Mówi się, że Bóg nie gra w kości
Osobiście uważam, że jeśli Stwórca istnieje, to ma obsesje na punkcie losowości.
Oczywiście, ktoś może stwierdzić, że nie dostrzegam boskiego planu, że przecież czeka nas życie wieczne, w którym z nawiązką odbijemy sobie udręki życia doczesnego. Być może, nie chce twardo polemizować z takimi postulatami, za mały jestem na to.
Wiem, że nie wiem
Nawet jeśli po śmierci czeka mnie cokolwiek, co da się odczuwać w jakiś, niepojęty dla mnie sposób, to na chwilę obecną mój wgląd w boski plan jest zerowy. Jeśli zamysł istnieje, to ja nie mam prawa go dostrzec, mam zakaz, brak dostępu, nazwijcie to jak chcecie. Nie widzę i już.
To teraz pojawia się pytanie, czy źle robię zakładając, że planu nie ma?
Wiecie, ostatecznie chodzi tu przecież o nasze życie. Jeśli w tym królestwie u władzy jest indeterminizm, to mamy bilet w jedną stronę i wysiadamy na stacji Pustka.
Na razie pociąg jedzie, więc zastanówmy się czy warto w ogóle do niego wsiadać.
Dwie ręce, dwie nogi, no podobny jakiś
Od dawna towarzyszy mi takie przeświadczenie, że człowiekowi najbliżej do drugiego człowieka. Nie do krzesła, nie do pieniędzy, czy przygodnego seksu bez zobowiązań, ale do człowieka jako istoty świadomej, czującej i responsywnej.
Skłonny jestem stwierdzić, że o ile w naszych umysłach nie gości jakaś anomalia, to dążymy do bycia wśród ludzi, wśród równych sobie.
Weźmy nawet tych korporacyjnych hegemonów, którzy bez mrugnięcia okiem robią z ludzi niewolników po to tylko, żeby ci przybliżyli ich do realizacji zwyrodniałych fantazji. Ten gatunek pasożyta też potrzebuje atencji, lustra reakcji, w którym może się przejrzeć i chełpić swoją władzą oraz zasięgiem wpływów. Patrz, ja mam tylu niewolników, którzy na mnie pracują i to tylko po to, żeby mogli mnie później podziwiać za rezultaty własnej pracy.
Nawet oni potrzebują innych ludzi, żeby zaistnieć poza granicami własnej percepcji.
Ja potrzebuję ludzi i Ty potrzebujesz ludzi.
Tu pojawia się problem, bo w głowie ciągle brzęczą mi te kości.
Kiedy rodzi się człowiek, kości zostały rzucone
Antynatalizm – stanowisko filozoficzne przypisujące negatywną wartość narodzinom. Antynataliści argumentują, że ludzie powinni zrezygnować z prokreacji, ponieważ jest ona niemoralna. Różne etyczne podstawy mogą prowadzić do tego wniosku.
Kiedy po raz pierwszy przeczytałem o antynatalizmie, wcale nie uznałem, że to jakieś obrzydliwe wynaturzenie, które zrodziło się w głowie szaleńca. Wręcz przeciwnie, skłonny jestem stwierdzić, że koncepcja antynatalizmu zrodziła się z miłości do drugiego człowieka.
Z życia wzięte
Zastanówmy się nad przykładem patologicznej rodziny alkoholików, w trudnej sytuacji finansowej, bez edukacji, bez autorytetu i bez przyszłości.
Pewnego dnia, ta słodka parka postanawia pobawić się w rodziców. Postanawia oczywiście po fakcie, bo przecież tego nie planowali i przypadkiem po dziewięciu miesiącach urodziło się dziecko.
Zastanówmy się teraz nad szeregiem prawdopodobieństw.
Jaka jest szansa na to, że potomek przyjdzie na świat z upośledzeniem, chorobą genetyczną, zaburzeniami anatomicznymi, czy Bóg wie(!) czym innym?
Zdroworozsądkowo zakładam, że nie chciałbym być jego bucikach. A to przecież dopiero preludium, bo przecież później mamy dorastanie, różne środowiska wpływów, edukację, status materialny, zakładanie rodziny i takie tam przyziemne rzeczy, które nie mają znaczenia w kontekście wieczności - ja dalej jadę tym pociągiem, więc dla mnie mają.
Podany przykład podsumuję w ten sposób, że choć zwykle nie param się magią, to akurat opisanemu dziecku świetlanej przyszłości nie wróżę.
Oczywiście, jest szansa, że obrotny skubaniec wyjdzie na ludzi, może to będą akurat te geny, albo trafi na nauczyciela od matematyki z powołaniem, to jest możliwe.
Możliwym jest również wygranie nagrody głównej w lotto - proponuję zatem przerwę, udajmy się do najbliższej kolektury i zainwestujmy 2.50 zł w lepszą przyszłość.
Wiem, zobrazowałem to jaskrawo, bo lubię, bo tak widać lepiej.
Odrobina kontrastu?
Powyższy przykład nie wyczerpuje problemu, ponieważ rodzina wcale nie musi być patologiczna. Weźmy dla odmiany parę inteligentów, którzy z utęsknieniem wyczekują dziecka. Ci to tylko czekają, żeby zapewnić potomstwu dobry start, przekazać bogate doświadczenie oraz dać możliwość swobodnego rozwoju, a nade wszystko umożliwić podejmowanie przemyślanych wyborów. Są autorytety, są książki i metafory. Jest progres.
Niestety, również w tym przypadku zachodzą różne prawdopodobieństwa. A to, że rak, że dzieciaka pobiją, że się załamie psychiczne, bo depresja, że na wojnę pójdzie i mu się nie wróci. Rzeczy się dzieją.
Piszę o tym wszystkim, bo chciałbym być ojcem, ale nie wiem, czy mógłbym to zrobić swojemu dziecku.
W przyszłości spróbuję poszukać rozwiązania dla zarysowanego tu problemu.
Zamierzasz grać partyjkę czy oddajesz walkowerem?
Odniosę się do Twojego pytania w kolejnych wpisach, na razie cieszmy się odrobiną suspensu :).
Bardzo mi się podoba Twój post... taka ludzka "przypadłość" - wątpić, szukać, uprawomocniać swoje istnienie lub je deprecjonować... Osobiście, po przejściu wielu z tych etapów, osiadłam (mam nadzieję na dłużej) na wygodnej mieliźnie zaufania. Zaufania, że owszem, jest coś większego i mądrzejszego ode mnie (nazywam to Bazą :)) i nawet jeśli ja nie do końca widzę sens czy cel tego co dzieje się wokół, to widocznie jestem na to za krótka :) A tak na serio - rozumiem Twoje rozterki dotyczące własnego potomstwa, w moich oczach dowodzi to Twojej niezwykłej odpowiedzialności.
Podobnie jak Ty "przeszedłem etapy".
Według mnie @dotsconnecting jest na etapie intelektualnych łamigłówek i porządkowania obrazu świata.
Jak to powiedziałaś. Kiedyś sam utworzy sobie intelektualną "bazę" istnienia.
Widzę, to samo co u siebie już ... dawno temu. Za duży procentowy udział intelektu w działaniu.
Czasami trzeba dopuścić do głosu to co nieuświadomione i "poza".
:)
I to napisał facet, który zastanawia się nad tym, czy ktoś postawił mu obiad, za który sam zapłacił :).
Dzieciak w środku nie umiera nigdy :)
Podobne jak Ty dywagacje, snułem przed pierwszym potomkiem.
Potem, jeżeli wsiądziesz do pociągu, masz zgoła inne problemy.
Czy mały przetrwa noc z wysoką gorączką.
Czy to nie czas kończyć z pampersami.
Dlaczego pozytywka w nocniczku już nie gra..
Dlaczego nie wymawia pewnych głosek.
Jak szybko nauczy się jeździć na rowerku.
Czy odnajdzie się w szkole.
Czy wróci bezpiecznie do domu nocą.
Co osiągnie w życiu.
Czy będzie w szczęśliwy.
I czy komórka nie przyrośnie przypadkiem do dłoni...
I czy przypadkiem nie dałeś początku nowemu gatunkowi Homo komurensis-fejsbukus.
Prawda etapu :)
Ja bym (wstępnie) powiedział, że warto zaryzykować.
Opcja Wielka Pusta jest zawsze w zanadrzu tak czy inaczej, można dość łatwo wysiąść z tego pociągu przypadków, jeśli kości upadną naprawdę źle. (Potrzebna byłaby tylko jakaś osłona przed różnymi kultami Życia, które potrafią człowieka w każdym stanie utrzymywać w po Tej Stronie, do ostatniego jęku z bólu....). Chyba...
Dobrej jakości polszczyzna jak na takie tematy. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz pogadamy.
Bardzo trafna uwaga. Z jednej strony przywiodła mi na myśl stwierdzenie, że życie to jedyny sposób, żeby choć na chwilę wyrwać się z Wielkiej Pustki, z drugiej przypomniała o nieustającej możliwości powrotu do niej. Z tą ostatnią kwestią jest jednak problem, który sam po części zauważyłeś pisząc o kultach Życia. Mianowicie, istnieją pewne mechanizmy, które powstrzymują nas przed autodestrukcją, tu dla przykładu odwołam się chociażby do nadziei i dostrzegania możliwości nawet, w wydawałoby się straconych przypadkach. Życie zresztą pokazuje, że czasem warto dać się temu ponieść.
Miałem przyjemność przeczytania kilku z Twoich wpisów i w związku z tym doceniam.
Z pewnością. Na razie wstrzymuje się z komentowaniem Twoich postów, ponieważ chce poświęcić im więcej czasu, żeby mieć szerszą perspektywę.
Ale szykuję się do tego.
Tym komentarzem kończę aktywność na Steemit w 2017 roku i idę pić :).
here i can't understand your language
I will translate it for you, maybe today or tomorrow :)
Try out this riddle of mine:
https://steemit.com/contest/@dotsconnecting/riddle-the-first-to-find-the-solution-wins-0-001-steem
Congratulations @dotsconnecting! You have completed some achievement on Steemit and have been rewarded with new badge(s) :
Click on any badge to view your own Board of Honor on SteemitBoard.
For more information about SteemitBoard, click here
If you no longer want to receive notifications, reply to this comment with the word
STOP