လမ္း
မေန႔က မိုးေတြရြာတယ္။ မိုးတိတ္မွ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ေတာ့ ၁၁ နာရီေလာက္ရွိၿပီေပါ့။ ပန္းဆိုးတန္းကိုေရာက္ေတာ့ မိုးရြာလို႔ စာအုပ္တန္းေတြလည္း ပိတ္ထားတာမ်ားတယ္။ လမ္းေဘးစာအုပ္တန္းေတြလည္း မိုးတြင္းကို ခါးသီးစြာ ျဖတ္သန္းရဦးမယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြဆိုင္ေရွ႕ကျဖတ္မယ္လုပ္ေတာ့
“ဆရာ … ဆရာမွာထားတဲ့စာအုပ္ရၿပီ”
သူက မိုးခိုေနတဲ့ေအာက္ကေနလွမ္းေအာ္တာ။ တိုက္နံရံေဘးမွာ ကပ္ေရာင္းေနတဲ့ သူ႔ဆိုင္ကိုလည္း တာလပတ္နဲ႔ အုပ္ထားရာက မိုးတိတ္လို႔ဖြင့္ရင္းနဲ႔
“ဆရာ … ဒီမွာ ခဏေစာင့္။ မိုးရြာလို႔ စာအုပ္ေတြ အကုန္မထုတ္ရေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သြားယူေပးမယ္”
သူက စာအုပ္သြားယူတုန္း မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္
“ဂ်က္လန္ဒန္ေရးတဲ့ The Call of the Wild စာအုပ္ရွိလား” တဲ့
“ဘာသာျပန္လား သား”
“မဟုတ္ဘူး အဂၤလိပ္မူရင္းအတိုင္းလိုခ်င္တာပါ”
သူက call ဆိုတာကို ျမန္မာေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာေတြေရာ ေက်ာင္းသားေတြပါသင္ေနတဲ့အတိုင္း “ေကာ” လို႔ မေျပာဘဲ “ေခါ” လို႔ ဝဲတဲတဲေလး ေျပာကတည္းက အထင္ႀကီးမိတယ္။ ေခသူမဟုတ္ေပါ့
“သားဖတ္ဖို႔လား”
“ဟုတ္ကဲ့”
သူ႔အသက္က ၂၀ မေက်ာ္ေလာက္ေသးဘူး။ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ထားတယ္။ လူကေတာ့ ျဖဴျဖဴေသးေသး။ စာၾကမ္းပိုး႐ုပ္ေလးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ျပန္ေရာက္လာတယ္
“ဆရာ ဒီမွာ ဆရာမွာထားတဲ့ စာအုပ္။ သား ဘာစာအုပ္ရွာသလဲ”
သူက ေကာင္ေလးကို တစ္ဆက္တည္း ေမးလိုက္တယ္
“The Call of the Wild စာအုပ္ရွိသလား”
“အဲဒီစာအုပ္မရွိေသးဘူး။ ရွာထားမယ္ေလ။ ေနာက္ႀကံဳရင္ဝင္ခဲ့”
ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္ေလးကို
“သားအဲဒီစာအုပ္ကို အေရးႀကီးလား”
“ခုတစ္ေလာ ဂ်က္လန္ဒန္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနတာ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေနလို႔ပါ”
“ဂ်က္လန္ကို ဘာေၾကာင့္ႀကိဳက္ရသလဲကြယ္”
“ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ White Fang ကိုဖတ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီစာအုပ္လည္း ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ညႊန္းလို႔ပါ”
“သားတို႔ေက်ာင္းကညႊန္းတာလား”
“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမေနပါဘူး”
အရမ္း အရမ္းကို ထူးဆန္းသြားၿပီ။ ဆက္ေမးရင္ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေတာင္ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ အသက္က ၁၇/ ၁၈ ေလာက္။ ေက်ာင္းမေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က Jack London ရဲ႕ The Call of the Wild ကို ဖတ္ခ်င္လို႔တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္လိုတဲ့
“ဒီလိုလုပ္ေလသား … မနက္ျဖန္ … ဒီေနရာကို ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီေလာက္ အေရာက္လာခဲ့ပါလား။ ဦး အိမ္မွာ The Call of the Wild စာအုပ္ရွိတယ္။ ဦးက ဖတ္ၿပီးသိမ္းထားတာၾကာၿပီ။ ဖုန္ေတာင္တက္ေနၿပီလား မသိဘူး။ သားက ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဦးယူလာေပးမယ္”
“ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲဦး”
“တစ္ျပားမွ မေပးရဘူး။ ဦးက မင္းကို ေကာ္ဖီတိုက္ဦးမယ္။ မနက္ျဖန္ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဦး”
ေကာင္ေလးက ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ဆရာေတာ့ ဇာတ္လမ္းရွာၿပီနဲ႔တူတယ္”
“ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳးစားတဲ့ကေလးေတြ … စာဖတ္တဲ့ကေလးေတြေတြ႔ရင္ အရမ္း အားက်တာ။ သူတို႔ကို အေထာက္အကူျပဳခ်င္လို႔ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က ကိုယ္လမ္းကိုယ္ေဖာက္ခဲ့ၾကရတာ။ ၾကာတာေပါ့။ သူတို႔ေခတ္မွာ ေဖာက္ထားတဲ့လမ္းေတြကအမ်ားသား။ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ဖြင့္ေပးရမွာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
“ကဲ … ဒီစာအုပ္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲေျပာ”
“ဆရာ အဲဒီ စာအုပ္က ဓမၼဒါနတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာ့အတြက္ ဆက္ၿပီးေတာ့ ဒါနျပဳပါတယ္”
“ေက်းဇူးပဲဗ်ာ … ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ ေကာ္ဖီမတိုက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သြားစရာရွိေသးလို႔”
“ဆရာရယ္ ေျပာစရာလိုလို႔လား … ဟား … ဟား … ဟား”
တင္ညြန္႔
photo : facebook
