Merhaba sevgili insan topluluğu.Ben çiçek dünyasından papatya,sizlere gizli bir gücümden bahseseceğim.Benim çocukların kılığına girmek gibi bir gücüm var.Niye çocuklar ? Çünkü ben ancak kalbi temiz ve masum olan insanların kılığına girebiliyorum.Sizlere bir çocuğun kılığına girip yaşadığım bir anımı anlatacağım.
Ben canımı güneşin gölgeeinde,düz ovalarda bırakıp insanların evine misafir oldum.Damarlarımdaki su siyahlaşıp insanların gözyaşlarına karışıp çocukların bağrına akıp akıp gittim.
Eve gelmek gibi bir lüksüm vardı.İçeri girmeye çalıştım;bilmediğim,görmediğim,yaşamadığım bir salonla karşılaştım.Önce bu yerin neresi olduğunu algılayamadım,sonra çocuk kılığında bir evi ziyarete geldiğimi hatırladım.Etrafıma dikkatlice bakınmaya başladım.Duvardaki fotoğraflar tanıdık gibi,bir süre gözlerim görmedi.Fotoğrafların hepsi üzgün,dargın...Usulca bir koltuğa iliştim.Resimdeki sen,benimle konuşmuyor, gözümün içine bakıp "Bensiz kaldın" diyordun.Yeryüzündeki çizikler kızgın ve hırçındı.Gözlerimdeki buğuyu duvardaki resimde olan çocuğun minik gözlerindeki ışıkla sildim.Sonra salonun en sonunda oturan çocuğun yanına gittim.Göz altlarındaki şişliği görmezden gelerek,gülümseyen dudaklardaki haz ,yanaklarında gülleşene kadar konuştum.Ne zaman konuşacaksın bilmiyorum.Gözlerindeki umuda bakıyorum...Yanan yüreğini koyacak yer bulamadım...İçim bir kötü oldu ve dayanamayıp evden çıktım.Kendimi zar zor sokağa attım.
Ve baktım ki şehir ölmüştü.İnsanlar sanal bir dünyada yüzüyorlar,birbirinin gözünün içine bakacak cesarette değiller.Olmayan yürekleriyle sahte gülücüklere avunuyorlar.Yüreğimdeki insan hayali bana kızınca göz kapaklarım ağırlaştı.Mahzun katran karası gözyaşı göğüslerimin arasında hançerleşip iki ben oldum.O anda daha fazla devam edemeyeceğimi anladım ve tekrar yola koyularak geri gelmeye başladım kendi dünyama.Hayal ettiğim insanlık dünyası bu değildi.Bizim dünyamıza ziyaret eden çocuklar özgürlerdi.Birbirlerinin gözlerine cesaretle bakıp samimi gülüşler gediye ederlerdi birbirlerine.Biz çiçekler bu çocukları çok sevdik ve dünyada böyle yetişen çocuklarla daha güzel olacağız sanıyorduk.Anladım ki bu çocukları çiçeklerle dostluk kurmayan yürekler değiştiriyor.
Tüm zorluklara rağmen ben yine çocukların o saf ve güzel bedenlerine girip daha güzel olmaya devam edeceğim.Biz çiçekler ve çocuklar birbirimize çok iyi geliyoruz.Eğer bu dünyada Çiçekler,çocuklar ve böcekler hala beraber buluşuyorlarsa hala umut var demektir.
Alıntılar
Kaynak
Hi! I am a robot. I just upvoted you! I found similar content that readers might be interested in:
https://issuu.com/yazikulturu/docs/ahmet_demiro__lu_baski
Her üye kendi çektiği fotoğraf ile katılım sağlaması gerekir.Lütfen kopya paylaşımlarda bulunmayınız.
Arkadasımdan almıştım orjinal diye