Twee weken terug was het precies een jaar geleden dat mijn broertje overleed.
Hij had een spierziekte, z'n hele leven. Dus in die zin kwam het niet onverwacht.
Toch wisten we niet hoe en wanneer hij zou overlijden. Dat hij eerder zou overlijden dan 'normaal' was wel altijd duidelijk.
Hij was op vakantie met mijn ouders in Leipzig toen hij een (soort van) hartaanval kreeg. Ik ben nog altijd dankbaar dat mijn zus, zwager en ik de gelegenheid hebben gehad om halsoverkop de trein te pakken, en met negen uur treinen en vier keer overstappen midden in de nacht in Duitsland aankwamen. We waren met z'n allen bij hem en bij elkaar toen hij de volgende ochtend overleed. Hij was toen niet meer bij bewustzijn, toch heb ik op deze manier afscheid van hem kunnen nemen.
De dag na zijn sterfdag (dit jaar, twee weken terug dus) zat ik in een fijn café in Amersfoort te mijmeren, en rolde dit gedicht uit mijn pen:
Discobal
Zie de rafelranden van de ziel
Voel waar het schuurt
Waar het mist
Waar hij pijn doet
Breek open
Laat los
Nooit meer alleen
Altijd verbonden
Exploderend leven
Discobal
Dansend in het licht
Leegte
Imploderend zwart gat
Uitdeiend universum
De tijd staat stil
Nooit meer alleen
Free forever
Het afgelopen jaar is mijn leven geëxplodeerd. In de positieve zin van het woord. Mijn sociale leven is ontploft (ik snap opeens wat mensen bedoelen als ze zeggen: ik moet even kijken wanneer ik tijd heb). Wat best intens is, nadat ik vijf jaar onder een steen heb gezeten tijdens mijn transitie, hahaha. En ik heb opeens een sex- en liefdesleven. Yay for being poly <3
Het is een heerlijk en verwarrend contrast geweest met het rouwproces dat tegelijkertijd door alles heen liep. Toch klopte het ook heel erg. Juist door zijn dood ben ik het leven en mijn eigen leven zoveel meer gaan omarmen. Ben ik gaan leven.
Ik zei de eerste paar weken vaak, dat ik altijd het idee had dat ik vroeger een hart deelde met m'n broertje, en dat ik nu m'n hele hart voor mezelf had. Door het eerst op halve kracht te moeten doen, maar wel vooruit te willen, ben ik zoveel sterker geworden. Dat nu ik m'n hele hart weer ter beschikking heb ik vooruit knal als een malle :)
Toch valt het niet mee deze week. Verhuizen, of nou ja, m'n huis leeg ruimen, terwijl deze maand ook zo intens is wat betreft het rouwproces, poeh.
Daarom ook nu dit bericht. Ik wil er graag zelf ook weer even bij stil staan. De dood is vaak zo onzichtbaar. Maar zo'n fundamenteel onderdeel van het leven.
Jonathan Pepijn, warior. You're battle is over now, and not forgotten <3
Mooi verwoord @timtonic. Lekker zo doorgaan, wordt het alleen maar beter!