။ ဦးေရႊေအာင္ထဲ ပါတာပဲေသခ်ာတယ္။ ဘယ္စာအုပ္ထဲဆိုတာ မမွတ္မိ။

ေပ်ာ္ရႊင္မွုဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိမွာေပါ့။ လက္ေဝွ႕သမားက သူမ်ားကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရလို႔ ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာဝန္က လူနာကို အနာေပ်ာက္ေအာင္ ကုသေပးလိုက္ရလို႔ ေပ်ာ္ေနမွာပဲ။ ေတာင္တက္သမားက ထိပ္ဆုံးေရာက္လို႔ ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ ေရငုတ္သမားက ေအာက္ဆုံးေရာက္လို႔ ေပ်ာ္ေနမွာပဲ။ ဒါဆို စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွုဆိုတာ ဘာလဲ။ မာရ္နတ္ႏွင့္ ေနရတာကို ေပ်ာ္ရႊင္မွုလို႔ ေျပာလို႔ ရနိုင္ပါ့မလား။ က်ည္ကပ္ထဲမွ က်ည္ဆံမို႔ လူကို မေသေစနိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ မရနိုင္ဘူး။ ေျပာင္းဝက ထြက္လာမွ ေသမင္းက်ည္ဆံလို႔ ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။

အခု သံယုတ္ကို ေလၽွာက္ဖတ္ေတာ့မွ ပ်င္းရိျခင္းရဲ့ သေဘာသဘာဝကို သြားေတြ႕တယ္။
“ဒုကၡံ, ဘိကၡေဝ, ကုသီေတာ ဝိဟရတိ ေဝါကိေဏၰာ ပါပေကဟိ အကုသေလဟိ ဓေမၼဟိ, မဟႏၲဥၥ သဒတၳံ ပရိဟာေပတိ"

ပ်င္းရိမွုမွာ အကုသိုလ္ပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္သာပါလား။ ပ်င္းလို႔ ေလၽွာက္လုပ္တာေတြ စဥ္းစားၾကည့္။ ဖဲရိုက္တယ္ ဖဲဂိမ္းေဆာ့တယ္။ ေလာဘစစ္စစ္ႀကီးေနာ။ သူတစ္ပါးအက်ိဳးစီးပြားကို ပ်က္စီးေစတဲ့ ေလာဘမဟုတ္လို႔သာ အျပစ္လို႔ မထင္တာ။ ေလာဘဆိုတာ အကုသိုလ္ပဲ။ အကုသိုလ္မွန္ခဲ့ရင္ "သာဝဇၨ, ဒုကၡဝိပါကလကၡဏာအရ"ဆင္းရဲကို ေမြးဖြားေပးလိမ့္မယ္။

ကလန္ေဆာ့တယ္။ စစ္သားေလးေတြကို ထုသတ္ခ်င္တဲ့ ေဒါသ။ သူ႔အိမ္ေလးကို ပ်က္စီးေစလိုတဲ့ ဗ်ာပါဒ။ အျခားအျခား စိတ္ေျပရာ စိတ္ေျပေၾကာင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းမွုေတြကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ "ေဝါကိေဏၰာ ပါပေကဟိ အကုသေလဟိ - ညစ္းညမ္းမွုေတြႏွင့္ ျပည့္ေနတယ္"ဆိုတာကို လက္ခံလာတယ္။ ယုတ္မာညစ္ညမ္းမွုေတြႏွင့္ ျပည့္ေနရင္ သူ႔အက်ိဳးဆက္က ဘာျဖစ္မလဲ။

ေနာက္ဆုံး "မဟႏၲဥၥ သဒတၳံ ပရိဟာေပတိ - အခ်ိန္မတရားကုန္တယ္"တဲ့။
ဒါေလးကို စဥ္းစားမိေနတာ။ သစၥာေရႊစည္ရဲ့ သတိေပးစကား၊ ဦးေရႊေအာင္ရဲ့ စာ၊ သံယုတ္ပါဠိ အဲ့ဒီသုံးခုကို ေပါင္းစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းတယ္ဆိုတာ ဆင္းရဲဖို႔ သက္သက္ပဲ။ ခ်မ္းသာမဟုတ္ဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္မွု မဟုတ္ဘူး။ ေပ်ာ္မလားလို႔ လုပ္ၾကည့္ရတာကေန တေျဖးေျဖးႏွင့္ မာရ္နတ္ရဲ့ အလုပ္႐ုံျဖစ္သြားတယ္။

ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတာက အကုသိုလ္လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္သြားတတ္တဲ့ စိတ္။ ဂိမ္းေဆာ့ရတာ ေပ်ာ္တယ္။ ဖဲရိုက္ရတာ ေပ်ာ္တယ္။ သူမ်ားကို ေစာ္ကားတဲ့ စေတးတပ္ေရးရတာကို ေပ်ာ္တယ္။ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ေပၚေပၚတင္တင္ေျပာရတာကို ေပ်ာ္တယ္။

လက္သည္ကေတာ့ ပ်င္းရိမွုပဲ။ ပ်င္းလို႔ ေပ်ာ္မလားလို႔ ေလၽွာက္လုပ္ၾကရကေန ဝါးမ်ိဳးခံသြားရတယ္။ အကုသိုလ္လို႔ မထင္ မျမင္ေတာ့။ အကုသိုလ္သည္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္မွုျဖစ္လာတယ္။ အဆိပ္က အဆိပ္ကို နိုင္သြားတယ္။ ေႁမြဆိပ္သင့္သူကို စိန္ႏွင့္သံပရာ ေႂကြးလိုက္သလိုမ်ိဳး။ ေရာဂါေတာ့ သက္သာမယ္။ သို႔ေသာ္ လူစဥ္မမီေတာ့။ ဉာဏ္ရည္မမီေတာ့။ စိတ္ေတြ မူမမွန္ေတာ့။

အင္း တကယ္ကလည္း ဒီစာကိုလည္း ပ်င္းလို႔ ေလၽွာက္ေရးတာပါ။
___________________________