တစ်ခါတလေ ဘဝဆိုတာ ပင်လယ်ပြင်မှာ ရည်ရွယ်ချက်မရှိဘဲ မျောနေတဲ့ လှေတစ်စင်းလိုပဲ။ လှိုင်းလုံးတွေက တိုက်ခတ်၊ မုန်တိုင်းတွေက ဝဲနေပေမယ့် ဘယ်ဆိပ်ကမ်းကို ရောက်မလဲဆိုတာ မသိနိုင်တော့ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ မျှော်လင့်ချက်လေးတွေဟာလည်း တဖြည်းဖြည်း မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
တစ်ချိန်က ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ မီးတောက်လို တောက်ပခဲ့တဲ့ အိပ်မက်တွေ၊ ယုံကြည်မှုတွေဟာ အခုတော့ ပြာမှုန်တွေလို လွင့်မျောနေပြီ။ ညအမှောင်ထဲမှာ လမ်းပျောက်နေတဲ့ ခရီးသည်တစ်ယောက်လို ရှေ့ဆက်မယ့်လမ်းကိုလည်း မမြင်နိုင်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် လုံးဝ အရှုံးမပေးသေးပါဘူး။
ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ မျှော်လင့်ချက်လေးတွေကို ပြန်ရှာဖို့ ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း ရုန်းကန်နေရတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အားလုံးဟာ ဒီလိုအခက်အခဲတွေကို တစ်နည်းမဟုတ် တစ်နည်း ကြုံတွေ့ကြရတယ်။ ဒါကြောင့် ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ မျှော်လင့်ချက်လေးတွေကို ရှာဖွေရင်းနဲ့ အတူတူ ခရီးဆက်ကြရအောင်။ ဒီခရီးမှာ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး အားပေး၊ မျှဝေရင်းနဲ့ အလင်းရောင်လေးတွေ ပြန်တွေ့နိုင်မှာပါ။
ဘယ်လောက်ပဲ ပင်ပန်းပါစေ၊ ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်ပျက်အားငယ်ရပါစေ၊ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဒီလိုအခက်အခဲတွေက ကျွန်တော်တို့ကို ပိုပြီးတော့ သန်မာတဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်အောင် ပုံဖော်ပေးလိမ့်မယ်လို့ ယုံကြည်ထားပါတယ်။
ကျွန်တော့်လိုပဲ မျှော်လင့်ချက်တွေ ပျောက်ဆုံးနေတဲ့သူတွေအတွက် ကျွန်တော် ရေးထားတဲ့ ဒီစာက စိတ်ခွန်အားဖြစ်စေလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အိပ်မက်တွေ၊ ရည်မှန်းချက်တွေကို အသက်ပြန်သွင်းပြီး အနာဂတ်အတွက် လက်တွဲပြီး လျှောက်လှမ်းကြရအောင်။
"အမှောင်ဆုံးအချိန်မှာပဲ ကြယ်တွေဟာ အတောက်ပဆုံးဖြစ်တယ်" ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အခက်အခဲတွေကြားထဲကနေ မျှော်လင့်ချက်အသစ်တွေကို ပြန်လည်မွေးဖွားပေးနိုင်ပါတယ်။