ကၽြန္မအမည္က မက္ဒီဆန္၊ အသက္က ၃၃၊ အိမ္ေထာင္မရွိ၊ ကေလးလည္းမရွိ။ ကၽြန္မမွာ မုဆိုးမ ေမေမ တစ္ေယာက္ပဲရွိသည္။ ေဖေဖက အီရတ္စစ္ေျမျပင္တြင္ ကၽြန္မအသက္ ၁၃ ႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက က်ဆံုးသြားၿပီဟု သိရသည္။ ကၽြန္မတြင္ ေဖေဖ့အေၾကာင္းေမးလွ်င္ “ေသၿပီ” ဟု ရင္နာစြာေျပာ႐ံုသာရွိသည္။
ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ေနသည္က အၿငိမ္းစားတပ္မေတာ္သားမ်ားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးရသည့္ ဌာနတြင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တြင္ ေဂဟာကို စစ္ျပန္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ သူက မိသားစုလည္းမရွိ၊ အယ္လ္ဇိုင္းမားေဝဒနာကိုပါ ခံစားေနရသူျဖစ္သည္။ အတိတ္ေမ့သလိုျဖစ္ေနသာ သူ႔ကို မိသားစုအေၾကာင္း လည္း ဘာမွ ေမး၍မရ။ သူ႔မွတ္ဉာဏ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။
ကၽြန္မက သူ႔အခန္းတံခါးကို ေခါက္လိုက္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေမးလိုက္သည္။
“ကၽြန္မ ဝင္လာရမလား”
သူက “ဝင္လာေလ” ဟု တိုးတိုးေလး ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ကၽြန္မက သူ႔ကို ၿပံဳးၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူက ကုတင္ေပၚတြင္ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ၿပံဳးရႊင္စြာျဖင့္
“မက္ဒီဆန္ … မက္ဒီဆန္ … မင္းကို ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုေလာက္ ေျပာျပခ်င္လို႔ … ေရွ႕တန္းမွာ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္စဥ္က အမွတ္ရတာေလးတစ္ခုပါ”
သူက ထူးဆန္းစြာ အမွတ္ရေနသည္ဆိုသျဖင့္ ကၽြန္မကလည္း သူ႔ကုတင္အစြန္းေလးတြင္ထိုင္ၿပီး သူေျပာ မည္ကို နားစြင့္ေနလိုက္သည္။
“အိုေက … ေျပာေလ … ကၽြန္မက ပံုျပင္ေတြ ဇာတ္လမ္းေတြ နားေထာင္ရတာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သိပ္ၿပီး ဝါသနာပါတာ”
“ငါ့အသက္ ၃၈ ႏွစ္ေလာက္က စစ္ထဲဝင္တယ္။ ဇနီးနဲ႔ သမီးေလးကို ထားခဲ့ၿပီး ေရွ႕တန္းထြက္ခဲ့ရတယ္။ အိမ္ကို ျပန္မလာရမွာ ေၾကာက္ေပမယ့္ သူတို႔ကို တစ္ေန႔ ျပန္ကိုလာမယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့တယ္။ အီရတ္စစ္ေျမျပင္ကို ေရာက္ေတာ့ ဗံုးရွင္းလင္းေရးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဗံုးနဲ႔ သတ္ေသသူေတြကို ကယ္ဆယ္ေရးေတြ လုပ္ေပးရ တယ္။ မွတ္မိေသးတယ္။ အသက္ ၆ ႏွစ္ ၇ ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုယ္မွာ ဝတ္ ထားတဲ့ အေသခံဗံုးကို ရွင္းလင္းေပးရင္းက ဗံုးေပါက္ၿပီး ေကာင္မေလးလည္း ေသသြားတယ္။ ငါလည္း ဘာမွ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ မွတ္ဉာဏ္ေတြ ခၽြတ္ယြင္းသြားခဲ့ရတယ္”
သူက ေခတၱနားလိုက္ၿပီးေနာက္ ဆက္ကာ
“ငါ … ငါ့မိသားစုေတြ ဘယ္သူေတြဆိုတာပါ ေမ့သြားတယ္။ ငါအသက္ေတာ့ ရွင္တယ္။ အတိတ္ကို ေမ့သြား တယ္။ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ ဘယ္သူေတြဆိုတာ မမွတ္မိတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေျဖရွာေနမိတယ္။ ငါ့ဘဝက ဒုကၡိတႀကီးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ငါဘယ္သူဆိုတာလည္း မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ မိသားစုကိုလည္း ဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း ဟိုေရာက္ သည္ေရာက္ ေနထိုင္ရာက ခုေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီေဂဟာကို ေရာက္လာေတာ့တာပဲ”
ကၽြန္မက သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူက မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းေနသည္။ ကၽြန္မက သူ႔ကို မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေပးလိုက္သည္။
“ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ငါ အတိတ္ကို ျပန္ၿပီး သတိရလိုက္တယ္။ အတိတ္က မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုကို ထင္ထင္ ရွားရွား ျပန္ၿပီး ျမင္လိုက္ရတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ျပန္ၿပီးျမင္ေယာင္ရင္းက အားလံုး ျပန္ၿပီး မွတ္မိလိုက္တယ္။ ဒီမွာ မက္ဒီဆန္ … ဒီစာအိပ္ေလး မင္းကို လက္ေဆာင္ေပးပါရေစ … ယူသြားပါလား။ စာအိပ္ထဲမွာ ငါ့ရဲ႕ အတိတ္ေတြရွိတယ္။ သူ႔ကို မင္းရွာေပးပါလား။ ရွာေတြ႔ရင္ … ငါဒီမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ေျပာျပေပးပါလား”
ကၽြန္မက သူကမ္းေပးသည့္ စာအိတ္ကို ယူၿပီး ျပန္လာသည္။ အခန္းထဲေရာက္မွ စာအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု။ ထိုဓာတ္ပံုထဲက အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္မႏွင့္ ခၽြတ္စြပ္။ ဓာတ္ပံုေနာက္တြင္ ေရးထားသည့္ စာက တိုတိုေလး
“အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ - ေဖေဖ”
စာအိတ္ထဲတြင္ စစ္သားမ်ားအတြက္ လည္ဆြဲနံပါတ္ျပားေလးတစ္ခုပါလာသည္။ ထိုနံပါတ္ျပားေပၚတြင္ ေရးထားသည့္ အမည္က ဂ်ရမီ ဝွစ္ေနးျဖစ္သည္။ ထိုနာမည္ကို ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အလို
ကၽြန္မက နားေနခန္းထဲမွ ဂ်ရမီအခန္းထဲကို အေျပးေလးသြားမိသည္။ သူ႔အခန္းတံခါးကို မေခါက္မိ။ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ဖြင့္ၿပီး အတြင္းကို အေျပးေလး ဝင္သြားမိသည္။
ကုတင္ေပၚတြင္ ဂ်ရမီက ၿငိမ္သက္ေနသည္။
ယခုေတာ့ သူသည္ ကၽြန္မႏွင့္ ေမေမ့ကို အမွန္တကယ္ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ၿပီ။