“ ေရႊေရာင္ေန႔သစ္မ်ားဆီသို႔ ”
(၁)
ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ဆိုသည့္စကားကို အစကတည္းက ျမလဲ့ေ၀ အေလးထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တကၠသိုလ္တက္စဥ္အခ်ိန္က သူငယ္ခ်င္းမက ရည္းစားမက်တြဲခဲ့ဖူးေသာလူတစ္ေယာက္ကို ျမလဲ့ေ၀ဘ၀ထဲက ထုတ္ႏုတ္ဖယ္ရွားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အဲဒါက ဘာသာျခားဟူေသာ အသိဉာဏ္ျဖင့္ ျမလဲ့ေ၀၏ႏွလံုးသားတံခါးကို အၿပီးတိုင္ေသာ့ခတ္ပိတ္သိမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ ထိုသူ၏ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးစလံုးအေပၚ ျမလဲ့ေ၀က အမွတ္ျပည့္ ေပးခဲ့မိတာ အမွန္ပင္။
သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း “ ဘာသာမတူတာေလးတစ္ခုပဲ ေျပာစရာျဖစ္ေနတာေနာ္။ ဒီလူက တကယ္ေယာက္်ားေကာင္းပီသၿပီး စိတ္ႏွလံုးျဖဴစင္တဲ့လူဟ၊ ၿပီးေတာ့ နင့္ကိုလည္း အရမ္းတန္ဖိုးထားၿပီး ခ်စ္တာေနာ္။ ထားခဲ့ရမွာေတာင္ ႏွေျမာစရာေကာင္းလိုက္တာ ” ဟု ႏွေျမာတသစြာ ေ၀ဖန္ခ်က္ေပးသည္အထိ ႏွစ္လိုၾကည္ျဖဴခဲ့ၾကသည္ေလ။
တကယ္တမ္း ျမလဲ့ေ၀ အိိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ သူမရင္ထဲရွိခဲ့သည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ပင္ပန္းႀကီးစြာဖယ္ထုတ္လ်က္ မိဘေတြသေဘာတူၾကည္ျဖဴသည့္ ကိုေအာင္ျမတ္ကိုပင္ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါက ျမလဲ့ေ၀ႏွင့္ လူမ်ိဳးတူ ဘာသာတူမို႔ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ အတူတူျဖစ္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးတစ္ခုတည္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ေတာ့ ကိုေအာင္ျမတ္ဆိုသူ၏ စိတ္ေနစိတ္ထားႏွင့္ ခံယူခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ကို ျမလဲ့ေ၀ ဘာတစ္ခုမွ သိရွိခံစားခဲ့သည္ မဟုတ္။
ကိုေအာင္ျမတ္ႏွင့္ ျမလဲ့ေ၀က အေနနီးသည့္ တစ္ၿမိဳ႕တည္းသား မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြလည္း မဟုတ္၊ မိဘခ်င္းက စီးပြားဖက္ေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္သား သူ႔သမီးရယ္ဟု သိရံုေလာက္သာ ရွိခဲ့သူေတြျဖစ္၏။ သို႔ေပမဲ့ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြက သေဘာက်ႏွစ္သက္ၾကၿပီး တိုက္တြန္းၾကေတာ့ ျမလဲ့ေ၀ မျငင္းသာခဲ့။ ကိုေအာင္ျမတ္ကိုယ္တိုင္က ျမလဲ့ေ၀ကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ကာ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလာခဲ့တာမို႔ မိဘေတြ ဖန္တီးေပးသည့္ အိမ္ေထာင္ေရးကိုသာ အသာတၾကည္ ေခါင္းညိတ္လက္ခံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အဓိက,ကေတာ့ ကိုေအာင္ျမတ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာအေၾကာင္းက ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုသည့္ အခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။
ကိုေအာင္ျမတ္၏ စိတ္သေဘာထားကို ျမလဲ့ေ၀ အေပၚယံေလာက္သာ သိခဲ့သည္။ တကယ္တမ္း လင္ရယ္ မယားရယ္ဟု နီးနီးကပ္ကပ္ေပါင္းၾကည့္ေတာ့မွ သူ႔စိတ္ သူ႔အထာကို တစ္စတစ္စ သိျမင္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကံအေၾကာင္းပါလာ၍ လင္မယားေတြအျဖစ္ တစ္မိုးေအာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း အတူေနခဲ့ၾကရၿပီမို႔ သူ႔ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္၊ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို ညွိႏိႈင္းလွ်က္ တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းျမင္၀ါဒျဖင့္ ေနထိုင္ဖို႔သာ ျမလဲ့ေ၀ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အရာမဆို ကံေၾကာင့္ရယ္ဟု ယံုၾကည္ႏိုင္ေသာ ျမလဲ့ေ၀သည္ ကိုေအာင္ျမတ္အေပၚ ဇနီးမယားေကာင္း ပီသစြာပင္ ျပဳစုခဲ့သည္။ ဒီလိုႏွင့္ပင္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ျခားလ်က္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ျမလဲ့ေ၀တစ္ေယာက္ မိခင္ဘ၀ ေရာက္ခဲ့သည္ေလ။
××××××××××××××××××××××××××××××
(၂)
ကိုေအာင္ျမတ္ႏွင့္ ျမလဲ့ေ၀တို႔ အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ကာလမွာ ျပႆနာႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ မရွိခဲ့။ ေနရာတိုင္းမွာ သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္တာေလးေတြေၾကာင့္ ျမလဲ့ေ၀အတြက္ စိတ္ပ်က္စရာေတြေတာ့ မ်ားခဲ့သည္။ ဘာသာေရးကိုင္းရိႈင္းေသာ မိဘႏွစ္ပါး၏ အရိပ္အေငြ႕ေတြက ျမလဲ့ေ၀ဆီမွာ မ်ားခဲ့တာေၾကာင့္ ဘာသာေရးအားနည္းသည့္ ကိုေအာင္ျမတ္ကို မိမိတုိ႔ဘက္ ယိမ္းယိုင္လာေအာင္ လက္တြဲေခၚယူရတာပဲ ျမလဲ့ေ၀၏ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္၀တၱရားတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ကိုေအာင္ျမတ္က မိသားစုအေပၚ ၀တၱရားေက်ပြန္သူဆိုေပမယ့္ ေဒါသစရိုက္ရွိသူ။ ျမလဲ့ေ၀က သဒၶါစရိုက္ ျပည့္၀လြန္းသူဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဘာမဟုတ္သည့္ ကိစၥေလးေတြႏွင့္ပင္ ႏွစ္ေယာက္သား ညိွႏိႈင္းမရျဖစ္ေနရသည္။ အိမ္ေထာင္သက္ ရင့္လာေလေလ ကိုေအာင္ျမတ္၏ အတြင္းသေဘာမေနာေလးေတြကို ျမလဲ့ေ၀ ပိုသိလာရေလေလ။ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ေ၀ဖန္ခ်က္ေပးရမည့္ အေၾကာင္းအရာေတြအေပၚ စိတ္ထဲက အျပစ္တင္မိရင္း ေရွာင္လႊဲသြားလို႔ရႏိုင္လ်က္ ကိုယ့္ခင္ပြန္းသည္ဆိုေတာ့ ဘာမွေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္က်သြားရသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးပင္ ရွိိလာခဲ့သည္။
ခုပဲၾကည့္ ျမလဲ့ေ၀တို႔အိမ္မွာ မနက္တိုင္း ဆြမ္းေလာင္းေနသည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အေခ်အတင္ ျဖစ္ၾကရသည္။ ျမလဲ့ေ၀တို႔အိမ္မွာ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ ဆြမ္းေလာင္းေနသည့္ သံဃာေတာ္ေလးပါး ရွိသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ရက္က ကိုရင္ေလးတစ္ပါး ေရာက္လာကာ ျမလဲ့ေ၀တို႔အိမ္မွာ ဆြမ္းခံခြင့္ေတာင္းခဲ့၏။ ျမလဲ့ေ၀ကလည္း ကိုရင္ေလးကို ဆြမ္းခံလာလွည့္ပါဟု ပ်ဴပ်ဴငွာငွာပင္ ဖိတ္ေခၚခဲ့၏။ ကိုေအာင္္ျမတ္ကိုမူ ထိုကိစၥအတြက္ သီးသန္႔မတိုင္ပင္မိ။ ျမလဲ့ေ၀တို႔ မိသားစုစီးပြားေရးကို ကိုေအာင္ျမတ္က ဦးေဆာင္လုပ္ေနသည္ဆိုေပမဲ့ ျမလဲ့ေ၀ကလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် အၾကံေပးလ်က္ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနေသာ ဇနီးတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ထို႔အတြက္ ျမလဲ့ေ၀မွာလည္း ဇနီးသည္တစ္ဦးအေနျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု ျမလဲ့ေ၀ ယူဆထားသည္။ လင္ေယာက္်ားကို တိုင္ပင္သင့္သည့္ကိစၥဆိုလွ်င္ တိုင္ပင္မည္။ ျမလဲ့ေ၀တစ္ဦးတည္း ဆံုးျဖတ္ႏိုင္သည့္ကိစၥဆိုလွ်င္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ေျပာမေနေတာ့ဘဲ လုပ္စရာရွိသည္ကို လုပ္ေဆာင္လိုက္မိ၏။ အခ်ိန္ရလွ်င္ေတာ့ အသိေပးတိုင္ပင္မည္ေပါ့။ မလိုသည့္ကိစၥဆိုလွ်င္ေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ဘူးေပါ့။
ခုကိစၥက အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္ေနသည့္ ကိုေအာင္ျမတ္ကို တကူးတက တယ္လီဖုန္းဆက္ကာ တိုင္ပင္ေနရမည့္ ကိစၥမဟုတ္။ ဒါက ျမလဲ့ေ၀အေတြးႏွင့္ ထင္ျမင္မႈသက္သက္။ ကိုေအာင္ျမတ္၏ သံုးသပ္ခ်က္ကေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္။ သံဃာတစ္ပါးကို ဆြမ္းတိုးေလာင္းမိသည့္ ကိစၥအတြက္ ျမလဲ့ေ၀အေပၚ ကိုေအာင္ျမတ္၏ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္မႈေတြက ျပင္းထန္လွေလသည္။
“ မင္းက လုပ္ခ်င္ရာကို စြတ္စြတ္လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္က စြဲေနၿပီပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက္်ားကို တိုင္ပင္ဖို႔လည္း သတိရဦးမွေပါ့။ ၿပီးေတာ့ မင္းကိုၾကည့္ရတာ ကိန္းဂဏန္းေတြအေပၚ အစြဲအလမ္းႀကီးလြန္းတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေနရာတကာ (၃)၊ ေနရာတကာ (၅)၊ ဆြမ္းေလာင္းတာပဲ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ႏွစ္ပါးျဖစ္ျဖစ္၊ ေလးပါးျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လဲ။ ဆြမ္းခံလာရပ္သမွ် လက္ခံမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး ရွိေသးတာပဲ။ (၉) ပါးထိရွိေအာင္ ဆြမ္းခံဖိတ္လိုက္ပါလား။ ကေလးေမြးတာက်ေတာ့ သရဏဂံု (၃) ပါးဆိုၿပီး သံုးေယာက္ မေမြးေသးဘူးလား။ မင္း ဒီေလာက္ အပင္ပန္းခံႏိုင္ေနမွေတာ့ ငါးေယာက္ေလာက္ ေမြးပါေတာ့လား ”
ျမလဲ့ေ၀တစ္ေယာက္ ငိုရခက္ခက္ ရယ္ရခက္ခက္ ျဖစ္သြားခဲ့ရ၏။ “ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကၽြန္မက ေန႔စဥ္ သံဃာ ၁၀၈ ပါးေလာက္ ဆြမ္းေလာင္းခ်င္တာ ” ဟု ေျပာခ်င္မိေပမယ့္ ႏႈတ္ကထြက္မလာေအာင္ တားဆီးလိုက္ရ၏။
ဇနီးျဖစ္သူက ေကာင္းေအာင္ျပဳထားသည့္ ကုသိုလ္တစ္ခုအေပၚ သူ႔မွာေတာ့ အကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေနလိုက္တာ။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ျမလဲ့ေ၀ စိတ္ဆိုးသြားမိေပမယ့္ သက္ျပင္းခိုးခ်ကာ ကိုေအာင္ျမတ္ကို ျပန္ေျပာဖို႔ စကားလံုးေတြကို အလ်င္စလို စဥ္းစားေရြးခ်ယ္လိုက္ရ၏။ သူ႔မေက်နပ္ခ်က္အတြက္ ကိုယ္ကတစ္ဖန္ မေက်နပ္ျဖစ္ေနလွ်င္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္ထပ္ျဖစ္ဖို႔သာ ရွိသည္မဟုတ္လား။
“ ေၾသာ္ အစ္ကိုက ျမလဲ့အတြက္ စိတ္ပူေနတာကိုး၊ ျမလဲ့ အလုပ္မပိုပါဘူး အစ္ကိုရယ္၊ ျမလဲ့အလုပ္ေတြ ျမလဲ့ ႏိုင္ပါတယ္။ ျမလဲ့ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေတာင္ အေဆာင္မွာေနရင္း ဆြမ္းေလာင္းခဲ့တဲ့သူပါ။ ရံုးတစ္ဖက္နဲ႔လည္း ဆြမ္းေလာင္းမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ္ပိုလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ရွိရင္ ၀ီရိယပိုစိုက္လိုက္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ အိမ္မွာ ျမလဲ့က ေအးေအးေဆးေဆး ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ေနရတာပဲဟာ။ အစ္ကိုက စီးပြားေရးကို အားစိုက္လုပ္ေနရေတာ့ အစ္ကို႔အတြက္ပါ ျမလဲ့ ပိုလုပ္ေပးခ်င္လို႔ပါ။ ခုဆြမ္းခံလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးက တစ္နယ္ျခားက ေရာက္လာတဲ့ စာသင္သားေလးပါ။ ဆြမ္းခံစရာအိမ္လည္း မရေသးတဲ့ ကိုရင္ေလးပါ။ ကိန္းဂဏန္းေတြအေပၚ ျမလဲ့ အစြဲအလမ္းထားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္…
…. ကိုယ္လုပ္တဲ့ကုသိုလ္တစ္ခုအေပၚ ကုသိုလ္စိတ္ထားၿပီး စိတ္ၾကည္ေအာင္ မွတ္သားေျပာလိုက္တာပါ။ သံဃာငါးပါးကို ဆြမ္းေလာင္းရတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးကို ဦးထိပ္ထားတဲ့သေဘာဆိုၿပီး ကုသိုလ္ပိုျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္တာမ်ိဳးပါ။ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းေလာင္းခဲ့တုန္းကလည္း ၾကည္ၾကည္ညိဳညိဳ ဆြမ္းေလာင္းခဲ့တာပါပဲ။ ႏွစ္ပါးဆြမ္းေလာင္းခြင့္ရေတာ့လည္း အပန္းမႀကီးဘဲ တရိုတေသ ဆြမ္းကပ္ခဲ့တာပါပဲ။ အစ္ကိုေျပာတာကို ျမလဲ့ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ျမလဲ့ ပင္ပန္းမွာ စိုးလို႔ ေျခႏိုင္လက္ႏိုင္လုပ္ဖို႔ေျပာတယ္ဆိုတာကို နားလည္ပါတယ္။ ျမလဲ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္ အစ္ကို ”
ျမလဲ့ေ၀က အဲ့သလို ေလေျပေအးႏွင့္ ခြန္းခ်ိဳစကားဆိုလိုက္ေတာ့လည္း ကိုေအာင္ျမတ္မ်က္ႏွာက အေၾကာေတြေျပေလ်ာ့သြားရသည္ခ်ည္း။ ကိုေအာင္ျမတ္ဆိုသူက ျမလဲ့ေ၀လို သဒၶါတရားအားေကာင္းသူမဟုတ္၊ စီးႏွဲ၀န္တိုတတ္သူ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ အားေကာင္းသူ။ ဒီလူအေၾကာင္းကို ျမလဲ့ေ၀ သိရွိၿပီးျဖစ္ေနလ်က္ ဇနီးမယားေကာင္း ပီသစြာ ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္မေပးႏိုင္လွ်င္ သူ႔စရိုက္ေတြ ကိုယ့္ထံပါး ကူးစက္လာဖို႔သာ ရွိသည္ပဲ။ လူဆိုသည္က အေနနီးလွ်င္ အႀကိဳက္ခ်င္းေရာ စရိုက္ခ်င္းပါ နီးလာတတ္ၾကသည္မွာ သဘာ၀။ ဒီေတာ့ ျမလဲ့ေ၀၏ ခံယူခ်က္က မိမိ၏ေကာင္းျမတ္ေသာ စရိုက္လကၡဏာမ်ားသာ ထိုသူ႔ထံ၌ နီးစပ္စြာ ကူးစက္သြားေစရမည္။ ထိုသူ၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ား သူမထံသို႔ မကူးစက္ေစရ။ ကိုေအာင္ျမတ္ ဘာကိုႀကိဳက္သလဲဆိုတာ ျမလဲ့ေ၀ သိတန္သေလာက္ သိၿပီးၿပီ။ ဆိုမွျဖင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ေဒါသပြားလွ်က္ ျပႆနာႀကီးထြားလာေစေသာ အေျပာမ်ိဳးကို ျမလဲ့ေ၀ ေရွာင္တတ္လာသည္။ တစ္စံုတစ္ခုေသာအေၾကာင္းကိစၥအေပၚ တစ္ဖက္လူက ေမတၱာမထားႏိုင္စြာ အကုသိုလ္စိတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုလာၿပီဆိုလွ်င္ တစ္ဖက္ ေမတၱာအရင္းခံစိတ္ျဖင့္ ကုသိုလ္စိတ္ေမြးလ်က္ သည္းခံျခင္းကသာ အထိေရာက္ဆံုး တံု႕ျပန္မႈျဖစ္လိမ့္မည္။ လိုရင္းသည္ ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔၊ အကုသိုလ္ျဖစ္ေစဖို႔မဟုတ္။
“ ရွင္က သဒၶါတရားေတာ္ေတာ္နည္းတဲ့လူပဲ ” ဟူေသာ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ျမလဲ့ေ၀ႏႈတ္က ဘယ္တုန္းကမွ ထုတ္ေဖာ္မဟဖူးခဲ့။ ကိုေအာင္ျမတ္က နာမည္ႀကီး လူခ်မ္းသာသူေဌးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ အစစအရာရာ ခက္ခဲက်ပ္တည္းေနေသာ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေငြရွာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ သို႔ေပမဲ့ ကိုေအာင္ျမတ္က ေရသန္႔ေသာက္ရမွာပင္ ေငြအပိုကုန္သည္ဟု သတ္မွတ္ခ်င္သူမ်ိဳး။ စည္းစနစ္ႀကီးလြန္းသလို ေဒါသလည္း မေသးလွသည့္ ကိုေအာင္ျမတ္က ျမလဲ့ေ၀၏ သဒၶါစရိုက္အေပၚ အသံုးအျဖဳန္းႀကီးသည္ဟုပင္ မွတ္ခ်က္ျပဳခ်င္သူမ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။ စင္စစ္ ျမလဲ့ေ၀ဆိုသည့္ မိန္းမက ကိုယ္၀တ္ဖို႔ထက္ သူတစ္ပါးကိုေပးဖို႔သာ စိတ္၀င္စားတတ္သူ။
ျမလဲ့ေ၀က သူမသာ မနက္စာ ထမင္းအငတ္ခံခ်င္ခံမည္။ သံဃာေတာ္ေတြျဖင့္ ဆြမ္းဟင္းမလစ္ဟင္းေစရ။ ဒီအလုပ္ကို ျမလဲ့ေ၀မိဘေတြ အိမ္မွာေနစဥ္ကလည္း လုပ္ခဲ့။ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းတက္စဥ္ကပင္ မျပတ္ခဲ့။ ျမလဲ့ေ၀ မိဘမ်ားႏွင့္ အတူေနစဥ္က အရုဏ္ဆြမ္းပင္ ခ်က္ေလာင္းခဲ့သည္။ အရုဏ္ဆြမ္းခ်က္ဖို႔ကို ျမလဲ့ေ၀တို႔ မိသားစု၀င္မ်ားအားလံုး တက္ညီလက္ညီ ရွိခဲ့ၾကသည္။
မနက္မိုးမလင္းခင္ အရုဏ္တက္ဆြမ္းေလာင္းလွဴရသည့္ ခံစားမႈက ခုျပန္ေတြးမိလွ်င္ပင္ ခုေတြးသည့္အခ်ိန္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရေသး၏။ ျမလဲ့ေ၀ ကိုေအာင္ျမတ္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကာလမ်ားမွာ အရုဏ္ဆြမ္းႏွင့္ ေ၀းခဲ့ရ၏။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ အိမ္ေထာင္က်လ်က္ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ဆိုေတာ့ တစ္လမွာ တစ္ရက္ေလာက္သာ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ကုသိုလ္ယူႏိုင္ခဲ့၏။ ျမလဲ့ေ၀ အလုပ္ကထြက္ၿပီးမွ နီးစပ္သမွ် သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းဖိတ္လ်က္ ဘာသာေရးကုသို္လ္ေရး ပို၍အေလးေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ျမလဲ့ေ၀တိုိ႔ မိဘမ်ားဇာတိေျမမွာ အေျခခ်ႏိုင္ၿပီမို႔ ဆြမ္းကြမ္းကိစၥ စိတ္ေအးလက္ေအး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ
ျဖစ္၏။
××××××××××××××××××××××××
(၃)
ကိုေအာင္ျမတ္က အလုပ္ေလာဘႀကီးသည့္အတြက္ ျမလဲ့ေ၀ႏွင့္ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ လိုက္ဖက္မညီသူ ျဖစ္ေလသည္။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ ဖခင္ဘ၀မွ သံုးေယာက္ဖခင္ဘ၀ ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုေအာင္ျမတ္ ေလာဘေတြက ပိုလို႔ပင္ ေခါင္းေထာင္ထလာ၏။ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ သမီးေလးအတြက္ ခ်စ္ဇနီးအတြက္ဆိုသည့္ ငါပိုင္ေသာ အတၱေတြႏွင့္ ကိုေအာင္ျမတ္ အသက္ေလးဆယ္မျပည့္ခင္ ဆံပင္ေတြ ျဖဴလာခဲ့သည္။ ကိုေအာင္ျမတ္ အသက္ငါးဆယ္နီးသည့္အရြယ္မွာေတာ့ ျမလဲ့ေ၀ပင္ ဆံပင္နက္ေဆးဆိုးေပးလို႔ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ ကိုေအာင္ျမတ္ တစ္ေခါင္းလံုး ေဖြးေဖြးလႈပ္ခဲ့ေလၿပီ။
သားသမီးေတြက “ အေဖက ဆံပင္ဆိုးေဆးေလးနဲ႔မွ ၾကည့္ေကာင္းတာ၊ ဆိုးေဆးေတြပ်က္ေအာင္ ၾကာၾကာမေနပါနဲ႔ ” ဟု ဆိုၾကသျဖင့္ သူ႔ခမ်ာလည္း ဆိုးေဆးမပ်က္ေအာင္ မၾကာမၾကာ ဆိုးရရွာေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ထိ ျမလဲ့ေ၀က ဆံပင္မျဖဴခဲ့။ စင္စစ္ ကိုေအာင္ျမတ္က ျမလဲ့ေ၀ထက္ (၅) လေက်ာ္သာ အသက္ႀကီးသူ၊ ေျပာရလွ်င္ သက္တူရြယ္တူ။ ျမလဲ့ေ၀က ရွိသည့္အသက္ထက္ အရြယ္က ႏုပ်ိဳလြန္းေနေတာ့ ကိုေအာင္ျမတ္က မေက်မခ်မ္းျဖစ္ျပန္ေသး၏။ “ မင္းက အေမလုပ္ေနၿပီး ကိုယ့္ကေလးအတြက္မပူဘဲ အလကားမတ္တင္း ႀကီးေတာ္ႏြားအငွားေက်ာင္းခ်င္ေနလို႔ မင္းကို ႏုသေလး ပ်ိဳသေလး ေျမွာက္ပင့္ေျပာေနတာေတြ အဟုတ္ထင္မေနနဲ႔။ အသက္ကို လိမ္လို႔မရပါဘူး ” ဟု ကိုယ့္မိန္းမကိုယ္ပင္ ျပႆနာရွာခ်င္ေသး၏။
ျမလဲ့ေ၀က မိခင္ပီသစြာ သား၊ သမီးေတြအေပၚ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေပမဲ့ ငါ့သား ငါ့သမီးဆိုေသာ အတၱႀကီးျဖင့္ အူတုန္သဲလိႈက္ အျဖစ္သည္းျပေနသည့္ အေမမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ့။ ျမလဲ့ေ၀ မိဘေတြကလည္း ျမလဲ့ေ၀ကို အတၱအစိုင္အခဲႀကီးသက္သက္မျဖစ္ေအာင္ သြန္သင္ခဲ့ၾကသည္ပဲ။
ကိုေအာင္ျမတ္ကေတာ့ သားသမီး အတၱေတြျဖင့္ ေခါင္းခဲေလးလံေနေသာ ဘ၀ထဲမွာပင္ အသားက်ေနခဲ့သည္။ သား၊ သမီးေတြ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးအတြက္ သိန္းရာခ်ီအကုန္ခံဖို႔ ၀န္မေလးေသာ ကိုေအာင္ျမတ္သည္ ျမလဲ့ေ၀၀န္းက်င္က ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည့္ ကေလးေတြအတြက္ ဗလာစာအုပ္ေလးတစ္ဒါဇင္ေလာက္ အလွဴခံသည္ဆိုလွ်င္ပင္ အင္း-အဲ လုပ္္တတ္သူမ်ိဳးျဖစ္၏။ ဒီေတာ့ ျမလဲ့ေ၀က တတ္စြမ္းသမွ် သိသမွ် တတ္သမွ်ေလးျဖင့္ တရားခ်သူလုပ္ရေလသည္။
“ အစ္ကိုရယ္ ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သံသရာႀကီးက လည္ေနတာမွ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာမဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ခုဘ၀ ကိုယ့္သားသမီးဆိုတာေတြက အရင္ဘ၀က ကိုယ့္မိခင္၊ ကိုယ့္ေမာင္ႏွမ၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ သံသရာဘ၀အဆက္ဆက္မွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသူ မရွိဘူးမဟုတ္လား။ ခုဘ၀ ကိုယ္နဲ႔ ေသြးသားမေတာ္စပ္လည္း သူတို႔က ေနာင္ဘ၀ ဘ၀ေတြမွာ ေတာ္စပ္ခ်င္ ေတာ္စပ္လာမွာပဲ။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ် ကိုယ္နဲ႔ နီးစပ္သမွ် ပတ္၀န္းက်င္ကို အက်ိဳးျပဳေပးတာ ကုသိုလ္အလုပ္ပါ အစ္ကိုရယ္
မျပည့္တဲ့အိုးကို ျဖည့္ေပးရတာက သူလည္း အက်ိဳးရွိ ကို္ယ္လည္းအက်ိဳးမ်ားတဲ့အလုပ္ပါ အစ္ကို။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ျမလဲ့တို႔ရဲ႕ စည္းစိမ္ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ ေပးကမ္းတာမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ တခဏအလွဴေလးက သူတို႔ခမ်ာအတြက္ တစ္ဘ၀လံုး ေကာင္းသြားေစေအာင္ အက်ိဳးမ်ားလွတာပါ။ ျမလဲ့တို႔ သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ ထားႏိုင္တယ္။ လုိေလေသးမရွိ ပံ့ပိုးေပးထားတယ္။ ဒီၾကားထဲက ကိုယ့္သား၊ သမီးမဟုတ္ေပမယ့္လည္း ျမလဲ့တို႔နဲ႔ နီးစပ္သမွ် ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ကေလးေတြကို ပညာသင္စရိတ္ ေထာက္ပံ့ေပးလိုက္လို႔ ျမလဲ့တို႔မိသားစုမွာ ဘာတစ္ခုမွ ထူးၿပီး ဆံုးရံႈးသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေစတနာေမတၱာသန္႔သန္႔နဲ႔ ေပးသမွ်ဟာ ျပန္ရတာခ်ည္းပါပဲ အစ္ကို ”
ျမလဲ့ေ၀က ကိုေအာင္ျမတ္စိတ္ထဲ မစၦရိယစိတ္ေတြ မျဖစ္ေပၚရေလေအာင္ ေလေျပတိုးရင္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနသည့္ လမ္းမွ မေသြဖယ္မိေစဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရ၏။ တကယ္ေတာ့ ျမလဲ့ေ၀က ကိုယ့္မိသားစုကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးရင္း ပရဟိတ အလုပ္ေတြထဲ သက္၀င္လႈပ္ရွားခ်င္ေနသူ။ ကိုေအာင္ျမတ္ကေတာ့ျဖင့္ မိသားစုသီးသန္႔ဘ၀ကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္လ်က္ အတၱမ်ားျဖင့္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနခ်င္သူ။ သို႔ေပမယ့္ စရိုက္ခ်င္းမတူညီသည့္ မိမိတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀သည္ပင္ ကံအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္ဟု ျမလဲ့ေ၀ ေျဖသိမ့္လာႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ။
ဘာသာတရားကို သက္၀င္ယံုၾကည္လြန္းသူမို႔ အင္မတန္သဒၶါတရားအားေကာင္းသည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရသည့္အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကိုယ္ႏွင့္စရိုက္မညီ ခံယူခ်က္မတူသည့္ ကိုေအာင္ျမတ္ႏွင့္မွ ဖူးစာဆံုခဲ့ရသည္ဆိုေတာ့။ ဒါက ျမလဲ့ေ၀ျပဳခဲ့ဖူးသည့္ အေၾကာင္းကံမဟုတ္လွ်င္ ကိုေအာင္ျမတ္ျပဳခဲ့ဖူးသည့္ အေၾကာင္းကံေၾကာင့္ေပပဲေပါ့။
ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ ျမလဲ့ေ၀၏ သဒၶါစရိုက္က သား၊ သမီး သံုးေယာက္စလံုးမွာ ပါလာခဲ့သည္မို႔ ျမလဲ့ေ၀ ေက်နပ္မဆံုး ျဖစ္ရပါသည္။ သား၊ သမီးေတြ ငယ္ငယ္ကပင္ “ အေမက် လက္ဖြာၿပီး အေဖက ဘာလို႔ဒီေလာက္ ကပ္ေစးနဲေနရတာလဲ ” ဟု ေမးခဲ့ဖူးေတာ့ “ ကေလးတို႔အေဖက အေမ့အေၾကာင္းကို သိတယ္ေလ၊ အေမက ေနရာတကာ လွဴခ်င္တန္းခ်င္ေနေတာ့ ေတာ္ၾကာ သားတို႔ သမီးတို႔ကိုပါ လွဴပစ္လိုက္မွာစိုးလို႔ ထိန္းသိမ္းေနတာပါကြယ္။ သားတို႔သမီးတို႔ အေဖရွာေဖြေပးေနလို႔ အေမက ခုလို လွဴႏိုင္ေနတာေပါ့ ” ဟု ဖခင္အေပၚ အျမင္မေစာင္းရေအာင္ ေျဖသိမ့္ရွင္းလင္းရေသး၏။ ျမလဲ့ေ၀ အလွဴအတန္းတစ္ခုခု ျပဳမည္ဆိုတိုင္း ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုေအာင္ျမတ္ႏွင့္ အေခ်အတင္ျဖစ္ေလ့ရွိတာကို သား၊ သမီးေတြလည္း သိခဲ့ၾကသည္ပဲ။ ကိုေအာင္ျမတ္က ျမလဲ့ေ၀ အလွဴလုပ္မည္ဆိုလွ်င္ အလုပ္ရႈပ္သည္ လူရႈပ္သည္၊ ကိစၥပိုသည္ဟု ထင္လ်က္ အပ်က္ဖက္က ေတြးေသာေၾကာင့္ ျပႆနာတက္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ကိုေအာင္ျမတ္က ေနရာတိုင္းမွာ အလိုမက်ျဖစ္တတ္သူျဖစ္၏။ ဆြမ္းေလာင္းသည့္ကိစၥကအစ ဂ်ီးမ်ားတတ္သူ ျဖစ္၏။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကို ခြဲျခားခ်င္သူ ျဖစ္၏။ ျမလဲ့ေ၀က သံဃာဆိုလွ်င္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္၊ ေတာထြက္ ငယ္ျဖဴ ပုဂၢိဳလ္မေရြး အလ်ဥ္းသင့္သလို ဆြမ္း၊ ကြမ္း၊ ၀တၳဳ၊ သကၤန္း တတ္စြမ္းသမွ် လွဴဒါန္းခဲ့သည္ခ်ည္း။ ကိုေအာင္ျမတ္ကမူ “ မင္းဟာ ခၽြတ္တီးခၽြတ္ေတာက္ကြာ၊ လွဴခ်င္တယ္ဆိုလည္း ေထရ္ႀကီး၀ါႀကီး ဘုန္းႀကီးေလးဘာေလးမွ လွဴပါေတာ့လား ” ဟူေသာ အေျပာမ်ိဳးျဖင့္ သဒၶါပ်က္ေအာင္ လုပ္တတ္၏။
ျမလဲ့ေ၀ကေတာ့ (၇) ႏွစ္ (၈) ႏွစ္ အရြယ္ ကိုရင္ေလးျဖစ္ေသာ္လည္း အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကို အရင့္အမာသံဃာတစ္ပါးႏွယ္ သေဘာထား ရည္မွန္းခဲ့သည္သာ။ (၇) ႏွစ္အရြယ္ႏွင့္ ရဟႏၱာျဖစ္ခဲ့ေသာ အရွင္တိႆမေထရ္ျမတ္ပင္ ရွိခဲ့ဖူးသည္ပဲ။ သံဃာမွန္လွ်င္ ျမလဲ့ေ၀က ၾကည္ညိဳၿပီးျဖစ္၏။ ကိုယ့္သားႏွစ္ေယာက္ (၇) ရက္ေလာက္ သကၤန္းစည္းဖို႔ပင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ သိမ္းသြင္းခဲ့ရတာမို႔ မူလတန္းအရြယ္ ကိုရင္ေလးေတြျဖစ္လွ်င္လည္း စာတတ္ေပတတ္ တကယ့္သံဃာေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာမွန္ျဖင့္ လိုအပ္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္မိ၏။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အရွည္တည္တံ့ခိုင္မာဖို႔ဆိုသည္က အေျခခံေကာင္းရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ပို၍အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္လား။
ကိုရင္ေလးကို အလွဴျပဳသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကိုသိုလ္နည္းမည္ ယူဆကာ ဆြမ္းမေလာင္း၊ သကၤန္းမကပ္လွ်င္ ကိုရင္ေလးလည္း လူ၀တ္လဲလိုက္ဖို႔သာ ရွိသည္ပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမလဲ့ေ၀ကျဖင့္ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္ေနၾကသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းေလာင္းလွဴခြင့္ၾကံဳတိုင္း တကယ့္ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ႀကီးေတြအလား ရည္မွန္းမိလ်က္ သဒၶါတရားထက္သန္စြာ ဆြမ္းေလာင္းလွဴမိသည္သာ။
တကယ္ဆိုေတာ့ အလွဴျပဳျခင္းသည္ ေစတနာအရင္းခံေသာ ဒါနသာျဖစ္၏။ အလွဴမျပဳမီ ပုဗၺေစတနာက ေရွ႕သြားျပဳေပးရၿပီး လွဴဒါန္းမႈ မုဥၥေစတနာလွဴဒါန္းၿပီးေနာက္ အပရေစတနာတို႔ကလည္း အေရးႀကီးေသာေနရာမွ ပါ၀င္ေနသည္မဟုတ္လား။ မလွဴမီက ပုဗၺေစတနာပ်က္လွ်င္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ အက်ိဳးေပး ခ်ိဳ႕ယြင္းတတ္ပံု၊ အပရေစတနာပ်က္လွ်င္ အိုမင္းေသာအခါ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ျဖစ္ရပံု၊ မုဥၥေစတနာ ပ်က္ကြက္ပါမူ အဂၤါခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းျဖစ္တတ္ပံုတို႔ကို ဇာတ္ေတာ္ နိပါတ္ေတာ္မ်ားတြင္ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပထားၿပီး ျဖစ္သလို ျမလဲ့ေ၀ကလည္း သားသမီးမ်ားကို ရွင္းျပထားခဲ့တာေၾကာင့္ ကေလးမ်ားအားလံုး ကံကိုယံုၾကည္လ်က္ ေစတနာသဒၶါတရား အားေကာင္းသူေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္ေလ။
××××××××××××××××××××××××
(၄)
ျမလဲ့ေ၀ႏွင့္ ကိုေအာင္ျမတ္ အိမ္ေထာင္သက္ သံုးဆယ္ျပည့္ခါနီးအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သား၊ သမီးေတြက တစ္နယ္စီျခားလ်က္ အလုပ္အကိုင္ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ မိဘအိမ္မွာ အလွဴအတန္းထူးထူးျခားျခား ျပဳမွာသာ သားသမီးေတြ ပါ၀င္ေစခ်င္လြန္း၍ မိသားစုစံုေအာင္ မရမက ေခၚယူရေလ၏။ သားႀကီးက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္ခြင့္ရၿပီး အလုပ္ပင္လုပ္ေနခဲ့တာ ႏွစ္အတန္ငယ္ၾကာခဲ့ၿပီမို႔ မိသားစုစံုညီဖို႔ကိစၥက အလွဴႀကီးေပးရမွာထက္ပင္ ခက္ခဲေသာအေျခအေန ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီေလ။ ကိုေအာင္ျမတ္ႏွင့္ ျမလဲ့ေ၀ဆိုသည့္ မိဘႏွစ္ပါးက သားသမီးေတြ ပညာထြန္းေပါက္ေအာင္ ျပဳစုႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သားသမီးသံုးေယာက္စလံုး မိဘအနား မေနႏိုင္ၾကတာကျဖင့္ ကံတရားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
သားသမီးေတြဘ၀ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ဖို႔သာ ျမင္ခ်င္ခဲ့ေသာ မိဘဆႏၵေၾကာင့္ မိဘနားေနလ်က္ ရသင့္သည့္ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ျမင့္မားေသာလူ႔အဆင့္အတန္းေတြ ဆံုးရံႈးရမွာကိုလည္း ျမလဲ့ေ၀တို႔ မလိုလားခဲ့။
သားႀကီးက စင္ကာပူမွာ အေျခက်လာေတာ့ ညီမေလးကို လာေစခ်င္ပါသည္ဆိုေသာအခါလည္း သမီးေလးေရွ႕ေရးအတြက္ သမီးသြားခ်င္သြားပါဟု ခြင့္ျပဳခဲ့ရသည္ေလ။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးမို႔ ကိုေအာင္ျမတ္ေရာ ျမလဲ့ေ၀ပါ သမီးကို မ်က္စိေအာက္မွာသာ ရွိေစခ်င္ခဲ့တာ ရင္ထဲကဆႏၵအမွန္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ခ်စ္သမီးငယ္က မေရာက္ဖူးသည့္ခရီးမို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္ ခဏ အေတာင္ပံျဖန္႔ ပ်ံသန္းခ်င္ပါေသးသည္ဆိုေတာ့ သမီးအနာဂတ္ကို သမီးဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သားငယ္ကေတာ့ ရန္ကုန္ေျမကို မခြာႏိုင္သူမို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာပင္ အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိေလ၏။ မၾကာခင္မွာ သားငယ္က အလုပ္ခြင္မွ မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ေပေတာ့မည္။
ေျပာရလွ်င္ေတာ့ သားသမီးေတြအတြက္ ျမလဲ့ေ၀ႏွင့္ ကိုေအာင္ျမတ္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာရွိခဲ့ရသည္။ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ခဲ့ရသည္။ သားသမီးအက်ိဳးကို ခံစားခဲ့ရၿပီဟုသာ ဆိုရမည္။ သားႀကီးဆိုလွ်င္ အလွဴအတန္းရက္ေရာေသာ မိခင္စိတ္တိုင္းက် လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္ေအာင္ လစဥ္ကန္ေတာ့ေနသည့္ ေငြပမာဏမွာ ကိုေအာင္ျမတ္ပင္ ႏွစ္စဥ္မေပးႏိုင္ေသာ ပမာဏျဖစ္၏။ ျမလဲ့ေ၀က အားနာလြန္း၍ သားေရွ႕ေရးအတြက္ သားစုထားပါဟု တားသည့္ၾကားကပင္ သားက လူပ်ိဳႀကီးလုပ္မွာဟုဆိုလ်က္ ေပးၿမဲေပးဆဲ။ ျမလဲ့ေ၀ႏွင့္ ကိုေအာင္ျမတ္အပါးမွာျဖင့္ သားသမီးေတြ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ၾက။ မိဘေတြႏွင့္ သံုးေလးရက္ေလာက္ အတူေနဖို႔ကိုပင္ သူတို႔ခမ်ာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳတင္စီစဥ္ၿပီးမွ အေရာက္လာၾကရတာ။
ခုပဲၾကည့္ ကိုေအာင္ျမတ္ႏွင့္ ျမလဲ့ေ၀တို႔ မဂၤလာႏွစ္ (၃၀)ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အေနႏွင့္ သာသနပါလ ေန႔စဥ္အာရံုဆြမ္းေလာင္းအသင္းႀကီးမွ တာ၀န္ယူ၍ ဆြမ္းေလာင္းမည့္အလွဴပြဲႀကီးသို႔ သားသမီးသံုးေယာက္စလံုးကို လာေစခ်င္လြန္း၍ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ကတည္းက ႀကိဳတင္မွာၾကားခဲ့ရတာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အသက္ႀကီးလာလို႔ေပလားမသိ။ ျမလဲ့ေ၀၏ အလွဴေတာ္ႀကီးအတြက္ ကိုေအာင္ျမတ္ မည္သို႔မွ ျပႆနာမရွာေတာ့၊ ေစာဒက မတက္ေတာ့။
အလွဴသို႔ သားသမီးသံုးေယာက္စလံုး အေရာက္လာ၍ ပါ၀င္ေလာင္းလွဴၾကမည္ဆိုသျဖင့္ ကိုေအာင္ျမတ္ မ်က္ႏွာတျပံဳးျပံဳးျဖစ္ေနေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုေအာင္ျမတ္ေဒါသေတြ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလ်ာ့ပါးေမွးမွိန္လာခဲ့တာ အခ်ိန္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ခါတိုင္းလို ျမလဲ့ေ၀တစ္ေယာက္ အာေပါက္ေလာက္ေအာင္ တရားခ်ေနစရာမလိုေတာ့။ ျမလဲ့ေ၀ႏွင့္အတူ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ အနီးကပ္ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ကိုေအာင္ျမတ္မွာ ဇနီးသည္၏ ေကာင္းျမတ္ေသာစိတ္ဓာတ္ေလးေတြ ခိုေအာင္းလာခဲ့ၿပီ။ ကံ၊ ကံ၏ အက်ိဳးတရားဆိုသည္ကို ကိုေအာင္ျမတ္ မဟုတ္ေတာ့သည့္ ဦးေအာင္ျမတ္က သက္၀င္ယံုၾကည္လာခဲ့ၿပီ။
သားသမီးေတြအေပၚ လိုေလေသးမရွိ ပံ့ပိုးျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ေသာ ကိုေအာင္ျမတ္အေပၚ သားသမီးေတြက ျပန္ေကာင္းၾကသည္မွန္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ျမလဲ့ေ၀တို႔ႏွစ္ဦးအေပၚ လက္ေတြ႕ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတာက ကိုေအာင္ျမတ္ပင္ အမ်ိဳးမစပ္တတ္ေသာ တူမ၀မ္းကြဲလင္မယားျဖစ္၏။ ထိုကေလးမေလး ငယ္စဥ္ကပင္ ျမလဲ့ေ၀က ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အလယ္တန္းအဆင့္ ပညာပင္ ဆက္မသင္ၾကားႏိုင္ေတာ့ေသာ ကေလးမေလးကို ျမလဲ့ေ၀က ဘြဲ႕ရေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳမည္ဆိုေသာအခါလည္း မိခင္တစ္ေယာက္ပမာ ရပ္တည္၍ မဂၤလာပြဲျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ့သည္။ ထိုမိန္းကေလးသည္ပင္ ယခုအခ်ိန္၌ ျမလဲ့ေ၀ႏွင့္ ကိုေအာင္ျမတ္အေပၚ မိဘရင္းသဖြယ္ လိုေလေသးမရွိ ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ျပဳစုေနသူ ျဖစ္ေနေလသည္။
စင္စစ္ေတာ့ ကိုေအာင္ျမတ္ႏွင့္ ျမလဲ့ေ၀တို႔ မဂၤလာႏွစ္သံုးဆယ္ခရီး တစ္ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ့ေသာ ျမလဲ့ေ၀၏ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအလံုးစံုကို ကိုေအာင္ျမတ္မသိခဲ့။ ျမလဲ့ေ၀ဆိုသည့္ ဇနီးသည္သည္ ကိုယ့္အမ်ိဳးသူ႔အမ်ိဳး မခြဲျခားဘဲ လူတကာအေပၚ ေကာင္းႏိုင္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာေတာ့ ကိုေအာင္ျမတ္ သိခဲ့ပါသည္။ ျမလဲ့ေ၀၏ အသက္ေျခာက္ဆယ္နီးနီး ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ျပဳခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈတို႔သည္ ငါ့အတြက္ရယ္ဟု မရွိဖူးခဲ့။ သူတစ္ပါးေကာင္းက်ိဳးတို႔ကိုသာ ေမွ်ာ္မွန္းလ်က္ ေစတနာမွန္ထားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ္ကေတာ့ ေပးလိုက္ရတာ၊ ကုန္လိုက္ရတာဆိုသည့္ တြန္႔တိုမႈမ်ိဳးလည္း တစ္ရံတစ္ဆစ္မွ် မျဖစ္ေပၚဖူးခဲ့။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျမလဲ့ေ၀တစ္ေယာက္ အိုဇာတာေကာင္းဖို႔သာ ရွိေလသည္ မဟုတ္လား။ ကိုေအာင္ျမတ္ကပင္ “ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီး ၾကံစုပ္ေနရတဲ့လူပါကြာ၊ ျမလဲ့ေက်းဇူးေတြ ကိုယ့္ဆီမွာ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္ ” ဟုပင္ ဆိုခဲ့ေလၿပီေရာ။
××××××××××××××××××××××××
(၅)
ဦးေအာင္ျမတ္ႏွင့္ ေဒၚျမလဲ့ေ၀တို႔ မိသားစု၏ ကုသိုလ္ျဖစ္ဆြမ္းေလာင္းအလွဴသို႔ အေ၀းေျမမွာေရာက္ေနၾကေသာ သားသမီး(၃)ေယာက္လံုး ေရာက္ရွိလာၾကၿပီျဖစ္သည္။ ျမလဲ့ေ၀တို႔ ၿမိဳ႕၏ ဂုဏ္ေဆာင္ သာသနပါလ ေန႔စဥ္အရုဏ္ဆြမ္းေလာင္းအသင္းႀကီး၏ ၂၅ ႏွစ္ေျမာက္ ေငြရတုအခ်ိန္အခါလည္း တိုက္ဆိုင္ေနတာေၾကာင့္ ေဒၚျမလဲ့ေ၀တို႔ မိသားစု၏ ဆြမ္းေလာင္းအလွဴပြဲကား ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္စရာေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းေနေတာ့၏။
မနက္အရုဏ္တက္အခ်ိန္၌ မိသားတစ္စုလံုး သံဃာေတာ္မ်ားကို တစ္ပါးခ်င္းစီ ဆြမ္းေလာင္းလွဴရသည့္ ပီတိကား မည္သည့္ရုပ္၀တၳဳပိုင္ဆိုင္မႈမ်ိဳးႏွင့္မွ မတူ။ ရုပ္၀တၳဳမ်ား အဘယ္မွ် အဖိုးတန္ဆန္းသစ္ေနသည္ျဖစ္ေစ မိမိလက္၀ယ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရၿပီး ေခတၱခဏ အခ်ိန္ေလာက္သာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ရစၿမဲ။ ၿပီးေတာ့လည္း ကုန္ဆံုးႏိုင္သည္မရွိေသာ လိုခ်င္ေလာဘမ်ားေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း ေမာလို႔သာေနရသည္က ဘ၀၏အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ။ ခုလို မနက္အရုဏ္ဆြမ္းေလာင္းရသည့္ ခံစားမႈကေတာ့ အဖိုးတန္ရုပ္၀တၳဳအသစ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ရရွိမႈႏွင့္ မ်ားစြာကြာျခားလွ၏။
ဦးေအာင္ျမတ္ႏွင့္ ေဒၚျမလဲ့ေ၀တို႔မွာ သာသနပါလ ေန႔စဥ္အရုဏ္ဆြမ္းေလာင္းအသင္းႀကီး၏ ထာ၀ရဆြမ္းပေဒသာပင္ အလွဴရွင္မ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ရွိ သံဃာေတာ္အပါး ကိုးရာေက်ာ္ကို တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ေလာင္းလွဴခြင့္ရၾက၏။
ယခုအခါ မဂၤလာႏွစ္သံုးဆယ္ျပည့္အလွဴအျဖစ္ အရုဏ္ဆြမ္းအလွဴႀကီးကို သီးသန္႔လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ဦးေအာင္ျမတ္ တစ္ဦးတည္း၏ စိတ္ႏွင့္ကား ဤမွ် အဖိုးအနဂၢထိုက္တန္ေသာ အလွဴမ်ိဳးလုပ္ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ေဒၚျမလဲ့ေ၀၏ အားေပးပံ့ပိုးျဖည့္ဆည္းမႈတို႔ေၾကာင့္သာ ဦးေအာင္ျမတ္တစ္ေယာက္ ဘာသာေရးႏွင့္ႏြယ္ေသာ အလုပ္မ်ားကို အာရံု၀င္စားကာ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ တတိယအရြယ္မွာ ဒီအလုပ္ေတြကသာ ကိုယ့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာမႈေပးႏိုင္တာေနာ္။ ကိုယ့္ေနာက္ပါမဲ့အလုပ္ေတြကို သိလ်က္နဲ႔ လုပ္ဖို႔၀န္ေလးေနခဲ့မိတာ ကိုယ့္အျပစ္ေတြပါပဲ ျမလဲ့ရယ္။ ေနာင္ဘ၀ေကာင္းဖို႔ဆိုတာထက္ ခုလုပ္ရင္လုပ္သေလာက္ အက်ိဳးဟာ ဒီဘ၀မွာတင္ သိသိသာသာေပးေနတာမို႔ ကိုယ္ေတာ့ ျမလဲ့နဲ့အတူ သာသနာ့အက်ိဳး၊ ေလာကအက်ိဳးကိုေဆာင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ေစတနာထားၿပီး လုပ္ပါေတာ့မယ္ကြာ။ ကိုယ့္အတြက္ ျမလဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မပ်က္ေစရေတာ့ဘူးလို႔ ကတိေပးပါတယ္။ အဲဒါ ဒီေန႔ ျမလဲ့နဲ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ သံုးဆယ္ျပည့္ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ပဲေနာ္ ”
ဦးေအာင္ျမတ္က ၾကည္ႏူးမဆံုး ပီတိဖံုးေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေဒၚျမလဲ့ေ၀အနားကပ္၍ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းဖိုိ႔ တန္းစီေစာင့္ရင္း မိဘႏွစ္ပါးကို ေက်နပ္စြာျပံဳးၾကည့္ေနသည့္ သားသမီးေတြလည္း ကုသုိလ္ဓာတ္ေတြ ကူးစက္လွ်က္။ ဒီအမိ ဒီအဖကို ခုလို လက္တြဲတူညီ ျပံဳးပီတိေတြေ၀စည္လို႔ ေတြ႕ခြင့္ရဖို႔ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြက အႏွစ္ သံုးဆယ္ပင္ တိုင္ခဲ့ေလၿပီတဲ့။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမလဲ့ေ၀အတြက္ေတာ့ လေတြ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကာေညာင္းခဲ့ေပမဲ့ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ ေရႊလက္ၿမဲၿမဲ တြဲရမဲ့ အေဖာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ကို အမွန္တကယ္ ပိုင္ဆိုင္ရတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း မုခ်မေသြေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီပဲ မဟုတ္ပါလား။
ေမတၱာျဖင့္
ယုဒါ
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕ သာသနပါလ ေန႔စဥ္အရုဏ္ဆြမ္းေလာင္းအသင္းႀကီး ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ ေငြရတုမဂၢဇင္း