☆ ဤအရွင္သည္ မိမိနားလည္သလို မိမိကိုယ္ကို မိမိ ျပန္၍ ဆံုးမေနမိသည္။
● ေလာကကို စိတ္နာရမယ္။
● ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ ကယ္တင္ရမယ္။
● လူဟာ မိမိကိုယ္ကုိ ေကာင္းေအာင္လည္း ျပဳတတ္တယ္။ ဆိုးေအာင္
လည္း ျပဳတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းမႈေတြထဲမွာ နစ္သြားၾကတဲ့သူက
မ်ားတယ္။ အဲဒီလို လူေတြထဲမွာ ငါမပါရဘူး။
☆ “စိတ္ကို ပိုင္ေအာင္ ႏွိပ္ကြပ္ဆံုးမႏုိင္ဖို႔ လိုတယ္။ စိတ္ဆုိတာ ေတာေမ်ာက္
လိုပဲ။ အၿငိမ္မေနဘူး။ ဟိုခုန္ ဒီကူးအျမဲလုပ္ေနတတ္တာ။ အဲဒီစိတ္ကို သတိ
ေလးကပ္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ေပးရမယ္။ သတိလြတ္တာနဲ႔ ကိေလသာျခံဳထဲ ၀င္ခ်င္
တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က “စိေတၱနနိယေတာ ေလာေကာ” ေလာ
ကမွာ စိတ္သာလွ်င္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ “စိတၱဒ႑ံ သုခါ၀ဟံ” စိတ္
ကို ဆံုးမ၍ရသူသည္ ခ်မ္းသာသည္တဲ့။ ေရွးေရွး အရိယာ သူေတာ္စင္ေတြ
ဟာ စိတ္ကို ျပဳျပင္ဆံုးမႏိုင္ၾကလို႔ ရဟႏၲာအထိ ျဖစ္ၾက ေရာက္ၾကရတယ္”
စိတ္ကိုဆံုးမ၊ ခ်မ္းသာရ
စိတ္တစ္လံုးထိန္း၊ အားလံုးၿငိမ္း
စိတ္တစ္လံုးပိုင္၊ မေသႏိုင္
စိတ္ကုိျပဳျပင္၊ နိဗၺာန္၀င္ တဲ့။ ဤအတိုင္း ဘုရားရွင္က ေဟာၾကားခဲ့သည္။
☆ တရားႏွလံုး ကိန္းသြား၍ပဲလား မသိ။ ဤအရွင္သည္ တစ္ေန႔ထက္တစ္
ေန႔ မွတ္အား ပိုေကာင္းလာ၏။ အခ်ိန္တိုး၍ တိုး၍လည္း မွတ္ေနမိသည္။ မွတ္အားေကာင္းသေလာက္ ခ်မ္းသာမႈကိုလည္း တိုး၍တိုး၍ ခံစားေနရ
သည္။
☆ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြက ခဏသာေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္သြားသည္။ သဒၶါတရားက
အားေကာင္းေန၍လားမသိ၊ ၿငိမ္းၿပီးခ်မ္းသာေနသည္။ စာေပအေတြ႔အၾကံဳ မ
ရွိ၍ မည္သို႔ျဖစ္မွန္း မသိခဲ့။ ေနာက္မွ သိရသည္မွာ သမာဓိအား ေကာင္းၿပီး
ခ်မ္းသာမႈကို ခံစားေနရျခင္း ျဖစ္သည္။
☆ ဤအရွင္ တရားမွတ္ေကာင္းေနလွ်င္ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ အပင္ေပၚက
မည္းမည္း အေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ ေလ်ာဆင္းလာၿပီး ဤအရွင္၏ ေက်ာ
ကုန္းေပၚျပဳတ္က်လာသည္။ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ်မရွိ၊ ဆက္ထိုင္သည့္
အခါ ၾကက္သီးေမြးညင္းထၿပီး တရားမွတ္မရေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ညေန
ဘက္တြင္ ဆရာေတာ္ကို ဤအေၾကာင္း ေလွ်ာက္မိသည္။
☆ ဆရာေတာ္က ထူးထူးေထြေထြ မိန္႔ၾကားျခင္းမရွိ-
☆ “မင္း တရားမထိုင္နဲ႔၊ ပုတီးစိပ္၊ တရားထိုင္ရင္ ရူးတတ္တယ္” ဟူ၍သာ မိန္႔
ၾကားသည္။ ေနာက္ေန႔ အေမ ဆြမ္းလာပို႔သည့္အခါ ဆရာေတာ္က အေမ့ကို
ေျပာျပေနသည္။
☆ “ဟဲ့- ညီမ၊ မင္းသားက တရားထိုင္ေနတယ္။ မေန႔က ဟိုသေျပပင္ႀကီး
ေအာက္မွာ သြားထိုင္ေတာ့ မည္းမည္းအေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ သူ႔ေက်ာ
ေပၚခုန္ခ်သတဲ့။ လန္႔ၿပီး ငါ့ဆီလာတယ္။ ငါကေတာ့ တရားမထိုင္နဲ႔၊ ရူးလိမ့္
မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ နင့္သားက တဇြတ္ကန္း၊ ေျပာလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊
တရား အားထုတ္ဖို႔ပဲ ေျပာေနတယ္။ အားယားေနရင္ တရားခ်ည္း ထိုင္ေန
တာပဲ၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ဖို႔ေတာင္ စိတ္ကူးမရွိဘူး”
☆ ဆရာေတာ့္ စကားေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ အေမက ဤအရွင္နား ကပ္ၿပီး-
☆ “ဦးပဥၥင္း၊ တရားထိုင္တယ္ဆိုတာ အရမ္းလုပ္လို႔ မရဘူးလို႔ ေျပာသံၾကား
ဘူးတယ္။ ဆရာသမားနဲ႔ စနစ္တက် သင္ယူျပီးမွ ထိုင္ရတယ္တဲ့၊ အဲသလို
မဟုတ္ရင္ ရူးတတ္တယ္တဲ့” ဟူ၍ေျပာသည္။
☆ “ဦးပဥၨင္း အသက္ငယ္ပါေသးတယ္။ ဘုန္းႀကီး၀တ္နဲ႔ ပ်င္းရင္ေျပာ၊ လူ
ထြက္မယ္ဆိုရင္ အေမ အက်ႌလံုခ်ည္ ပို႔ေပးလိုက္မယ္” ဟုလည္း ေျပာသည္။
☆ ဤအရွင္က-
☆ “လူထြက္ဖို႔ မရွိဘူး ဒကာမႀကီး၊ ဦးပဥၨင္းပိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဒကာမႀကီးတို႔ ထုခြဲေရာင္းစားပစ္ၾကပါ။ ဦးပဥၨင္းအတြက္ ဘာမွ မလိုဘူး။ ဘာကိုမွလည္း မလိုခ်င္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ရြာထဲက ေကာင္မေလးေတြ ကိုလည္း ေက်ာင္းကို
ခဏခဏ မလာခိုင္းနဲ႔၊ ဒကာမႀကီး ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္” ဟူ၍ ေျပာလိုက္သည္။
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
☆ ပရိယတၱိအလုပ္ စ၍လုပ္ ☆
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
☆ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ဤအရွင္သည္ ပရိယတၱိစာေပကို သင္ယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္
လိုက္သည္။ ပရိယတၱိ စာေပ အေျခခံရွိမွ ျဖစ္မည္။ ပရိယတၱိစာေပ အေျခခံ
ရွိမွ အက်င့္ပိုင္းဆိုင္ရာ၌ ပိုင္းျခားစိတ္ျဖာ နားလည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။
☆ ထို႔ေၾကာင့္ ပရိယတၱိစာေပ သင္ယူရန္အတြက္ ဤအရွင္သည္ ဦးပဥၨင္း
တစ္ပါးႏွင့္ ရန္ကုန္ကို လိုက္လာခဲ့သည္။ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ေ၀ဓေက်ာင္း
ကို ေရာက္ၿပီး ပရိယတၱိစာေပမ်ားကို အေျခခံမွစ၍ ေလ့လာခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္
ပဲ ေနရသည္။ အေမက လြမ္းသည္ဆိုၿပီး ျပန္ေခၚသျဖင့္ ရြာကို ျပန္ခဲ့ရသည္။
သည့္ေနာက္ေတာ့ ေက်ာက္ျဖဴ ျမိဳ႕၊ ယပ္လွဲပရိယတၱိစာသင္တုိက္မွာ ပရိယတၱိ
စာေပမ်ားကို ဆက္လက္သင္ၾကားခဲ့သည္။
☆ ေက်ာင္းပိတ္သည့္အခါ ရန္ကုန္မဟာစည္ရိပ္သာ၊ မိုးကုတ္ရိပ္သာတုိ႔ကို သြားၿပီး ေလ့လာသင္ယူသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပရိယတ္ဘက္ကလည္း မူလတန္း၊ အငယ္တန္း၊ အလတ္တန္း၊ အႀကီးတန္းစာေတြ ၿပီးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပရိ
ယတ္အလုပ္ကို ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့၊ လုပ္လည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့၊ က်န္းမာ
ေရးေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ နဂိုက ႏွလံုးက မေကာင္း၊ ယခု အစာအိမ္ ေရာဂါပါ
ရလာသည္။
☆ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဤအရွင္သည္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ခ်လိုက္
သည္။
☆ “သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းဆိုတာ ပရိယတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပဋိပတ္ တစ္ခုခု
လုပ္ရမယ္၊ ပရိယတ္ဆက္မလုပ္ႏိုင္မယ့္အတူတူ ပဋိပတ္ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
☆ ထိုသို႔ရွိစဥ္ ဖခင္ (ခမည္းေတာ္) ဆီက စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။
☆ သားရဟန္း-
တပည့္ေတာ္ စာေရးလိုက္တယ္။ မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပလို႔ မမွတ္ပါႏွင့္။
ေလာကီအာရံု ကာမဂုဏ္နယ္ကို စိတ္ျပန္မလည္ပါနဲ႔။ တပည့္ေတာ္ကဲ့သို႔
မယားကၽြန္၊ သားကၽြန္ ဘ၀မ်ိဳး မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ မူလက ဦးပဥၨင္းရည္ရြယ္ထား
သလို တရားအားထုတ္တဲ့ အလုပ္ကို စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ပါ။ တပည့္ေတာ္ ရဟန္းျပဳေပးရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။
ဦးစိန္ေအာင္(မအီ)
☆ ဖခင္ (ခမည္းေတာ္)၏ စာကိုဖတ္ရင္း ဤအရွင္သည္ မ်က္ရည္လည္ခဲ့ရ
သည္။ ထုိစာကေလးကို ဤအရွင္သည္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သိမ္းထားသည္။
လုပ္ကိုင္ရင္း စိတ္ဓါတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးလာသည့္အခါတိုင္း ထုိစာကို ဖတ္ၿပီး အားေမြးရသည္။ သဒၶါေတြ ျပန္တက္ေအာင္ ႏႈိးရသည္။
▬▬▬▬▬▬▬▬
☆ မခြဲႏိုင္ မခြါရက္ ☆
▬▬▬▬▬▬▬▬
☆ ဖခင္ (ခမည္းေတာ္)ဆီက စာရသည့္ေန႔က အိမ္ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့သည့္ ေန႔ကို
လည္း မွတ္ဉာဏ္ထဲ ျပန္ေပၚလာသည္။
☆ ရဟန္း ျပဳေတာ့မည္ဟု အေမ၊ အေဖတို႔၏ ေျခဖမိုးကို နဖူးႏွင့္ထိေအာင္ ကန္ေတာ့စဥ္က မ်က္ရည္က်ၾကရသည့္ အျဖစ္ကို ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ဤ
အရွင္သည္ အေမ့ရင္ခြင္မွာ နဖူးတင္ၿပီး ငိုခဲ့သည္။ ဤအရွင္ငိုေတာ့ အေမ
ကလည္း ငိုသည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဖက္ၿပီး ငိုၾကသည္မွာ ျမင္သူတိုင္း
မ်က္ရည္ က်ၾကသည္။
☆ ဤအရွင္သည္ ညီမေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း သိပ္ခ်စ္သည္။
☆ သူတို႔က အနားလာၿပီး “အစ္ကိုေလး၊ နင္ ဘုန္းႀကီးလုပ္ရင္ အိမ္ကို ျပန္
မလာေတာ့ ဘူးလား” ဟု ေမးၾကသည္။
☆ သူတို႔၏ အေမးကို ဤအရွင္ ျပန္ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္က
ထြက္မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းကိုသာ ခါျပလိုက္ရသည္။ ထုိအခါ ညီမေလး
ႏွစ္ေယာက္က ငိုၿပီး ဤအရွင္ကို ဖက္ကာ ငိုၾကသည္။
☆ ေနာက္ေတာ့လည္း ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚက ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အေနျဖင့္ ျမင္
လိုက္ပါသည္။ အေဖ၊ အေမ၊ ညီ၊ အစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမ စသည္တို႔သည္ ဤ
အရွင္၏ ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚက ဇာတ္လမ္းပါ။ သရုပ္ေဆာင္ အစိတ္အပိုင္း အနည္းစုမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ကံဇာတ္ညႊန္းဆရာ ဒါရိုက္တာက စီမံသလို ပါ၀င္ ကျပေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကံဇာတ္ဆရာႀကီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူႏွင့္
ေတြ႔ရမည္။ လြဲရမည္။ ကံဇာတ္ဆရာ အလိုအတိုင္း ေတြ႔ၾကရ၊ ဆံုၾကရ၊ ၿပီး
ေတာ့ လြဲၾကရ လုပ္ေနရျခင္း မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကီပညာရွိ
ႀကီးမ်ားက ကံသာအမိ၊ ကံသာအဖဟူ၍ ဆိုၾက ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
☆ ကံကပဲ မ်က္ရည္က်ေအာင္ လုပ္သည္။ လြမ္းေအာင္ ေဆြးေအာင္လည္း
လုပ္သည္။ ခ်စ္ေအာင္လည္း လုပ္သည္။ မုန္းေအာင္လည္း လုပ္သည္။ ထို
ကံဇာတ္ဆရာ အလိုအတိုင္း လိုက္လုပ္ေနရလွ်င္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္
ပုဒ္ ဆက္ေနေတာ့မည္။ နားရ၊ ရပ္ရမည္ မဟုတ္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ “ကံသာ
အမိ၊ ကံသာအဖအစား၊ ဉာဏ္သာအမိ၊ ဉာဏ္သာအဖ” ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရ
မည္။
☆ စာသင္ေနရာမွ ေတာထြက္ၿပီး တရားပဲက်င့္ေတာ့မည္ဟု ပရိယတၱိ စာသင္
ဆရာ ယပ္လွဲဆရာေတာ္ႀကီးကို သြားေရာက္ ေလွ်ာက္ထားသည့္
အခါ ဆရာ
ေတာ္ႀကီးက ခြင့္မျပဳ။
☆ ဤအရွင္ ေတာင္းပန္တိုင္း ဦးေခါင္းကိုသာ ယမ္းေနေတာ့သည္။
☆ ေလွ်ာက္လြန္းမက ေလွ်ာက္သည့္အခါ-
☆ “ေအး- မင္းသြားခ်င္ရင္ သြားေပါ့ကြာ။ မသြားခင္ ငါ့ကို အရင္သတ္သြား
ကြ” ဟူ၍ မိန္႔သည္။ ဆရာေတာ္၏ စကားေၾကာင့္ ဤမွ်လည္း တုန္လွဳပ္သြား
သည္။ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ နဂိုက စိတ္ဓါတ္
ေပ်ာ့ညံ့သူ ပီပီ မ်က္ရည္လည္း က်ခဲ့ရသည္။
☆ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေငြ ၂၀၀ က်ပ္ ထုတ္ေပးၿပီး-
☆ “ေဆးသြားကုၿပီး ျပန္လာခဲ့”ဟု မိန္႔သည္။
☆ ဤ အရွင္ကလည္း “အေၾကာင္း ညီညြတ္တဲ့အခါ ျပန္လာပါ့မယ္ ဘုရား”
ဟု ေလွ်ာက္ခဲ့လိုက္သည္။ ထိုေန႔က သကၤန္း သံုးထည္၊ သပိတ္တစ္လံုး ပိုက္
ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္ ကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနသည္။
¤ ေျမာက္ဦးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ¤
Hi. I am a volunteer bot for @resteembot that upvoted you.
Your post was chosen at random, as part of the advertisment campaign for @resteembot.
@resteembot is meant to help minnows get noticed by re-steeming their posts
Even better: If your reputation is lower than 28 re-steeming only costs 0.001 SBD!
If you want to learn more - read the introduction post of @resteembot.
If you want help spread the word - read the advertisment reqruiting post.