ဗုဒၶဘာသာအယူအဆအရေပါ့ေလ။ ၿပိတၱာဘံုသားေတြဆိုတာ သီးျခားေနရာ႒ာနေတြမွာ တည္ေနတာမဟုတ္ပဲ လူေတြေနထိုင္ရာေဒသ အနီးတစ္ဝိုက္မွာပဲ ေနထိုင္ရွင္သန္ၾကတာပါပဲ။ အမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔ဟာသူတို႔ အစားအဝတ္ မျပည့္စံုတတ္ၾကလို႔ လူေတြရဲ႕ေပးကမ္းစြန္႔ပစ္ထားတာေတြကို မွီခိုေနရတယ္ေပါ့။ သဘာဝအားျဖင့္ အစြမ္းျပႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြရွိသလို ဘာအစြမ္းအစမွမရွိပဲ အေတာ္နံုခ်ာတဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြလည္းရွိတယ္ေလ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူဘဝထက္နိမ့္က်တဲ့အေျခအေနမွာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနရတဲ့ ဘဝေတြမွာ။ ပင္ကိုယ္ ဘဝေပး အေျခအေနအားျဖင့္ ေဒါသလြန္ကဲတတ္တဲ့ အုပ္စုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတြရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈနဲ႔ အကူအညီကို ငံ့လင့္ေနတတ္တဲ့ သနားစရာ ဘဝေတြပါ။
ေနထိုင္ရာေတြထဲမွာ သစ္ပင္ေတြဟာ သူတို႔အတြက္ သဘာဝက ေပးထားတဲ့ အိမ္ေတြပါပဲ။ သိပ္ေဝးလြန္းတဲ့ ေတာထဲက သစ္ပင္မ်ိဳးစံုကေန ၿမိဳ႔ေပၚကသစ္ပင္ေတြအဆံုး ေနရာအႏွံ႔မွာ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ အ႐ြယ္အစားေတြဟာလည္း မ်ိဳးစံုးရွိတတ္ၾကလို႔ ျမက္ပင္ေလးတစ္ပင္မွာေတာင္ မိသားစုအလိုက္မွီတြယ္ ရွင္သန္ေနတာမ်ိဳးရွိသလို ကုကၠိဳယ္ပင္ႀကီး ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လံုးမွာ တစ္ေပြတည္း ေနတဲ့ အႀကီးစားေတြလည္းရွိတာပါပဲ။ သူ႔နယ္ကိုယ့္နယ္ ေတြလည္း သူတို႔ဟာသူတို႔ သတ္မွတ္ေနထိုင္ေနတတ္ၾကပါတယ္။
သံသရာနဲခ်ီေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္အနီးအနားရွိတာေတြ တိုက္ဆိုင္လို႔ႀကံဳရတာေတြဟာ အနီးအေဝးဘဝေတြမွာ ေတာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ့္အမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲေလ။ ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ရင္ ေၾကာက္စရာ မုန္းစရာမွ မဟုတ္တာ။ မတူကြဲျပားတဲ့သဘာဝေတြကို နားလည္ေပးၿပီး သူတို႔ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့စိတ္နဲ႔ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ႏိုင္ရင္ အျပန္အလွန္ေမတၱာဓါတ္ေတြ ကူးစက္ေနႏိုင္ရင္ ဘာျပသနာမွ မရွိႏိုင္ပါဘူး။
သစ္ပင္ေတြမွာ အိမ္အျဖစ္ မွီခိုေနၾကရတဲ့အခါ ေနတာၾကာလာရင္ စြမ္းလန္းတြယ္ၿငိတတ္တာ သဘာဝပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္ကိုယ့္အိမ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အလြယ္တကူနဲ႔ တစ္ျခားေျပာင္းဖို႔ မလြယ္လွပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေနတာၾကာေနတဲ့အခါ ပိုျဖစ္တတ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စရိုက္အရကို စြဲလမ္းကပ္ၿငိတတ္တာလည္းရွိတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြခုတ္မယ္လွဲမယ္ဆို ေဒသအလိုက္ ျပဳအပ္တဲ့ ရိုးရာအေလ့အထေလးေတြ လုပ္တာလည္း မမွားဘူးေပါ့။ မလႊဲသာလို႔ ခုတ္ရတဲ့အခါ အျခားကို ေက်ေက်နပ္နပ္ေျပာင္းသြားႏိုင္ေအာင္ ေျဖာင္းဖ်တာ လုပ္သင့္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အမိန္႔ကိုသံုးပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ ေပးႏိုင္ရင္ ေကာင္းတာေပါ့။
ဒီေနရာမွာ အခန္႔မသင့္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ခုတ္ၿပီးလွဲၿပီးမွကို ေျပာင္းမသြားပဲ ပါလာတတ္တာ ရွိမယ္ေပါ့။ ဥပမာ ခုသုဝဏၰမွာျဖစ္တဲ့ သစ္သားဗီဒိုလိုမ်ိဳးေပါ့။ ျဖစ္တတ္တာပါ။ ခုကိစၥေပၚ မွတ္ခ်က္ေတာ့ မေပးတတ္ဘူး။ မူလသစ္ပင္မဟုတ္ေတာ့ပဲ လုပ္ထားၿပီးသား ပရိေဘာဂအသံုးအေဆာင္လိုအိမ္လိုတစ္ခုခုမွာ စြဲလမ္းစိတ္နဲ႔ သြားတြယ္တာမ်ိဳးကိုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ရွိခ်င္လည္း ရွိမွာေပါ့။ ဒါေတာ့ ကိုယ္လည္း မမွီဘူးရယ္။
အေတြ႔အႀကံဳ
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ကိုယ္အရင္၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္ေနခဲ့တဲ့ အိမ္မွာ ကိုယ့္အတြက္ ေပးထားတဲ့ ဗီဒိုအေၾကာင္းေလး ေျပာခ်င္တယ္။ သစ္သား ဗီဒိုအေဟာင္းေလးပါ။ သိပ္လည္းမႀကီးပါဘူး။ အိမ္ရွင္ေျပာျပတာေတာ့ သူ႔အသိတစ္ေယာက္က အလကားေပးခဲ့တာတဲ့။ သူကေျပာတယ္ ဒီဗီဒိုက အနံ႔တစ္မ်ိဳးထြက္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေဆးေဆး၊ ေဆးဖ်န္းဖ်န္းမရဘူးတဲ့။ သံုးၾကည့္ပါ။ အဆင္မေျပရင္ေျပာ။ ငါေတာ့ အနံ႔မႀကိဳက္လို႔တဲ့။ကိစၥမရွိပါဘူး ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေျပာၿပီး ကိုယ္ကေတာ့ သံုးလိုက္တာပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဒီအနံ႔ဟာ ဘာအေႏွာင့္အယွက္မွမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကိုယ္လည္း မေတာင္းဆိုပါပဲ ေျပာလာတယ္။ ငါမင္းအတြက္ ဝယ္လိုက္တာဆိုၿပီး ႀကိတ္သား ဗီဒိုႀကီးေရာက္လာပါေလေရာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအေဟာင္းဒို႔မလိုေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေျမေအာက္စတိုထဲထည့္ရေအာင္ အစိတ္အပိုင္းေတြ ျဖဳတ္တယ္ေပါ့။ ကိုယ္လည္းသူနဲ႔အတူေပါ့။ သိပ္မၾကာဘူး သူ႔လက္ကို သံစူးသြားပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႔ မင္းေနပါ။ ငါပဲလုပ္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး အၿပီးသတ္လိုက္တယ္ေပါ့။ စတိုခန္းထဲ ထည့္သိမ္းခဲ့ၿပီး တစ္ခန္းရပ္သြားတယ္။ ဒီရက္ပိုင္း အိမ္ေျပာင္းရေတာ့ အိမ္သစ္မွာ မရွိလို႔ ဝယ္ရဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က သူ႔ကို ညစာလိုက္ေက်ြးၿပီးအျပန္မွာ အဲဒီဗီဒိုအေဟာင္းျပန္ေရာင္းမလား ေမးလိုက္တယ္။ မင္းလိုခ်င္ရင္ အလကားေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအနံ႔ႀကီးထြက္ေနလို႔ မသံုးေစခ်င္ဘူးတဲ့။ ေစ်းသက္သာတဲ့ဆိုင္မွာ ဝယ္မယ္ဆို သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးမတဲ့။
အင္း
၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္ ပစ္ထားခံေနရတဲ့ အနံ႕ျပင္းျပင္း ဗီဒိုေလးကိုလည္း သနားတယ္။ ဟိုလူ ေနာက္တစ္ခါ တစ္ခုခု စူးခံရမွာလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒါ ဘာလုပ္သင့္လဲ စဥ္းစားေနတယ္။
