It all started siguro nung nasa loob pa ako ng Philippine Military Academy. It took me 3 years para lang makasapasa sa school na to, hindi madali. It was never easy to live the way of Military. Napaka ganda tignan sa labas pero sa loob, nandun ang tunay na bakbakan. Sabihin na nating daig ako ng kapatid kong babae pero magkaiba naman kami.
Nagsimula siguro ito nung nag resign ako. I fucking overthink sa loob ng Academy to the point na muntik na akong mabaliw. Hindi ko alam ang gagawin ko, inuuntog ko na ang sarili ko. Magka halong takot, pagsisisi, at kahihiyan ang iniisip ko. Natatakot ako na kapag naririnig ko ang mga upper class namin. Well, it is a Military training kaya normal ang sigawan as if you are at war. Nagsisisi ako na pumasok pa ako kaso ang daming umaasa sa akin na makapag tapos sa school na ito. Ang hirap ng pakiramdam ko, ang bigat na i pleplease mo ang ibang tao. Kahihiyan, oo, nung lumabas ako isa akong malaking kahihiyan sa angkan. Di man nila sabihin but I can sense and feel it even our neighbors na proud sa akin, parang wala na ako sa kanila.
Hindi naging madali ang buhay ko dito sa labas, parang 10x na ata ang hirap emotionally kaysa nung nasa loob pa ako. Napaka bigat, I'm emotionally drain and mentally drain. Lahat ng bagay ginagawa ko para ma let go ang pass na iyon pero sobrang hirap dahil kapag naging part ka ng school na yun pag labas mo di mo na maiwawaksi sa pagkatao mo yun na naging kadete ka ng Philippine Military Academy.
It's like battling in war, war against yourself. I don't get this fucking depression but I fucking hate it.
Failure if we call it is normal, that thing that we and our family want to achieve sometimes will not be given to us and I know God has reasons for that.
Just continue with your life even if it seems so hard and try to search for that thing being prepared for you.
If there's no way to go back there? that means PMA is not meant for you.