🌸🌸🌸 สวัสดีพี่ๆ และ เพื่อนๆ ที่น่ารักทุกคนค่ะ สำหรับไม่หายในวันนี้เรายังเขียนเรื่องชีวิตประจำวันของเรา ในส่วนของเรื่องราวที่เรากลับมาอยู่ในบ้านได้เป็นเดือนแล้ว หลังจากที่มหาวิทยาลัยที่โรงเรียนยังไม่เปิด ให้มีการเรียนการสอนทั้งในรูปแบบออนไลน์และแบบในคลาสเรียนปกติ แต่คาดว่าต้นเดือนหน้าน่าจะเปิดให้เรียนในรูปแบบออนไลน์เป็นวันแรก ตอนนี้ระบบและการเรียนต่างๆ มันสับสนวุ่นวายเปลี่ยนแปลงกันไปหมดไม่เหลือเค้าโครงเดิม จากพิษของโรคระบาดทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมด ประมาณไม่วันที่ 29 หรือ 30 เดือนนี้ เราก็จะต้องเดินทางกลับหอพักของเรา เพื่อไปเตรียมตัวเรียนในรูปแบบของการเรียนออนไลน์กับเพื่อนรูมเมทของเราต่อไป ตอนนี้เราจึงขอใช้เวลาอยู่กับครอบครัว พ่อแม่และน้องๆของเรา ให้คุ้มค่าและยาวนานที่สุด ก่อนที่จะต้องจากห่างกันไปอีกหลายเดือน เพราะเราคงไม่ได้กลับมาบ่อยๆ ในสถานการณ์ที่ยังคงมีโรคระบาด ถึงแม้จะลดน้อยลงแล้วก็ตาม แต่ยังไงก็ต้องระมัดระวังและดูแลตัวเองให้ดีที่สุดต่อไปค่ะ
🌸🌸🌸 ตอนแรกเราคิดตัดสินใจอยู่นาน ในเรื่องที่ว่าจะเอาภาพดอกไม้ขึ้นก่อนรูปภาพแรกขึ้นก่อนที่เป็นรูปภายในหมู่บ้านของเรา ซึ่งวันนี้เราทยอยใช้ภาพเก่าให้หมดไปก่อนค่ะ ด้วยเหตุผลที่ว่าแม่ขอให้ช่วยสอนน้องในการเรียนออไลน์ น้องชายคนเล็กของเราที่พึ่งเรียนอยู่ชั้นป 5 ปกติน้องสาวของเราจะเป็นคนสอนและเรียนออนไลน์ไปพร้อมกัน แต่มันจะทำให้ประสิทธิภาพในการเรียนลดลง แม่เราจึงขอร้องให้เราว่าอย่าเพิ่งเอาไปถ่ายภาพได้ไหมรอสอนน้องเรียนออนไลน์ให้จบก่อน เพื่อที่น้องสาวของเราจะได้ไม่ต้องเสียสมาธิ เราก็โอเคในการเรียนช่วงเช้า เราคอยนั่งประกบน้องชายซึ่งส่วนใหญ่ไอ้ตัวเล็กจะมีสมาธิไม่ค่อยนิ่งเท่าไหร่ อาจจะเพราะเขายังเด็กอยู่ด้วย หลังจากเรียนจบใช้เวลาประมาณ 11.10 น. เรามองไปข้างนอกแดดวันนี้ค่อนข้างแดดร้อน เราจึงตัดสินใจไม่ออกไปถ่ายภาพดอกไม้ข้างนอก เพราะในหัวสมองเราตอนนั้นคิดว่า เราไม่รู้จะไปทางไหนของหมู่บ้านแล้ว ต่อให้หมู่บ้านเราใหญ่แต่เราก็ไปทั่วไปหมดทั้งหมู่บ้าน นี้จึงเป็นอีกเหตุผลที่เราตัดสินใจใช้ภาพเก่าค่ะ
🌸🌸🌸 ส่วนหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว เราก็อยู่ช่วยสอนน้องเราต่อในช่วงบ่าย ตอนนี้ที่เราวางแผนไว้ คือน่าจะต้องปั่นจักรยานไปในช่วงเย็นแทน คือถ่ายภาพตอนเย็นแล้วเอามาใช้ในวันรุ่งขึ้นถัดไป เพราะช่วงนี้เราน่าจะต้องสอนน้องชายเราอีกยาวนานไปจนเรากลับ จริงๆแล้วน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว แฮร่ๆๆ เรานี่เป็นพี่สาวที่ไม่ได้เรียกอีกอย่างนึง ตั้งแต่กลับมาเรามัวแต่คิดจริงแต่สิ่งที่เราต้องทำ โดยลืมคิดที่จะต้องช่วยเหลือน้องน้อง จากเหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เราเริ่มรู้สึกละอายใจ ทั้งที่กลับบ้านมาตั้งนานแต่พี่จะคิดเองได้กับต้องให้แม่เราบอก เอาเถอะคิดได้เมื่อเช้ายังดีกว่าคิดไม่ได้เลยจริงไหมคะ อิอิ ขอแก้ตัวให้กับตัวเองนิดนึง วันนี้เราคงไม่มีอะไรจะเขียนแล้วค่ะ เนื้อหาของโพสต์ในวันนี้ของเราก็คงมีประมาณนี้ บ๊ายบาย
❤️ขอบคุณค่ะ❤️