Çok yerinde tespitlerden oluşan güzel bir yazı olmuş. Özellikle,
Demek ki televizyon görgü kurallarımızı bir nebze aşmaya yetiyor, çünkü ne kadar çok insan aynısını yaparsa, o kadar çok normalleşiyor.
bu kısım çok hoşuma gitti. Gelenek, örf-adet, görgü kuralı adı altında her zaman birey kısıtlandı bu ülkede. Hala böyle. "Elalem ne der?" sorusu hep karşımızda durdu, bu tabloyu bilgiye erişimi ve dünyanın her yerinden insanlarla etkileşimi artan bir nesil olarak yakın gelecekte bizler değiştireceğiz sanırım.
Babam hep bana "kızım Türkiye'de elalem diye bir meclis var" der :) Gerçekten öyle. Toplum baskısı en büyük sorunumuz, tüm bireylerin üstünde koca bir yük. Ama bu biraz da din'e ve kültüre bağlı. Din bu kadar önde tutulmasa kimin kiminle ne yaptığına bu kadar takılı kalınılmaz. Ne yazık ki elalemin baskısı hep din/kültür ikilisinin onlara verdiği kurallar çerçevesinde doğruluk kazanıyor. Türkiye için dilediğim ilk şey özgürlük. O olunca diğerleri zaten olur. Fakat bunun için devletin, eğitim sisteminin ve ekonominin biraz oynaması gerekir. Belki bilinçli yetişen yeni nesil bir umut kaynağıdır...