တိက်တဲ့ တမလြန္မ်ား

ေတာင္ပံတစ္စံုကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ ေလထဲက ျပဳတ္က်မွာ စိတ္ပူေလ့မ႐ွိဘူး။ အေတာင္ေညာင္းလို႔ ခဏနားတာပဲ႐ွိတယ္။သူ႔တစ္ဘဝလံုး သူ႔ေတာင္ပံေတြကို အားကိုးယံုၾကည္သြားေလ့႐ွိပါတယ္။ဒါဟာ သူ႔ေတာင္ပံေတြအေပၚ သူစိတ္ခ်ျခင္းပါပဲ။

ေငြ႐ွိသူေတြဟာ ေငြနဲ႔ေျဖ႐ွင္းလို႔ရတဲ့အရာမွန္သမွ် ဘာကိုမွ မေၾကာက္ဘူး။သူကုန္က်ႏိုင္တဲ့အတိုင္းအတာအတြင္းမွာ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ခ်ထားေလ့႐ွိတယ္။

ဆိုၾကပါစို႔။
ကြၽန္မတို႔ ဖုန္းေဘလ္လိုေပါ့...။ ဖုန္းေဘလ္ တစ္ေသာင္း ႏွစ္ေသာင္းေလာက္႐ွိေနခ်ိန္ဆို ကိုယ္အသံုးျပဳတဲ့ ပမာဏအေပၚ သိပ္စိတ္မပူမိဘူး။ဖုန္းေခၚဆိုမႈတိုင္းအတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ေျပာႏိုင္တယ္။ ေျပာရဲတယ္ ။ဒါေပမဲ့ ဖုန္းထဲမွာ လက္က်န္ေငြ သိပ္နည္းေနခ်ိန္ဆို ဟာ..ကုန္ေတာ့မွာပဲ ကုန္ေတာ့မွာပဲ ။ေနာက္ထပ္မျဖည့္လိုက္ဘူး ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးက ကိုယ့္ကိုကို စိတ္မခ်ျခင္း စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္သြားေတာ့တာပါပဲ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိုးရိမ္ပူပန္မႈက တကယ္ေတာ့ မျဖစ္ေသးတဲ့အရာေတြအေပၚမွာပဲ ျဖစ္ေလ့႐ွိပါတယ္။လူတစ္ေယာက္ ကားတိုက္ခံရသတဲ့ေဟ့ ဘယ္အနားမွာ.ဆိုတာနဲ႔ ဟာ ငါ့အမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ေနမလားဆိုတာမ်ိဳး၊ ဘယ္သူေဆးရံုတင္လိုက္ရသတဲ့ဆိုရင္ ဟာ...ေသမ်ားသြားၿပီလား ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ားျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။

မိဘေတြကိုယ့္သားသမီးအတြက္ စိတ္ပူတယ္ဆိုတာ ဘာမ်ား ျဖစ္လိုက္မလဲ။ သူ႔ေ႐ွ႕ေရး ေအးခ်မ္းပါ့မလား။ ငါ့ တာဝန္ေက်ပါ့မလားဆိုတဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ စိုးရိမ္ပူပန္တာပါ။ဆရာေတြ တပည့့္အေပၚ ပူပန္တာကေရာ.သူစာေမးပြဲေျဖႏိုင္ပါ့မလား ငါ့တပည့္ ေအာင္ပါ့မလားဆိုတဲ့စိတ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ျဖစ္ၿပီးသားအရာေတြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ရတယ္ ဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး။အေ႐ွ႕ကို ႀကိဳေတြးၿပီးပဲ မျဖစ္ေသးတဲ့ အရာေတြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ရတာပဲ ႐ွိပါတယ္။

စိုးရိမ္ပူပန္ရတယ္ဆိုကတည္းက ကိုယ့္မွာ မ႐ွိလို႔ ၊ ကိုယ့္ပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာနဲ႔ မလံုေလာက္လို႔ ျဖစ္ရတာပါ။လူတစ္ေယာက္ဟာ ငွက္တစ္ေကာင္လို ပ်ံရမယ္ဆိုရင္ သူ႔စိတ္မွာ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ပ်ံေနရင္းနဲ့သာ ျပဳတ္က်လိုက္ရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ျဖစ္မိမွာပဲေလ။

ေငြငါးသိန္းပဲ႐ွိသူတစ္ေယာက္က လက္႐ွိေပါက္ေစ်း ေျခာက္သိန္း ခုနစ္သိန္းေလာက္ပစၥည္းကို လိုခ်င္တဲ့အခါ ငါ့ေငြေတြနဲ႔ ေလာက္မွ ေလာက္ပါ့မလားဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။ အဲ..ငါးသိန္း ေျခာက္သိန္းတန္ပစၥည္းကို ေငြသိန္းေထာင္ခ်ီ႐ွိေနတဲ့လူက ဝယ္မယ္ဆို စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ျဖစ္ေနပါအံုးမလား။
ဒါဟာ ကိုယ္အတြက္လံုေလာက္ေနတဲ့အရာေတြအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ခ်ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြၽန္မတို႔လူသား အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ပုထုဇဥ္ေတြပီပီ စိုးရိမ္ပူပန္မႈနဲ႔ေတာ့ မလႊတ္ကင္းၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ဖက္က မလံုေလာက္တဲ့အရာေတြအတြက္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ စိုးရိမ္ပူပန္ေနတတ္ၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အနည္းဆံုး ကိုယ့္ေဘးနားက ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္း အေပါင္းအသင္း စသျဖင့္ေပါ့ေလ အဲ့ဒီလို ကို္ယ္သံေယာဇဥ္႐ွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ ဝမ္းနည္းပူေဆြးၾကတာပဲ မဟုတ္လား...။ ဒါဟာ ကိုယ့္ဖက္က ေသခ်ာတဲ့လံုေလာက္မႈမ႐ွိလို႔ပါပဲ..။
ဒီဘဝမွာ မတရားဆင္းရဲမြဲေတေနတဲ့ကိုယ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားတယ္။ သူဟာေသခ်ာေပါက္ ေနာင္ဘဝမွာ သူေဌး ျဖစ္မယ္လို႔မ်ား တိတိက်က်သာ သိေနမယ္ဆိုရင္ သူ႔အတြက္ ဝမ္းနည္းေနပါအံုးမလား။

ဒီဘဝမွာ လူ႐ိုေသ ႐ွင္႐ိုေသ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ထဲက လူတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားတယ္ဆိုပါစို႔ ။သူ႔အတြက္ လံုေလာက္ေနၿပီ သူက ေသာတပန္ျဖစ္ေနၿပီ သဒါဂါမ္ျဖစ္ေနၿပီ ေနာင္ဘဝမွာ ေသခ်ာပါတယ္ နတ္ျပည္ မဟုတ္ရင္ ျဗဟၼာျပည္ကို ေရာက္လိမ့္မယ္ဆိုရင္ သူ႔အတြက္ ဝမ္းနည္းေနဖို႔ လိုပါေသးရဲ႕လား။

ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က သံသရာက လႊတ္ဖို႔ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔မဟုတ္လား။တမလြန္ကို ေၾကာက္ၾကတယ္ဆိုတာ နိဗၺာန္နဲ႔ ပိုေဝးသြားမဲ့အေၾကာင္းကို စိုးရိမ္ပူပန္ၿပီး ေၾကာက္ေနၾကတာမဟုတ္လား။

ကိုယ့္ဖက္ကသာ ေသခ်ာလံုေလာက္ေနရင္ ေနာင္ဘဝမွာ တကယ္ပဲ ေကာင္းရာသုဂတိဘံုကို သြားရမယ္လို႔ ေသခ်ာေနၿပီးတဲ့ လူတိုင္းကေတာ့ ေသရမွာကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ အေတာင္ျဖန္႔႔ၿပီး ပ်ံဝဲေနတဲ့ငွက္လို သူ႔ေတာင္ပံကို သူယံုၾကည္မႈ႐ွိသြားၿပီ...ငါးသိန္းေျခာက္သိန္းတန္ပစၥည္းကို ဝယ္ရမွာ ဝယ္မေလးတဲ့ သူေဌးတစ္ေယာက္လို သူ႔ပိုင္ဆိုင္မႈကို သူစိတ္ခ်သြားၿပီ။ဖုန္းေဘလ္အျပည့္ျဖည့္ထားသူလို စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ကင္းကင္းနဲ႔ ဖုန္းေျပာႏိုင္ၿပီ။
ဒါဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသခ်ာလံုေလာက္တဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈကို သူကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်သြားလို႔ပါပဲ..။

ဒါဟာ လူတိုင္း လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီတမလြန္အတြက္ စိုးရိမ္မႈကင္းကင္းနဲ႔ ကိုယ့္ပိုင္ဆိုင္မႈကို ကိုယ့္ဘာသာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မထင္ပါတယ္ တမလြန္အတြက္ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနတာေတြ ေလွ်ာ့ပါး လာၾကမယ္ ဆိုတာ....

I'm ATM.
@ayethatmon
SMT37

​တိက်တဲ့ တမလြန္​မ်ား

တိက်တဲ့ တမလြန္မ်ား