Ostatni miesiąc obfituje w wiele pracy i różnorakich zajęć. Miałam zamiar opublikować przygotowany wcześniej tekst o stanie polskiej edukacji A.D. 2023, jednak pokonał mnie brak czasu na korektę i dopracowanie go bez wylewania niepotrzebnych frustracji. Do edukacji wrócę, jako, że niedługo tez zaczynam praktyki w szkole podstawowej, więc będę mieć więcej świeższych informacji.
Swego czasu pisałam tutaj o tym, jak konie ratują mi zdrowie psychiczne i wolałabym jednak wrócić do tego.
Po ogromnie ciężkich ośmiu miesiącach (praca na obozach, operacja, rekonwalescencja, niepotrzebny zapiernicz na studiach, miesięczna walka z grypą), staram się zacząć balansować to wszystko. Dodatkowo doszła mi praca na pół etatu, z której jestem całkiem zadowolona (uczę dzieci rysunku). Jeszcze ogarniam projekty z mojej grupy artystycznej Mosaic.
Na brak zajęć nie narzekam, jedynie przekłada się to na wymierny brak czasu.
Wypalenie spotkało mnie gdzieś około listopada, a z którym walczyłam aż do połowy lutego. Jednak zrozumiałam, że jest to raczej walka z wiatrakami i coś trzeba odpuścić. Poziom frustracji, który dopadał mnie na uczelni był naprawdę ogromny i tak naprawdę o włos dzieliło mnie rzucenie tego - ale o absurdach szkolnictwa wyższego jeszcze będzie.
Zaczęły się u mnie cykliczne problemy ze snem i z jedzeniem, więc powiedziałam - basta!
Do jazdy konnej wróciłam w styczniu po miesiącu przechorowania grypy. Od lutego postanowiłam, że przynajmniej trzy razy w miesiącu muszę być w niedzielę w stajni, im więcej, tym lepiej.
Nauka słuchania potrzeb konia, a także cierpliwości, poznawania jego charakteru, zasad panujących w stadzie (kto nie właził w błoto po kolana na padokach, ten nie wie co to życie), a także podnoszenie umiejętności jeździeckich, dodały mi ogrom spokoju i nauczyły mnie ustalenia priorytetów.
Zeszły piątek spędziłam na treningu z ziemi i krótkiej lekcji dosiadowej, poprowadzonej przez moją przyjaciółkę.
Dosiad to tak naprawdę jedna z najważniejszych rzeczy w jeździectwie, ponieważ, musimy nauczyć się naszego ruchu i równowagi z ruchem konia, a dzięki temu używanie bata jest zdecydowanie mniej potrzebne. Odkąd zmieniłam instruktora, jestem ogromnie zadowolona i czuję się zdecydowanie pewniej w siodle. Przed tym jednak, wygalopowałyśmy przez jakiś czas Rudą, najpierw z wypinaczami, a potem dwa kółka bez. To dla mojego i jej bezpieczeństwa, ponieważ jest jeszcze sporo nieogarnięta i Ola, która ją dzierżawi, wkłada w jej ułożenie ogrom pracy. Jednak Rudzia była dla mnie całkiem łaskawa, oprócz momentów przy czyszczeniu, kiedy to szczurzyła się i próbowała mnie kilka razy dziabnąć.
W piątek obserwowałam także lekcję prowadzoną przez mojego byłego instruktora. Zwróciłam uwagę na ogrom zaniedbań, które pojawiły się w jej trakcie, szczególnie w stosunku do zwierząt - na koniu-profesorze Brokacie, jeździł żołnierz. Brokat jest cudownym nauczycielem, który wspaniale reaguje na jeźdźca. Wystarczy mu przyłożyć łydkę i ustawić się do prawidłowej postawy, Brokat sam ruszy, zagalopuje i naprawdę, jeśli chodzi o jazdę na nim, to jest takim cudownym miękkim masełkiem, które jedynie wybija w kłusie. Ów żołnierz niestety uwiesił się na wodzy, a do ruchu używał kopania go z pięty (nie miał nawet butów jeździeckich, jedynie te twarde taktyki). Naprawdę byłam jak porażona jego zachowaniem, niestety instruktor kompletnie to olał, zamiast dać dobre wskazówki, a przede wszystkim wyczulić go, na to jak traktować zwierzę.
Moja jazda na Brokacie wypadła w niedzielny poranek - kiedy to wsiadłam na niego i naprawdę czułam rozwój swoich umiejętności i tego, jak on również, ze spokojem, przyjmuje wszystkie moje błędy. Sprzeklinałam jedynie siodło, najlepiej jeździ mi się w szkółkowych fairplayach z większą amortyzacją, bo zawsze jak schodzę, to moje plecy umierają trochę.
I love horses 🫶🏻
Yay! 🤗
Your content has been boosted with Ecency Points, by @zimnaherbata.
Use Ecency daily to boost your growth on platform!
Support Ecency
Vote for new Proposal
Delegate HP and earn more