[EN] As every summer, I'm in Turkey right now, at my mum's hometown which is Hacibektas. I didn't know on which subject I can write for my first article on steemit. Then, I realised how important this subject is for me and how many words we can spend concerning this : human's behavior against animals – and more specifically street animals. I can tell you a million thing I've heard, a million thing I've seen and what I felt each time but I need to put the weight on the chore of the problematic concerning how people act to street dogs in Turkey (and in all of the countries where there are street dogs I guess).
The problem starts with love. So now I can ask the question : how a person feels love ? Can we love ourselves and others if we never felt what is love ? Can we help a street dog if nobody helped us ? I'll be happy to know what you guys think about all what I'll write right here concerning this topic.
@ Kalkan, Turkey
I can touch a lot of other problematics by writing on this : education, politics, sociology, philosophy, nature/animals... But the mean one which join all of them is love. Love is everywhere and nowhere at same time. This paradoxal sentence came to me spontaneously now... Love is personal : when you love someone/something, that's you who's giving an importance to the person you love, you build your own attachment, every feeling erase from you, from a deep network living in your brain. I'll also write an article on the "lover" brain soon, where I can develop this better.
Well, the question I always ask to myself and to others concerning my topic is : how can they maltreat a street animal ? What's wrong with these persons ? Personally, my parents played a big role on my approach concerning nature and animals ; I just can be grateful at the most for this.
@ Hacibektas, Turkey
I've been loving animals, and especially dogs, since I was a little girl. I've fed a lot of street dogs/cats and I'm still doing it every single time I come to Turkey - which is not a « glory » because it has to be like this. The more I feed them, the more I feel good. I see how people is blind to the hunger, the thirst, the pain, the loneliness of street animals in Turkey. As I wrote above, a country's political-social system influence people's behavior and it becomes an infinite vicious circle. When the government is a « heavy truck » on people's shoulders, they start to develop defense mechanisms based on violence. This violence come in various forms : being focused on themselves, ignoring other's problems and other's existence, losing patience for everything, being impulsive etc. An argument that I heard a lot of times here in Turkey is « we can't even feed poor people, why do we have to feed animals ? ». This joins what I was meaning. The country needs money, education, and love. My dad always say « how do you want to talk about love to someone who's hungry and who can't find something to eat ?».
@ Kusadasi, Turkey
Taming of plants and animals was the first step that lead to "civilization" representing one of the biggest work of humans ; say Hi to humanity!
We always use this word in an overrated sense : humanity. As it is the best thing ever in world's existence, as it is the best creation of the earth (of God for most of people)...
Why humanity is defined as a very positive thing? Why are we always trying to see it as a quality? Say Hi to human's ego :)
It makes two years now that I'm seing human being as a flaw in spaces evolution, as a destructive being. Some people will say "don't be that negative, humans do good things!" Yes they do, and they are a minority.
@ Kusadasi, Turkey
Let me give you two examples of what I experienced in Turkey. The first one was last summer, when I was in a car to go somewhere. I saw a baby dog in the middle of the road, where cars were passing quickly. I went down to go there, take the baby and put in somewhere safe. Guess what happened. A car ran over him and I just heard cries... My first reaction was to yell at the car but he was speeding away. I ran on the road to take the baby dog which was crying, telling cars to slow down. Then a car stopped and an other car ran into this one. Of course it was my fault! The family got out of the car and yelling at me that I'm crazy. I tried to explain them that a dog almost died but it was not a sufficient argument face to their broken car headlight. They wanted police to take me with them even if I was telling them that I just want to bring the little dog to a veterinary to be sure that he'll be okay. No way, I was guilty! The second one was some weeks ago. I came home at Hacibektas and my brother said that the neighbor in front of us hit the baby dog that I was feeding. My mum stopped him but the dog couldn't walk unfortunately... The reason he wanted to kill him was that the baby dog played with his shoes. What can we say ?
@ Izmir, Turkey
[FR] Comme chaque été, je suis en Turquie, dans le village natal de ma mère qui est Hacibektas. Je ne savais pas trop sur quel sujet écrire pour mon premier article steemit. Puis j'ai réalisé qu'il y a un sujet qui me tient à coeur et qui resurgit chaque année quand je reviens en Turquie : le comportement des personnes face aux animaux errants. Je peux vous parler d'un tas de choses que j'ai vu, entendu et ressenti à chaque fois que j'étais en face du problème mais je vais mettre le poids sur la problématique elle-même qui est le comportement de la population turque face aux animaux errants dans les rues (ce qui est probablement aussi valable dans les autres pays où se trouvent des animaux errants).
@ Antalya, Turkey
Le problème se situe au niveau de l'amour. Nous pouvons nous poser la question suivante : comment une personne ressent l'amour ? Peut-on nous aimer nous-même et les autres si nous avons jamais ressenti ce qu'est l'amour ? Peut-on aider un chien errant si personne ne nous a jamais aidé ? Je serais très intéressée de savoir ce que vous pensez à ce sujet.
Je peux me rattacher à plusieurs domaines en écrivant à ce sujet : éducation, politique, sociologie, philosophie, nature/animaux... Mais le point d'intersection de tous ceux-ci sera bien et bel l'amour. L'amour est partout et nul part ; phrase paradoxale qui m'est venue de manière spontanée... L'amour est personnel : quand vous aimez quelqu'un, c'est vous qui donnez de l'importance à la personne que vous aimez, c'est de vous qu'émerge le sentiment même d'aimer et c'est donc vous qui tissez l'attachement émotionnel envers cette personne/cet être-vivant/cet objet. Tout provient donc d'un réseau émotionnel se trouvant au fond de votre cerveau. Je ne tarderai d'ailleurs pas à écrire concernant l'amour dans le cerveau.
La question que je me pose à moi tant qu'aux autres est la suivante : comment peut-on maltraiter un animal errant ? Qu'est-ce qui ne va pas chez ces gens-là ? Mes parents ont joué un rôle majeur dans l'intérêt que je porte aujourd'hui aux animaux ainsi qu'à la nature et je leur en suis énormément reconnaissante.
@ Urla, Turkey
J'aime les animaux depuis très petite. J'ai nourri beaucoup d'animaux errants en Turquie, chose qui doit être faite par tout le monde de mon point de vu. Plus je nourris les chiens, plus je me sens heureuse. Je vois combien les gens sont aveugle à la faim, la soif, la solitude et l'inquiétude des animaux errants en Turquie. Comme mentionné ci-dessus, le système socio-économique d'un pays influe sur le comportement des personnes qui y vivent et ceci se transforme en un cercle vicieux infini. Quand le gouvernement est un poids sur les épaules des personnes, elles commencent à développer des mécanismes de défense basés sur la violence. Cette violence se décline de différentes manières : être focalisé sur soi-même, ignorer l'existence et les problèmes des autres, perdre la tolérance, être impulsif etc. Les arguments que j'entend le plus souvent en Turquie sont "on peut même pas nourrir les pauvres, pourquoi nourrir les animaux dans les rues?", ce qui rejoins ce dont j'expliquais. Le pays a besoin d'argent, d'éducation et d'amour. Mon père me dit toujours "comment peux-tu parler d'amour à quelqu'un dont le seul soucis et de trouver de quoi manger?". En effet, ils n'ont pas le temps pour toutes ces choses...
@ Izmir, Turkey
L'apprivoisement des plantes et des animaux a été le premier pas vers la civilisation, représentant un des plus grand travaux de l'humanité. Nous utilisons toujours ce mot dans un sens surfait : l'humanité. Comme si c'était meilleure chose qui puisse être dans le monde, comme si c'était la meilleure création de la planète (ou de Dieu pour la plupart...)
Pourquoi l'humanité est définie comme une chose très positive ? Pourquoi essayons-nous sans cesse de voir l'humanité comme une qualité/ un atout ? Certaines personnes vont me dire "ne soit pas si négative, les humains font aussi de bonnes choses!". Oui c'est le cas, mais pour une minorité.
@ Hacibektas, Turkey
Voici deux histoires que j'ai vécu afin d'illustrer tout ceci : la première était l'été dernier, quand j'étais dans une voiture pour aller vers une ville de la Turquie et que j'ai vu un chiot au milieu de la route. Je suis descendue à tout vitesse pour aller vers le chiot et le mettre quelque part de sure. Une voiture est soudainement passée sur le chiot, et la seule chose que j'ai entendu sur le coup a été son cris... J'ai couru sur la route pour récupérer le chiot tout en insultant la voiture qui s'est enfuie à toute vitesse. Par mes gestes, je disais aux voitures de s'arrêter étant donné qu'il faisait nuit. Une voiture a freiné sec et la voiture de derrière lui est rentré dedans, en précisant que ce n'était rien de grave. La famille est sortie de la voiture en me criant dessus. J'ai essayé de leur expliquer que je voulais juste emmener le chiot dans une clinique d'urgence parce qu'il souffrait mais ils ne voulaient strictement rien entendre. Leur phare cassé avait plus d'importance que la vie d'un chiot...
La deuxième histoire s'est passé il y a quelques semaines à Hacibektas. Je venais à peine de rentrer à la maison, qu'on m'a dit que le voisin d'en face avait frappé le chiot que je nourrissais. Je vous épargne mes pensées et mes sentiments vis-à-vis de la situation. Ah, et sa raison pour le faire était que le chiot avait pris sa chaussure pour jouer. Quoi dire ?
@ Hacibektas, Turkey
[TR] Her yaz olduğu gibi bu yaz da Türkiyedeydim, annemin doğduğu yer, Hacıbektaşta. Ilk steemit yazımı ne konuda yazacağımı bilmiyordum fakat biraz düşününce benim yüreğimde büyük bir yara olan ve her gelişimde karşı karşıya kaldığım sorunsal olan sokak hayvanlarına insanların davranışı geldi aklıma. Size duyduğum, gördüğüm, şahit olduğum bir yığın hikaye anlatabilirim ama şuan ağırlıgı asıl konuya : sokak hayvanlarına, ve türk halkının onlara nasıl davrandığına vermek istiyorum. Tabii Türkiye diyorum, çünkü her yıl gittiğim ülke orası. Bu diğer sokak hayvanı bulunan ülkeler için de geçerli olabilir.
@ Hacibektas, Turkey
Ilk olarak şunu söylemek gerekir ki, sorunun kökeni sevgide gizli. Mesela "sevgiyi nasıl hissederiz ?" sorusunu yöneltebiliriz burada. Sevgiyi hiç hissetmediysek başkalarını veya kendimizi nasıl severiz ? Hayatta hiç kimse bize yardım etmediyse biz sokak hayvanlarına yardım edebilir miyiz ? Bu sorulara vereceginiz cevapları, ne düşündüğünüzü çok merak ediyorum.
Bu konuyu ele alınca birçok alana değinebiliriz : eğitim sistemi, politika, sosyoloji, felsefe, doğanın gelişimi... Ama hepsinin buluştuğu nokta sevgi olacaktır, çünkü her eylemin arkasında bir duygu vardır. Sevgi hem her yerde hem de hiç bir yerdedir. Bu tezat cümle birden aklıma konuverdi... Sevgi her şeyden önce kişiseldir. Birini sevdiğinde ona sevgi duyan sensindir, bağını kendin kurarsın, her duygu senden yeşerir, senin beyninin derinliklerindeki bir ağdan yola çıkar. Sonraki yazılarımda "sevgi" beyni ile ilgili de daha çok yazacağım.
@ Hacibektas, Turkey
Kendime sürekli sorduğum asıl soru : savunmasız bir canlıya nasıl kötü davranabilirler ? Bu insanlar neden böyle ? Annem ve babam benim hayvan sevgimi aşılayan yegane iki kişi ve onlara bunun için minettarım. Sanırım çocuk eğitirken verebileceğimiz en güzel hediye doğa ve hayvan sevgisine temel atmaktır.
.jpg)
@ Hacibektas, Turkey
Hayvanları en ufak yaşımdan bu yana çok severim. Epeyce sokak hayvanı doyurdum ve bu bir gurur olmaktan çok, yapılması gerektiğini düsündüğüm normal davranığlar arasında yer alıyor. Ne kadar çok hayvan beslersem o kadar mutlu oluyorum ; yani evet, mutluluğum onların doyması ve bir nebze güne daha rahat devam etmeleriyle korelasyon halinde. Türkiye'de insanlar hayvanların açlığına, susuzluğuna, yalnızlığına ve çaresizliğine o kadar kör ki, bununla her karşılaştığımda insanlardan bir adım daha geride duruyorum. Yukarıda da bahs ettigim gibi, bir ülkenin soysal-ekonomik sisteminin getirileri (!) orada yaşayan insanların davranışlarında beliriyor ve sonsuz bir kısır döngüye dönüşüyor.
@ Hacibektas, Turkey
Devlet insanların omuzlarında ağır bir yük haline gelince, şiddet üzerine kurulu korunma mekanizmaları geliştirmeye baslanıyor. Bu şiddete eğilim kendini farklı turevlerle gösteriyor : kendi içine dönüklük, başkalarını ve başka varlıkları hiçe sayma, tahammül eksikligi, saldırganlık sinir vs. Birçok kez duyduğum argüman şudur : "biz daha kendi karnımızı doyuramıyoruz, hayvanları mı doyuralım?", veya "o kadar aç insan dururken hayvanları doyurmak biraz lüks". Bu demin yazdığım konuyla doğrudan alakalı. Ülkenin paraya, eğitime ve sevgiye ihtiyacı var. Babam hep bana "karnı aç olan ve tek derdi yemek bulmak olan birine sevgiden ne ara, nasıl bahs edeceksin?". Ha bu arada, sokakta büyüyüp kendisi bir parça ekmek bulsa bile onu hayvanlarla paylaşan nice çocuklar var, iyi ki de varlar.
@ Akyaka, Turkey
Hayvanların ve bitkilerin evcilleştirilmesi uygarlıga giden yolda ilk adım oldu. Merhaba insanlık ! Bu kelimeyi hep olduğundan daha yüksek bir mertebeye koyuyoruz : insanlık. Sanki dünyanın varoluşunda olusan en güzel şeymiş gibi, sanki evrenin en iyi sonucuymuş gibi (birçok kişi için de tanrının elbette...)
Neden insanlık fazla pozitif bir tanımla biliniyor ? Neden insanlıga hep güzel bir şeymiş gibi bakıyoruz ? Merhaba insan egosu :)
Yaklaşık iki senedir insanoglunu evrimin bir defosu gibi görüyorum, yıkıcı ve zararlı bir varlık gibi. Bazınız bana "bu kadar negatif olma! Insanlar iyi şeyler de yapıyorlar" diyecektir. Evet yapıyorlar, ama o kadar azlar ki.
@ Hacibektas, Turkey
Size yasadıklarımdan iki örnek hikaye vereyim. Ilki geçen yaz, Bursa'dan eskişehire giderken oldu. Bulunduğum arabadan, yolun ortasında bir yavru köpek olduğunu gördüm ve anında arabayı durdurup köpeği yoldan almak için yola fırlamak için koşmaya başladım. Tam o anda ne oldu dersiniz ? Bir araba yavrunun üzerinden hızlıca geçip gitti ve tek duyabildigim yavrucağın inlemesiydi. O an ilk yaptıgım şey arabanın arkasından küfür etmekti ve sanırım hayatımda en çok sinirlendigim anlardan bir tanesiydi. Koşarak yola atıldım ve arabalara yavaşlamaları için işaret yapmaya çalıştım. Arabanın birisi fren yaptı, arkasındaki araba da ona çarptı. Arabadan inen aile üzerime ateş püskürte püskürte bana dogru geldiler. Yavru köpegin kötü durumda oldugunu, onu götürmemiz gerektigini anlattım sesim titreyerek ama onlar için önemli olan tek sey kırılan araba farlarıydı. Bir dakikalığına bile hayvancağıza bakmadılar, sesine kulak vermediler. Polis geldi ve polisten beni götürmelerini istediler, şikayetçi olacağız dediler. Neyse ki birileri durdu, bizi aldı, ve köpeği kliniğe birakabildim. Yoksa kim bilir ne acılar çekecekti yalnız basına...
Ikinci hikaye bu yazdan kalma, Hacıbektaş'ta iken oldu. Eve gelir gelmez abim bana "yan komsu yavru köpeğin bacağını kırdı" dedi. Kan beynime nasıl sıçradıysa yine küfürle cevap verdim. Ben varken niye olmadı diye kendimi yedim bitirdim. O yavruyu her gün doyuruyordum oysa ki. Zararsız, kendi halinde bir yavruydu. Yanina gittigimde tir tir titriyor, bir köşeye yatmış agrısının geçmesini bekliyordu. Veteriner kapalı oldugundan hemen götüremedim ama tüm gece üstünü örtüp yanında bekledim ve en nihayet kucağıma alıp götürdüm. Kırık değil incinme oldugunu ögrenince dünyanın en güzel haberini almış gibi sevindim. Böyle habere sevinilir mi ? Agrısı için igne vurdurduk ve döndük, annemin anlatmasına göre sonra yine tas atmaya çalışmış aynı şahsiyet. Ha bu arada, annem kurtarmasaydı hayvanı döve döve öldürecekti. Gerekçesi ise kapının önünde duran ayakkabıyla oynamış olması. Güler misin aglar mısın ?
@ Kusadasi, Turkey
Kim bilir tam şuan, insanların içinde yaşamaya çalışan, kimsesizliğini sırtına almış, aç susuz bir köşeye sinmiş yarını bekleyen kaç patili var. Kim bilir kaç kişi bencilliğini kuşanmış önlerinden geçip ne bir kap su ne iki lokma yemek ne de sevgi dolu bir dokunuş hediye ediyor. Geceler boyu çaresizliklerini düşünüyorum. Hepsine sarılacak kadar uzun kollarım olsun istiyorum. Hepsine en güzel yemekleri yedireyim de huzurla koyun koyuna uyusunlar istiyorum. Kışın titreye titreye eve gittiğinizde onlara da apartman kapısını açmak sizden ne alabilir ? Sıcaklarda evinizin önüne her gün bir kap su koyup, soğukken üstlerine battaniye örtmek ne kadar zor olabilir ki ?
Çok etkileyici bir yazı olmuş gerçekten, elinize sağlık. Doğanın en iyi ürünü olmasak da -maalesef- en güçlüsüyüz. Ve bazı insanlar güç sarhoşluğundan ve güçleri ancak zararsız -ki onlara göre zararlı bkz: ayakkabılarla oynama- bir canlıya fiziksel şiddet uygulamaya yettiğinden , insanı insan yapan akıl yetisini kullanmaktan aciz oluşlarından bu tür tepkiler veriyorlar
Asıl sorun hayvanların beslenmesi değil bence çünkü o hayvanlar zaten doğada beslenebildikleri için orada varlar. Çözüm bence insanlar(?)ı onlardan uzak tutmak... Ne kadar uygulanabilirliği var bilmiyorum ama.
Çok teşekkür ederim. En çok söylediğim söz budur zaten, yemek vermek zorunda değiller de zarar vermesinler yeter. Kaldı ki doğa her ne kadar arkadaş olsa da Türkiye'de bazı yerler çok kurak ve yemek bulabilme olasılıkları çok düşük olan hayvan sayısı baya yüksek. Normal şartlarda doğada beslenebilirler ama biz doğayı bozduğumuz ve en önemlisi fazlasıyla işgal ettiğimiz için doğal yaşam şartlarını da etkiliyoruz hayvanların.
Ah, keşke biz olmadan rahat rahat yaşasalar...
Kesinlikle, keşke yemek vermiyor olmakla kalsalar :/ Evet insanlardan uzak tutmaktan kastım biraz da oydu. İnsanların doğayı bozuşundan kaynaklı durumlarda yardımcı olmamız gerekli bence de.
Biz olmadan yaşamalarından ziyade keşke insanlar onlara verilen bu eşsiz gücü doğayı korumak güzelleştirmek için kullansalar. Hazır hayal kuruyorken biraz sınırları zorlayayım dedim..
Hayal kurmak umut niteliğinde çok güzel ama insanların gittikçe dünyaya daha çok zarar vereceğini düşünüyorum ne yazık ki... :( Farkındalığı artırmak en önemli eylem bu noktada, ki bilinçli kitle el ele verip bir şeyler yapsın. Ama nasıl ? Yazdıklarına kocaman bir keşke ile cevap verebiliyorum sadece.
Toplumsal bilinçlendirme adına çok güzel bir konuya değinmişsiniz. Hassasiyetiniz beni bir yerlerden yakaladı ve okuyan bir çok takipçinizi de bir yerlerden yakalamıştır diye düşünüyorum. 1 kedim var. Bir şey diyemiyorum gerçekten yüreğime dokundu. Teşekkürler.
Teşekkür etmek istiyorum ama aslında hepimizin yapması/düşünmesi gereken şeyler , ve sanırım her şey bir hayvanı/canlıyı sevmekle başlıyor. Kendimiz besleyince, sevgimizi paylaşıp ondan da kat ve kat sevgi görünce daha iyi anlıyoruz. Ama keşke kötülük etmesek... Keşke onlardaki saf sevginin birazı bizlerde de olsa. Benim de patili bir sevgilim var bu arada, iyi ki varlar degil mi?! Sevgiyle :)
Uzun zaman sonra beklemeye değer bir yazı ve özel bir konu ile, tekrardan aramıza hoşgeldin... Sokak hayvanları konusu mâlesef ülkemizin bir kesimi için kanayan bir yara, bunun tersi olan duyarlı davranan insanlar olsa da azınlıkta malesef.. ve yozlaşan bir toplumun ilk kurbanları her zaman en savunmasız olanlardır, çocuklar ve hayvanlar...
Evet uzun zaman olmuştu ama artık buralardayım :) Hoşbuldum! Yazdıklarına ekleyecek söz bulamıyorum. İnsan dedikleri şeyin katlanılmaz kibiri ve üstünlük hissi her zaman diğer canlılara zarar vermeye devam edecek.
Aman tanrım bu ne kadar harika bir article gözlerim kamaştı.
Ah tanrım ne güzel yorum! Resteem için teşekkür ederim :) sevgiler koyuyorum şuraya.
Yine son derece samimi bir yazı olmuş. Eline sağlık, döndüğünü görmek güzel :)
Çok teşekkür ederim @momomyth! Döndüm artık, tatildeydim :) daha sık sohbet etme dileğiyle.
Seni uzun bir aradan sonra tekrar aramızda görmek çok güzel. Hayvan sevgin takdire şayan...Lütfen sık sık yaz. Yazılarını büyük bir keyifle okuduğumu bilmeni isterim. :)
Sana da tekrar merhaba Kenan! Yorumunu görmek sevindirdi. Tatildeydim ve internete erişimim çok sorunluydu. Şimdi geri döndüm daha sık yazarım. Desteğin için canı gönülden teşekkür ederim :) sevgiler!